Mój siedmioletni wnuk dzwonił w nocy zrozpaczony: „Babciu, jestem taki głodny. Zamknął mnie w domu. Mama się nie obudzi!”. Pobiegłam do ich domu, ale nikt nie otwierał drzwi. Wybiłam więc okno, żeby wejść do środka, a to, co zastałam w środku… To był koszmar…

„Babciu, jestem taka głodna. Zamknął mnie w pokoju i mama się nie obudzi”.

Głos mojego siedmioletniego wnuka drżał, dzwonił z numeru, którego nie znałem. Nagle usłyszałem trzask drzwi samochodu. Połączenie się urwało. Nie widziałem go od sześciu miesięcy; jego matka przestała pozwalać mi na odwiedziny. Jechałem w ciemnościach, nie wiedząc, co zastanę. Kiedy tam dotarłem, w domu panowała całkowita ciemność. Nikt nie otwierał drzwi. Wziąłem więc kamień z ogrodu i wybiłem okno. To, co znalazłem w tym domu, zmroziło mi krew w żyłach. To, co musiałem zrobić, zmieniło nasze życie na zawsze.

Nazywam się Judith Morrison. Mam siedemdziesiąt dwa lata i oto moja historia.

Telefon zadzwonił o 8:30 we wtorek. Mieszkam sam w dwupokojowym domu przy Riverside Drive. Na ekranie pojawił się numer, którego nie rozpoznałem. Coś ścisnęło mnie w piersi, zanim jeszcze odebrałem.

“Cześć?”

„Babciu…” Głos był cichy i drżący. Moja dłoń zacisnęła się na blacie. „Liam?”

„Babciu, jestem taki głodny” – szeptał. „Mama się nie obudzi, a on zamknął mnie w pokoju. Proszę, przyjedź po mnie, proszę”. W tle rozległ się dźwięk, trzask drzwi samochodu. „Muszę…” Połączenie się urwało.

Stałam tam z telefonem przy uchu, słuchając ciszy. Ręce zaczęły mi się trząść. Próbowałam oddzwonić. Poczta głosowa. Próbowałam do mojej synowej, Rachel. Prosto na jej wesołą, fałszywą pocztę głosową. Hej, tu Rachel. Zostaw wiadomość. Dzwoniłam raz po raz. Pięć razy. Za każdym razem ten sam jasny, nagrany głos, podczas gdy mój wnuk był gdzieś zamknięty w pokoju, głodny i przestraszony.

Złapałam kluczyki, płaszcz i torebkę. Telefon wciąż dzwonił – numer Rachel, gdy cofałam z podjazdu i skręcałam na główną drogę, kierując się na wschód. Czterdzieści pięć minut jazdy ciemnymi drogami. W myślach wciąż odtwarzałam sobie wydarzenia z ostatnich kilku lat. Cztery lata temu mój syn, Danny, zginął w wypadku samochodowym. Miał trzydzieści dwa lata. Liam trzy. Mój mąż, Walter, dzielnie zniósł pogrzeb, ale trzy tygodnie później znalazłam go w garażu, zgarbionego nad stołem warsztatowym. Zawał serca. Lekarz powiedział, że żałoba może tak działać. Pochowałam męża pięć tygodni po pogrzebie syna.

Potem Rachel i ja trzymaliśmy się razem. Dwa lata temu poznała Dereka. Na początku wydawał się w porządku. Rachel częściej się uśmiechała. Chciałem, żeby była szczęśliwa. Potem wizyty zaczęły się wydłużać. Przeprowadzili się godzinę drogi ode mnie. Rachel powiedziała, że ​​są zajęci i że mógłbym ich odwiedzić za kilka tygodni. Kilka tygodni zamieniło się w dwa miesiące. Kiedy w końcu wyjechałem bez zapowiedzi, Rachel otworzyła mi drzwi w dresie. W domu unosił się zapach zwietrzałego piwa. Powiedziała, że ​​Liam śpi i powinienem był najpierw zadzwonić. Widziałem go przez dwadzieścia minut. Wyglądał na mniejszego, niż pamiętałem.