Mój mąż zostawił mnie czekającą trzy godziny w eleganckiej restauracji w naszą rocznicę. Kiedy w końcu pojawił się z przyjaciółmi, uśmiechnął się złośliwie: „Widzicie? Mówiłem, że ona tu będzie, czeka jak wierny pies”. Wszyscy się roześmiali. Uśmiechnęłam się, zamówiłam kolejnego drinka i wymknęłam się. Jego siedemdziesiąt osiem nieodebranych połączeń zaczęło się, gdy zorientował się, że zarezerwowałam lot pierwszej klasy do Paryża – płacąc jego kartą kredytową…

Mój mąż zostawił mnie na trzy godziny w eleganckiej restauracji w naszą rocznicę. Kiedy w końcu pojawił się z przyjaciółmi, uśmiechnął się ironicznie.

„Widzisz?” powiedział. „Mówiłem ci, że ona nadal będzie tu czekać jak wierny pies”.

Wszyscy się śmiali.

Uśmiechnęłam się, zamówiłam kolejnego drinka i wymknęłam się. Jego siedemdziesiąt osiem nieodebranych połączeń zaczęło się dopiero, gdy zorientował się, że zarezerwowałam lot pierwszej klasy do Paryża, płacąc jego kartą kredytową.

Ponownie spojrzałem na zegarek.

20:47

Trzy godziny i siedemnaście minut siedzenia samotnie przy tym stoliku, popijając ten sam kieliszek wina, który dawno już wystygł. Współczujące spojrzenia kelnerów przerodziły się z profesjonalnej troski w coś gorszego – szczere współczucie.

„Czy życzy pani sobie kolejny koszyk pieczywa, pani Collins?” – zapytał kelner, Kevin, podchodząc z pieczołowicie udawaną pogodą ducha. To był już jego czwarty raz, kiedy mnie sprawdzał, a każda wizyta stawała się dla nas obojga coraz bardziej niezręczna.

„Nie, dziękuję” – powiedziałam. „Jestem pewna, że ​​mój mąż będzie tu lada chwila”.

Słowa same wypłynęły z moich ust, ten sam scenariusz, który recytowałam cały wieczór. Palcami wygładziłam przód granatowej sukienki – tej, którą wybierałam dziś rano przez dwie godziny. Mark powiedział kiedyś, że w niebieskim wyglądam niemal elegancko, co było niemal komplementem, jaki dostałam od lat.

Mój telefon znowu zawibrował. Spodziewałem się kolejnej wiadomości od Marka z kolejną wymówką, ale zamiast niej była to Lisa, moja współlokatorka ze studiów.

Jak idzie kolacja rocznicowa? 15 lat. To coś, co warto uczcić.