Mój szef dał mi kopertę i kazał iść do domu

Tego ranka mój szef cicho wsunął mi kopertę do ręki i szepnął: „Nie otwieraj jej tutaj. Idź do domu. Spakuj torbę”. Zamarłam, zdezorientowana i lekko przerażona, aż pochylił się jeszcze bliżej i wymamrotał: „Masz 24 godziny”. Serce mi zamarło. Nic nie miało sensu – dlaczego ja, dlaczego teraz i czego on się tak bał? Ale kiedy w końcu otworzyłam kopertę… wszystko się zmieniło.

Było tuż po ósmej rano, kiedy moje życie zmieniło się w sposób, którego nigdy bym nie przewidział. Siedziałem przy biurku, przeglądając stertę papierów, gdy mój szef, Jonathan Pierce, podszedł cicho. Nikt inny go nie zauważył. Pochylił się, wsunął mi do ręki grubą, zaklejoną kopertę i wyszeptał: „Nie otwieraj jej tutaj. Idź do domu. Spakuj torbę”.

Zamarłam, gapiąc się na niego. „Co… co to jest?” – wyjąkałam.

Pokręcił głową z ponurą miną. „Nie mogę powiedzieć. Ale masz 24 godziny. Zrób dokładnie to, co napisano w instrukcji, albo… cóż, nie chcesz się dowiedzieć”.

Żołądek mi się ścisnął. Myśli pędziły. Dlaczego ja? Dlaczego teraz? Rozejrzałem się – nikt tego nie widział, nikt inny nie zwracał na to uwagi. „Jonathan… przerażasz mnie. Proszę, powiedz mi chociaż, co się dzieje”.

Lekko przykucnął, zniżając głos niemal do syku. „Nie mogę. Ale zaufaj mi. Postępuj dokładnie według instrukcji. Jeśli się zawahasz, może być… niebezpiecznie”.

Wyszłam z biura oszołomiona, z kopertą mocno przyciśniętą do piersi. W drodze do domu w mojej głowie kłębiły się miliony scenariuszy. Czy to był test? Groźba? Błąd?

W chwili, gdy przekroczyłam próg mieszkania, w końcu odważyłam się otworzyć kopertę. W środku znajdowały się bilety lotnicze, rezerwacja hotelowa i notatka z pogrubioną linijką:  „Wyjdź natychmiast. Spakuj tylko to, czego potrzebujesz. Nie mów nikomu. Idą po ciebie”.

Moje ręce trzęsły się gwałtownie, gdy ponownie przeczytałem te słowa.  Idą po ciebie.

Kto nadchodzi? Dlaczego? Opadłam na kanapę, próbując uspokoić łomoczące serce. Ale telefon zadzwonił, zanim zdążyłam się trzeźwo zastanowić. Na wyświetlaczu widniał tylko napis „NIEZNANY”.

Odpowiedziałem drżącym głosem: „Halo?”

Spokojny, zimny głos wyszeptał po drugiej stronie: „Zrób dokładnie to, co jest napisane na kopercie. Jeden zły ruch i nie będzie odwrotu”.

I tak po prostu moje zwyczajne życie zniknęło. Moje mieszkanie, moja rutyna, mój bezpieczny mały świat – wszystko zniknęło. Teraz każda decyzja, którą podejmę w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin, zadecyduje o tym, czy przeżyję… czy zniknę całkowicie.

Tej nocy prawie nie spałem. Każdy skrzyp w moim mieszkaniu brzmiał jak ostrzeżenie. Postępowałem zgodnie z instrukcją na kopercie: spakować tylko najpotrzebniejsze rzeczy, wziąć dowód osobisty i portfel i wyjść wyjściem ewakuacyjnym, żeby uniknąć kamer.

W taksówce mój kierowca – milczał mężczyzna w ciemnym garniturze – milczał. Skinął tylko głową, kiedy podałem mu adres z kartki. Każde skrzyżowanie, każde spojrzenie obcych ludzi, wydawało mi się potencjalnym zagrożeniem. Zastanawiałem się: kto mógłby chcieć, żebym odszedł? Nie miałem wrogów, nie miałem sekretów, które mogłyby to wyjaśnić.

Hotel był luksusowy, wręcz niekomfortowy, jak na kogoś w moim obecnym stanie paniki. Klucz do pokoju już wsunięto pod drzwi. W środku, na łóżku, leżała teczka z moim imieniem wydrukowanym pogrubioną czcionką. Otworzyłem ją powoli.