Mój narzeczony żartował ze mnie po arabsku podczas rodzinnej kolacji—Mieszkałam w Dubaju przez 8 lat

Więcej śmiechu.

Tariq dodał płynnie: „Takie, które nawet nie wiedzą, że są obrażane.”

Śmiałam się razem z nimi, dokumentując każde słowo.

W łazience sprawdziłam telefon.

Wiadomość od Jamesa Chena—szefa działu bezpieczeństwa mojego ojca.

Nagrania z ostatnich trzech rodzinnych kolacji przepisane i przetłumaczone. Twój ojciec pyta, czy jesteś gotowa.

Jeszcze nie, wpisałam. Najpierw potrzebuję nagrań z biznesowych spotkań.

Osiem lat temu byłam Sophie Martinez—naiwna, świeżo po studiach, wchodząca do firmy konsultingowej mojego ojca w Dubaju.

Nauczyłam się arabskiego, studiowałam kulturę aż biegłość stała się instynktem.

Kiedy wróciłam do Bostonu jako COO, potrafiłam negocjować w klasycznym arabskim lepiej niż większość rodzimych użytkowników języka.

A wtedy pojawił się Tariq Al-Mansur: przystojny, absolwent Harvardu, dziedzic potężnego saudyjskiego konglomeratu.

Idealny most do rynku, na który firma mojego ojca nigdy nie mogła w pełni wejść. Tak mi się wydawało.

Uwodził mnie wyćwiczonym urokiem, oświadczył się w kilka miesięcy. Przyjęłam—nie z miłości, lecz ze strategii.

Nie wiedziałam wtedy, że wybrał mnie z motywami zimniejszymi niż moje własne.

Pierwsza rodzinna kolacja ujawniła wszystko.

Wyśmiewali mój ubiór, moją karierę, nawet moją płodność—all po arabsku.

Tariq śmiał się z nimi, nazywając mnie „zbyt amerykańską”, „zbyt niezależną.”

Uśmiechałam się słodko, udając zakłopotanie, i wróciłam do domu, by sporządzić listę wszystkich obelg.

Teraz, dwa miesiące później, znałam ich prawdziwy plan.