Mój sąsiad zapukał o 5 rano: „Nie idź dziś do pracy. Po prostu mi zaufaj”. Zapytałem dlaczego. Wyglądał na przerażonego i powiedział: „Do południa zrozumiesz”. O 11:30 zadzwoniła do mnie policja…

Od tamtej pory działy się dziwne rzeczy. Samochód z przyciemnianymi szybami zaparkowany godzinami w pobliżu mojego podjazdu. Mój telefon dzwonił z zablokowanych numerów, ale nikt się nie odzywał. Moja młodsza siostra, Sophie, dzwoniła z zagranicy, żeby zapytać, czy zauważyłam „kogoś nowego” w okolicy.

Poczułem to. Coś poruszyło się w moim życiu, cicho i celowo.

Nazywam się Alyssa Rowan. Mam 33 lata, jestem analitykiem finansowym w Henning & Cole Investments i nigdy nie opuściłam ani jednego dnia pracy. Mieszkam sama w domu odziedziczonym po babci. To spokojne, uporządkowane i przewidywalne życie.

Aż do dziś.

Dokonałem wyboru. Gdyby Gabriel się mylił, po prostu wziąłbym dzień wolny. Gdyby miał rację, być może uratowałbym sobie życie. Napisałem SMS-a do menedżera, twierdząc, że to pilny przypadek.

Potem czekałem.

Godziny mijały. Każdy dźwięk w moim domu zdawał się głośniejszy – tykający zegar, buczenie lodówki. O 11:30 zaczęło mi być głupio. Nic się nie działo.

Wtedy zadzwonił mój telefon. Nieznany numer.

„Proszę pani” – powiedział spokojny, autorytatywny głos – „tu oficer Taylor z wydziału policji hrabstwa. Czy wie pani o poważnym incydencie, który miał miejsce dziś rano w pani miejscu pracy?”

Zaparło mi dech w piersiach. „Jaki incydent?”

Policjant westchnął. „Doszło do brutalnego ataku w pańskim budynku. Kilku pracowników zostało rannych. Mamy powody, by sądzić, że był pan obecny”.

Całe moje ciało zmarzło. „To niemożliwe. Mnie tam nie było”.

Cisza. Wtedy funkcjonariusz odpowiedział: „Mamy nagranie z twojego samochodu przyjeżdżającego o 8:02. Do wejścia do budynku użyto twojego identyfikatora służbowego, a raporty bezpieczeństwa podają, że ostatni raz widziano cię na trzecim piętrze przed atakiem”.

Kolana mi osłabły. Zacisnęłam dłonie na krawędzi stołu. Ktoś wykorzystał moją tożsamość. Ktoś chciał, żebym tam była. I ktoś chciał, żeby świat uwierzył, że jestem …

Głos funkcjonariusza był spokojny, ale kryła się w nim natarczywość. „Pani Rowan, pani współpracownicy zgłosili, że widzieli pani wejście do budynku. Z rejestrów bezpieczeństwa wynika, że ​​pani karta dostępu została użyta o 8:02 rano”.

„Cały ranek byłam w domu” – upierałam się drżącym głosem. „Nie poszłam do pracy”.

Zapadła cisza. Potem zadał pytanie, które przyprawiło mnie o dreszcze. „Czy ktoś może to potwierdzić?”

Rozejrzałam się po pustym salonie. Cisza wydawała się ciężka, oskarżycielska. „Nie” – wyszeptałam. „Mieszkam sama”.

Ton policjanta zmienił się, stając się bardziej formalny. „Pani Rowan. Około 11:47 na trzecim piętrze wszczęto alarm alarmowy. Doszło do skoordynowanego ataku. Zgłoszono pani zaginięcie. Jesteśmy zobowiązani do odnalezienia pani dla pani bezpieczeństwa… i na potrzeby przesłuchania”.

„Przesłuchiwanie? Dlaczego miałbym być przesłuchiwany?”

Zapadła dłuższa cisza. „W budynku znaleziono dowody. Przedmioty należące do ciebie zostały odnalezione w pobliżu miejsca zdarzenia”.

Mój umysł stał się pusty. Przedmioty należące do mnie.

Wtedy przypomniałem sobie Gabriela. Jego bladą twarz. Jego drżące ręce. Nie idź dziś do pracy.

Ktoś to planował. Byłem częścią tego planu, albo jako ofiara, albo jako osoba, którą należy winić.