Mój mąż zmusił moją mamę do spania na materacu w korytarzu, gdy przechodziła chemioterapię – więc musiałam dać mu nauczkę

Nigdy nie wyobrażałam sobie, że napiszę coś takiego, ale i tak wydaje mi się to nierealne. Mam na imię Rachel, mam 41 lat, jestem mężatką i mam córkę Lily, która niedawno wyjechała na studia. Po raz pierwszy od lat w domu było cicho – zbyt cicho.

Potem życie znów się zmieniło. U mojej mamy zdiagnozowano raka. Chemioterapia pozbawiła ją sił i wiedziałam, że nie da sobie z tym rady sama. Powiedziałam mojemu mężowi, Davidowi, że przyjedzie do nas.

Dla kontekstu, David i moja mama, Claire, nigdy nie byli sobie bliscy. Nie byli wrogami, ale zawsze coś między nimi nie grało.

Uważała go za aroganckiego; on uważał, że ona ma zbyt wyrobione zdanie. Mimo to, dla mojego dobra – i dla Lily, która uwielbiała swoją babcię – zachowywali się uprzejmie.

Kiedy lekarz wyjaśnił, jak bardzo mama będzie osłabiona podczas chemioterapii, nie wahałem się. Zaproponowałem jej pokój gościnny, a może nawet pokój Lily.

„Nigdy nie będziesz dla mnie ciężarem” – powiedziałem jej.

Wprowadziła się z wdzięcznością, zawsze starając się pomóc pomimo wyczerpania. Składała pranie, zamiatała werandę – aż w końcu zaprowadziłem ją z powrotem na kanapę, przypominając jej: „Twoim jedynym zadaniem jest wyzdrowieć”.

Pewnego ranka musiałam wyjechać służbowo. Zapewniłam ją, że nie będzie mnie tylko jedną noc. Uśmiechnęła się delikatnie. „Dam sobie radę, Rachel. David jest tutaj”.

Wyszedłem niespokojny.

Następnego dnia skończyłem wcześnie i wróciłem do domu przed obiadem, planując zrobić jej niespodziankę. Ale widok, który mnie powitał, zaparł mi dech w piersiach.

W korytarzu, na cienkim materacu rozłożonym na drewnianej podłodze, leżała moja matka. Drżąc, zwinięta w kłębek pod kocem.

„Mamo?” wyszeptałem, podbiegając do niej.

Otworzyła zmęczone oczy. „David powiedział, że nie ma dla mnie miejsca. Powiedział, że pokój gościnny i pozostałe pokoje są poddawane zabiegowi na pleśń. Powiedział, że to tylko na noc”.

Dom był nieskazitelnie czysty, kiedy wychodziłem. Ścisnęło mnie w żołądku.

„Proszę, nie denerwuj się” – dodała cicho. „David prosił, żebym ci nie mówiła. Nie chciał, żebyś się martwiła”.

Nawet w tym momencie mnie chroniła.