„Mój prawnik cię pochowa” – zaśmiała się, podając dokumenty na mojej urodzinowej kolacji. Podpisałam…

Restauracja na Peachtree emanowała tym starannie dobranym blaskiem – szkło migotało pod wisiorkami, pianista grający na fortepianie wnoszący do sali sztandary niczym jedwab. Pachniało smażonym stekiem, masłem truflowym i deszczem spływającym z płaszczy na parkingu parkingowym. Gospodarz posypał ławę płatkami róż, bo ktoś mu powiedział, że mam urodziny, bo ktoś poprosił o nie z promiennym uśmiechem, który ludzie przywołują, gdy chcą, żeby coś wyglądało jak miłość.

Clare wyjęła papiery w sposób, w jaki magik wyczarowuje gołębicę.

„Mój prawnik cię pochowa” – powiedziała, unosząc kieliszek tak, jak wznosi się toast. Uśmiech nie dotarł do jej oczu. Marynarka asystentki prawnej narzucona na sukienkę na ramiączkach. Rubinowa szminka, jaskrawe barwy wojenne.

Przesunęła kopertę po płótnie; dotknęła mojej dłoni niczym zimna moneta.

Nie czytałem. Podpisałem. Patrzyłem, jak atrament spływa, jakbym składał autograf na kopii życia, którego już nie chciałem zachować.

„Jesteś pewna?” – zapytał jej adwokat z sąsiedniego krzesła, głosem gładkim jak wino, które zamówił na mój rachunek. „Większość mężczyzn woli… czytać”.

„Nie ma potrzeby” – powiedziałem. „Zasłużyła na to”.

To nie była galanteria. To była interpunkcja.

Nachyliła się i pocałowała mnie w policzek, zanim wyszła, a jej perfumy pozostały w powietrzu niczym piosenka po zamknięciu drzwi – zbyt słodkie, wręcz kpiące. Kiedy talerze zostały sprzątnięte, a płatki kwiatów wyglądały jak coś, co zwierzę mogłoby rozszarpać, usiadłem sam, a świeca dogasała. Cisza może być głośniejsza niż krzyk, jeśli się na to pozwoli.

Siedemdziesiąt dwie godziny później mój telefon zawibrował. Nieznany numer. W tle szum biura. Młody głos próbował wejść po schodach opanowania i ominął stopień.

„Panie… czy mogę potwierdzić pańskie nazwisko?”