Mój sąsiad zadzwonił o pierwszej w nocy i powiedział mi, żebym nie otwierał drzwi. Wtedy zobaczyłem twarz mojego syna w wizje.

Dom, który kiedyś był moim domem, stał się sceną niemego teatru.

Tam Jennifer grała główną rolę, a ja byłem zmuszonym widzem.

Nadal zachowywała się zupełnie normalnie – normalnie, co było dziwnie niepokojące. Nuciła radosną melodię, robiąc śniadanie. Z promiennym uśmiechem zapytała mnie, czy dobrze spałem. Narzekała nawet na wysokie ceny awokado na targu.

Każdy jej gest, każde słowo było idealne.

Jennifer idealnie wpasowała się w rolę wzorowej amerykańskiej synowej.

Ale mnie ta normalność zmroziła krew w żyłach.

Żeby nie zwariować od tylu podejrzeń, postanowiłam posprzątać dom. To był mój sposób na trzymanie się rzeczywistości, na wprowadzenie odrobiny porządku w chaosie, który mnie pochłaniał.

Zacząłem od pokoju Matthew.

Chłopiec bawił się sam na podwórku. Jego czysty śmiech dobiegał przez okno, kontrastując z napięciem wiszącym w powietrzu.

Jego pokój był pełen jego małego, dziecięcego świata. Pozbierałam rozrzucone na podłodze samochodziki, starannie ułożyłam komiksy o superbohaterach. Podeszłam do jego biurka, gdzie wszędzie leżały kolorowe kredki i kartki papieru.

Kiedy zbierałem arkusze, żeby je ułożyć, jeden rysunek przykuł moją uwagę.

To było inne niż zwykle.

Nie było superbohaterów ani jaskrawych samochodów. Ten rysunek został wykonany tylko czarną kredką.

Krzywe, niemal drżące linie tworzyły przerażający kontrast na tle białego papieru.

Wziąłem go do ręki i moje palce natychmiast zaczęły się trząść.

Cały mój świat się zatrzymał.

To było koło.

Krąg utworzony z wydłużonych, zdeformowanych postaci ludzkich w długich szatach i spiczastych kapturach. Wszyscy byli zgrupowani, zwróceni twarzą do środka.

A w środku tego kręgu znajdowała się inna postać – mężczyzna – z wyciągniętymi ramionami, jakby był przybity do niewidzialnego krzyża.

Twarz tego mężczyzny, narysowana z niewinnością dziecka, była po prostu pustym okręgiem z dwoma kropkami zamiast oczu i prostą linią zamiast ust.

Ale w jakiś sposób przekazało pusty, pozbawiony duszy wyraz, który zmroził mi krew w żyłach.

Była to identyczna twarz, którą widziałem przez wizjer tamtej nocy.

Twarz Stevena.

Serce biło mi tak mocno w piersi, że bałem się, że pęknie. Powietrze było gęste, trudno było oddychać.

To nie była moja wyobraźnia.

To nie był koszmar.

To był dowód.

Dowód sporządzony przez mojego własnego niewinnego wnuka.

Ścisnęłam prześcieradło w palcach i niemal wybiegłam na podwórko.

Matthew wciąż się bawił, skupiony na napełnianiu czerwonego plastikowego wiaderka piaskiem. Słońce odbijało się w jego cienkich włosach.

Zmusiłam się, by mówić najłagodniejszym głosem, jakim mogłam, głosem, który nie zdradzałby grozy, jaka we mnie kipiała.

„Matthew, kochanie, pięknie rysujesz”. Uklękłam obok niego. „Czy mogę cię o to zapytać?”

Pokazałem mu rysunek.

„A ci ludzie… kim oni są, kochanie?” Wskazałem na postacie w szatach.

Chłopiec nie podniósł głowy. Nadal bawił się łopatą. Jego głos był czysty, niewinny.

„To przyjaciele mamy, babciu.”

Niewidzialna ręka ścisnęła moją pierś.

„Przyjaciółki mamy” – powtórzyłam, starając się mówić spokojnie. „A kiedy przychodzą do domu?”

„W nocy” – odpowiedział, nie patrząc na mnie. „Kiedy już śpisz. Przychodzą się bawić z tatą”.

Baw się z tatą.

Poczułem, że wysycha mi w gardle.

„A w co oni grają, moja miłości?”

„Nie wiem”. Chłopiec zatrzymał się i podrapał po głowie. „Stoją wokół taty i mówią dziwne rzeczy. Mama mówi, że to tajna gra dla dorosłych. Ja też chciałem zagrać, ale mama mi nie pozwoliła. Powiedziała, żebym nie mówił babci”.

W końcu chłopiec podniósł głowę i spojrzał na mnie. Jego oczy były czyste, bez cienia kłamstwa. Uśmiechnął się niewinnym, dziecięcym uśmiechem.

„To nasz sekret, prawda, babciu?”

Każde jego słowo było jak niewidzialny cios młotem w moją czaszkę, pozostawiając mnie oszołomioną.

„Kiedy już śpisz…”

Te słowa wciąż i wciąż rozbrzmiewały w mojej głowie.

Wtedy przypomniało mi się coś ostrego i przerażającego.

Każdego wieczoru Jennifer przynosiła mi filiżankę bardzo gorącej herbaty rumiankowej.

„Mamo, śpij dobrze” – mówiła zawsze z czułym uśmiechem.

I tak, spałem.

Spałam dziwnym snem, zbyt głębokim. Nigdy nie obudziłam się o północy, co jest nietypowe dla kobiety w moim wieku. Zazwyczaj starsi ludzie wstają przynajmniej raz lub dwa.

Myślałam, że to wyczerpanie.

Ale nie.

To nie była troska.

To była kontrola przebrana za życzliwość.

Zmusiłam się do krzywego uśmiechu w stronę Matthew.

„Tak, moja miłości… nasz sekret” – powiedziałem.

Wstałem i wróciłem do domu.

Zakręciło mi się w głowie.

Już nie czułem tylko strachu.