Mój mąż zażądał, żebym przeprosiła jego najlepszą przyjaciółkę, bo moja szczerość „zraniła jej uczucia”. Kiedy odmówiłam, krzyknął ze złością: „Przeproś, albo się z tobą rozwiodę”. Zgodziłam się. Poszłam do niej do domu, spojrzałam jej w oczy i w obecności jej męża powiedziałam coś, co pozwoliło im obojgu zrozumieć, dlaczego kobiety takie jak ja nigdy nie uginają się pod ciężarem prawdy…

Iluzja zaczęła pękać mniej więcej po sześciu miesiącach małżeństwa, kiedy Mason wrócił do domu promienny. Jego najlepsza przyjaciółka ze studiów, Scarlet, wracała do miasta. Opisał ją z nostalgicznym ciepłem – „genialna”, „charyzmatyczna”, jedna z tych osób, które potrafią „sprzedać wszystko każdemu”.

Naprawdę się z nim cieszyłem. Każdy potrzebuje przyjaciół z historią.

Kiedy w końcu poznałam Scarlet, była dokładnie taka, jak ją opisano: elegancka, pewna siebie i atrakcyjna, ale w starannie utrzymany sposób. Był tam również jej mąż, Elijah – cichy księgowy, który wydawał się równie marginalny w ich rozmowie, jak ja.

W ciągu kilku minut Mason i Scarlet wpadli w swój własny rytm. Śmiali się z profesorów, których nigdy nie znałam, i kończyli za siebie zdania. Siedziałam tam, uśmiechając się i kiwając głową, czując się jak obserwatorka na zjeździe absolwentów, w którym nie brałam udziału. Nie było wrogości; po prostu… ekskluzywności. W pewnym momencie, gdy huczały nad jakimś wtajemniczonym żartem, Elijah przykuł moją uwagę. Wymieniliśmy krótkie spojrzenie, którego wtedy nie zrozumiałam, ale później rozpoznałam jako wzajemne uznanie naszej drugorzędnej pozycji.

Pierwsze naruszenie granic było subtelne. Scarlet zaczęła pisać do Masona podczas naszych randek. Byliśmy w kinie, kiedy zawibrował jego telefon. Szybko odpisał. „Przepraszam, Scarlet denerwuje się prezentacją w pracy”. Pięć minut później telefon zawibrował ponownie. I znowu.

Ten schemat się powtarzał. Kolacje przerywane SMS-ami. Weekendowe poranki przerywane telefonami w sprawie „problemów małżeńskich” Scarlet. Późne wieczory, kiedy Mason pisał do niej, podczas gdy my niby oglądaliśmy telewizję. Za każdym razem, gdy delikatnie proponowałam, żeby odpisał później, patrzył na mnie z rozczarowaniem, jakbym oblała jakiś test współczucia.

Potem nastąpił incydent z zapasowym kluczykiem.

Dał Scarlet klucz do naszego mieszkania „na wypadek nagłych wypadków”, nie uzgadniając tego ze mną. Dowiedziałem się o tym, gdy pewnego wtorku wyszedłem z domowego biura i zastałem Scarlet siedzącą na mojej kanapie, bez butów, całkowicie w domu, podczas gdy Mason robił jej kawę.

„Znowu przestało mi działać Wi-Fi!” – wyjaśniła radośnie.

Kiedy wyszła, zapytałem Masona, czy moglibyśmy ustalić granicę – może mogłaby napisać SMS-a przed przyjściem. Jego reakcja była natychmiastowa i obronna.

„Scarlet przechodzi trudną transformację, Aryo” – powiedział z przesadną cierpliwością. „Nowe miasto, małżeństwo w kryzysie, praca pod presją. Prawdziwi przyjaciele pojawiają się bez żadnych warunków. Czy naprawdę zamierzasz być osobą, która przedkłada wygodę nad współczucie?”

Ta rozmowa stała się szablonem. Za każdym razem, gdy próbowałam wyznaczyć granicę, Mason interpretował to jako brak gościnności, zazdrość lub brak pewności siebie. Zaczęłam kwestionować własne instynkty.

Nadeszła nasza piąta rocznica ślubu. Zrobiłam rezerwację z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem w Meridian, eleganckiej restauracji. Miałam na sobie szmaragdową sukienkę, którą uwielbiał. Zjedliśmy połowę przystawek, zanim telefon Masona zaczął bez przerwy wibrować. Raz, drugi, piąty raz. Jego uwaga się załamała, wzrok wlepiony w ekran.

„Mason” – powiedziałam napiętym głosem. „Dzisiaj mamy rocznicę”.

Spojrzał w górę z autentycznym zmieszaniem. „Scarlet ma kryzys. Po prostu daję jej znać, że nie jest sama”.