Mój syn krzyknął mi prosto w twarz: „Zapłać czynsz albo zniknij!” – na oczach dwudziestu dwóch osób przy kolacji wigilijnej. Synowa roześmiała się: „Zobaczymy, jak sobie poradzisz!”. Więc po cichu spakowałam swoje rzeczy, pojechałam do nowego domu… ​​i wykreśliłam każdy wydatek, każdą przysługę, każdego dolara, którego ode mnie kiedykolwiek dostali.

Mój fartuch był poplamiony sosem. Włosy miałam związane w prosty kok. Moje pomarszczone od lat dłonie lekko drżały, gdy trzymałam ciężki talerz.

„Lucy, usiądź na chwilę” – powiedziała do mnie kuzynka Sarah z tym protekcjonalnym uśmiechem, który tak dobrze znałam. „Zrobiłaś już wystarczająco dużo”.

„W porządku. Nic mi nie jest” – odpowiedziałam, wymuszając uśmiech.

Z mojego miejsca przy otwartym blacie kuchennym mogłem widzieć całą jadalnię.

Matthew siedział na czele stołu w białej lnianej koszuli i zegarku Rolex, którego Audrey dała mu w zeszłym roku.

Rozmawiał ze swoim kuzynem Alexem o swoim najnowszym projekcie – budynku biurowym przy Park Avenue.

„Ten miesiąc był absolutnie szalony” – powiedział Matthew, wskazując kieliszkiem wina. „Klient naciska na terminy. Ale hej, pensja starszego architekta w Nowym Jorku wcale nie jest zła. Wystarczy na utrzymanie tego mieszkania, samochodu i wszystkiego innego”.

Audrey, siedząca obok niego, uśmiechnęła się z satysfakcją. Miała na sobie czerwoną sukienkę, która prawdopodobnie kosztowała więcej niż miesięczna pensja pielęgniarki. Jej idealnie wypielęgnowane paznokcie lśniły, gdy głaskała ramię Matthew.

„A mimo to” – dodała Audrey, lekko podnosząc głos, żeby wszyscy mogli usłyszeć – „rachunki nigdy nie przestają napływać. Ten dom, dekoracje, utrzymanie dotychczasowego stylu życia – w Nowym Jorku nic nie jest za darmo”.

Kilka głów skinęło głowami.

Mój wujek George odchrząknął.

„Mają rację. Czynsze w tej okolicy są niemożliwe. Dwa i pół tysiąca do trzech tysięcy dolarów miesięcznie za przyzwoite mieszkanie.”

„Dokładnie.” Matthew wyprostował się na krześle. „Dlatego zawsze powtarzam, że trzeba ciężko pracować. W tym mieście nikt niczego nie daje za darmo.”

Poczułem ucisk w żołądku, ale nie przestawałem podawać indyka. Nikt na mnie nie patrzył. Nikt nie zauważył, jak mocno, niż to konieczne, ściskałem łyżkę do serwowania.

Rozmowa nadal krążyła wokół pieniędzy, kosztów utrzymania i tego, jak trudno jest związać koniec z końcem — dla ludzi, którzy właśnie poprosili o trzecią butelkę wina za czterdzieści dolarów.

I wtedy to się stało.

Matthew otarł usta serwetką, wziął łyk wina i spojrzał mi prosto w oczy.