Mój zmarły ojciec pojawił się we śnie w noc przed moimi urodzinami i ostrzegł: „Nie zakładaj sukienki, którą dał ci mąż”. Obudziłam się drżąca, bo mąż właśnie mi ją podarował. A kiedy krawcowa przyniosła mi ją z powrotem i sprawdziłam podszewkę, zdałam sobie sprawę, że ojciec nie tylko odwiedził mnie we śnie, ale mógł zapobiec czemuś, czego nie zauważyłam.

„W tej czuję się lepiej” – przerwała stanowczo. „A tak w ogóle, Mark, mam urodziny. Będę nosić, co chcę”.

Wpatrywał się w nią, a ona widziała, jak trybiki kręcą się w jego głowie. Nie rozumiał. Czemu nie miała na sobie tej sukienki? Cały jego plan legł w gruzach.

„Mama ma rację, tato” – powiedziała Nikki, wyczuwając napięcie. „Jakie to ma znaczenie, która sukienka? Ważne, żeby wyglądała pięknie”.

Mark zacisnął pięści, a potem powoli je rozluźnił, zmuszając się do uśmiechu, ale był on wymuszony.

„Oczywiście, oczywiście. Przepraszam, Liv. Po prostu chciałem, żeby wszystko było idealne.”

„Wszystko jest idealne takie, jakie jest” – odpowiedziała, a w jej głosie słychać było stal, jakiej wcześniej nie słyszała.

Pojechali do restauracji dwoma samochodami, Nikki z rodziną w jednym, Liv i Mark w drugim. Przez całą drogę milczał, ściskając kierownicę tak mocno, że aż zbielały mu kostki. Liv siedziała obok niego, wpatrując się w okno, czując, jak napięcie w układzie kierowniczym rośnie z każdym kilometrem.

„Czy wiesz coś?” zapytał nagle cichym głosem.

Odwróciła się ku niemu.

„O czym mówisz?”

„Nie udawaj. Od rana widzę, że coś z tobą nie tak. Co się stało?”

Liv spotkała jego spojrzenie, czując, jak ból ściska jej pierś. To był mężczyzna, którego kochała, z którym dzieliła życie, a teraz patrzył na nią z zimnym wyrachowaniem drapieżnika, którego ofiara się wymyka.

„Nic się nie stało, Marku” – powiedziała spokojnie. „W końcu się obudziłam”.

Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale dotarli do restauracji, wjechali na parking i Mark zgasił silnik. Siedział jak sparaliżowany, patrząc prosto przed siebie.

„Liv, jeśli coś planujesz” – zaczął.

Otworzyła drzwi i wyszła, nie pozwalając mu dokończyć.

Restauracja była udekorowana balonami i kwiatami. Iris powitała ich przy wejściu, wręczyła Liv bukiet, mocno ją przytuliła i wyszeptała: „Wszystko będzie dobrze. Trzymaj się”.

Goście byli już zgromadzeni w jadalni. Koledzy z pracy, sąsiedzi, starzy przyjaciele. Wszyscy się uśmiechali, składali gratulacje, wręczali prezenty. Liv odwzajemniała uśmiech, dziękowała, przytulała, ale w środku panowała pustka. Mark krążył blisko, odgrywając rolę oddanego męża, a jednak Liv wyczuwała, jak pod powierzchnią drży jego napięcie. Kilka razy próbował odciągnąć ją na bok, żeby zamienić z nią kilka słów, ale ona znajdowała powód, by go unikać.

Impreza ruszyła. Stoły nakryto, dania wniesiono, wino rozlano. Mistrz ceremonii rozpoczął program. Goście wznieśli toasty. Liv siedziała na czele stołu, uśmiechając się i odpowiadając na gratulacje, ale jej wzrok nieustannie przeszukiwał salę, szukając ekipy detektywa Hayesa.

Zauważyła ich. Trzech mężczyzn przy stoliku w rogu, ubranych niepozornie, ale czujnych. Jeden z nich zauważył jej spojrzenie i ledwo zauważalnie skinął głową.

Byli tutaj. Obserwowali.

Mark stawał się coraz bardziej niespokojny, popijał wino, prawie nie dotykał jedzenia, co chwila wychodził, żeby odebrać telefon. Za każdym razem, gdy wracał, jego twarz była coraz ciemniejsza.

„Liv, musimy porozmawiać” – mruknął po raz kolejny, nachylając się do jej ucha.

„Nie teraz, Marku” – powiedziała, nie odwracając się. „Mamy gości”.

„To jest ważne.”

Potem ścisnął jej dłoń tak mocno, że aż zabolało.

Liv krzyknęła i kilku gości się odwróciło. Mark natychmiast ją puścił, wymuszając dziwny uśmiech.

„Przepraszam. Wypadek.”

Nikki spojrzała na rodziców zaniepokojona.

„Wszystko w porządku?”

„Tak, całkowicie w porządku. Tata się po prostu denerwuje” – powiedziała Liv, pocierając nadgarstek.

Wniesiono tort i wszyscy zaczęli śpiewać „Sto lat”. Liv zdmuchnęła świeczki, wypowiadając tylko jedno życzenie, by to wszystko się skończyło. Goście klaskali i robili zdjęcia. I w tym radosnym kręgu tylko ona i Mark rozumieli, co tak naprawdę się dzieje.

Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca i świętowanie zostało wznowione, Liv wstała z krzesła. Konferansjer właśnie ogłosił krótką przerwę. Muzyka rozbrzmiewała w sali, a goście zaczęli schodzić się na parkiet. Podeszła do mikrofonu, wzięła go do rąk i muzyka ucichła.

„Moi drodzy przyjaciele” – zaczęła drżącym głosem, ale wystarczająco głośnym, by wszyscy mogli go usłyszeć – „chcę powiedzieć kilka słów”.

W pokoju zapadła cisza.

Mark zbladł natychmiast i podniósł się z siedzenia.

„Liv, co robisz?”

„Usiądź, Marku” – powiedziała lodowatym tonem. „Usiądź i posłuchaj”.

Zamarł niepewnie, a cisza gęstniała.

„Dziś kończę 50 lat” – kontynuowała Liv. „Myślałam, że będę świętować w otoczeniu bliskich. Ale dowiedziałam się czegoś, co zmieniło wszystko. Dowiedziałam się, że mężczyzna, któremu ufałam przez całe życie, próbował mnie zabić”.

Na sali rozległy się westchnienia niedowierzania. Nikki zerwała się na równe nogi, zakrywając usta. Iris chwyciła ją za ramię, powstrzymując ją od opuszczenia pleców.

„Liv, oszalałaś?” Mark rzucił się na nią, ale trzej mężczyźni z rogu już się zbliżali.

„O jakich bzdurach mówisz?”

„To nie bzdura, Mark”. Liv spojrzała na niego, a łzy w końcu popłynęły jej po twarzy. „Zamówiłeś dla mnie sukienkę, piękną, drogą sukienkę, a ty wszyłeś w nią truciznę. Trucizna kontaktowa miała mnie zabić tutaj, na moim własnym przyjęciu, żeby wyglądało to jak zawał serca, a ty wziąłeś pieniądze z ubezpieczenia, żeby pokryć swoje długi”.

„To kłamstwo!” krzyknął, a jego głos załamał się z paniki. „Nigdy tego nie zrobiłem!”

„Mam dowód” – przerwała mu. „Suknia jest już na policji. Badania kryminalistyczne potwierdziły obecność trucizny. A detektyw, który badał twoje oszustwo, już wszystko wie”.

Detektyw Hayes wszedł do pokoju z dwoma policjantami. Mark zobaczył ich i zatoczył się do tyłu.

„Marku Suttonie” – powiedział detektyw spokojnie – „jesteś aresztowany pod zarzutem usiłowania zabójstwa i oszustwa. Chodź z nami”.

Mark rzucił się do wyjścia, ale droga była zablokowana. Walczył, próbował odepchnąć funkcjonariusza, ale w ciągu kilku sekund go przygwoździli. Kajdanki zatrzasnęły się na jego nadgarstkach.

„Liv!” krzyknął, odwracając się w jej stronę. „Liv, przepraszam. Nie chciałem. Zmusili mnie. Nie miałem wyboru”.

Spojrzała na niego i nie poczuła niczego: żadnego współczucia, żadnej wściekłości, tylko pustą ciszę.

„Miałeś wybór, Marku” – powiedziała cicho. „Mógłeś powiedzieć mi prawdę. Mogliśmy stawić czoła wszystkiemu razem, ale ty wolałeś mnie zabić”.

Odciągnęli go, a w sali zapanował chaos. Goście byli w szoku, szeptali, zadawali pytania. Nikki szlochała, trzymając się Dariusa. Iris podeszła do Liv i mocno ją objęła.

„To już koniec, Olly. Już koniec.”

Liv stała tam, wciąż trzymając mikrofon, i wpatrywała się w drzwi, przez które wyprowadzono jej męża. Męża, który przestał być jej mężem w chwili, gdy uznał, że jej życie jest warte mniej niż pieniądze.

Detektyw Hayes podszedł do niej.

„Będzie pani musiała złożyć pełne zeznania, ale to może poczekać do jutra. Proszę odpocząć. Jest pani bardzo dzielną kobietą, pani Sutton.”

„Chciałam po prostu żyć” – mruknęła wyczerpanym głosem. „Chciałam tylko dożyć swoich urodzin”.

Impreza oczywiście legła w gruzach. Goście wyszli, oferując słowa wsparcia, choć większość nie wiedziała, co powiedzieć. Liv usiadła przy pustym stoliku, a Nikki trzymała ją za rękę.

„Mamo, dlaczego mi nie powiedziałaś?” – krzyknęła. „Chciałabym…”

„Co byś zrobiła, kochanie?” Liv delikatnie pogłaskała córkę po włosach. „To nie było twoje zadanie. To był mój test”.

„Ale tato, jak on mógł?”

„Nie wiem, Nikki. Po prostu nie wiem.”

Pozostali na swoich miejscach, dopóki kelnerzy nie zaczęli sprzątać ze stołów. Potem wstali i wyszli z restauracji. Na zewnątrz było ciemno i zimno. Wiatr szeleścił liśćmi porozrzucanymi na chodniku. Liv uniosła wzrok w niebo, na ciche gwiazdy.

„Dziękuję, Tato” – wyszeptała. „Dziękuję, że mnie nie zostawiłeś”.

I po raz pierwszy od kilku dni poczuła w sobie odrobinę ulgi.

Najgorsze już za nami.

Zaczynało się coś nowego.

Nie wiedziała dokładnie, co ją czeka, ale była pewna, że ​​żyje, a to samo w sobie wydawało się jej zwycięstwem.

Liv w ogóle nie spała tej nocy po przerażających wydarzeniach z poprzedniej nocy. Nikki i jej rodzina zostali na noc, śpiąc w salonie, nie chcąc zostawiać matki samej. Liv leżała w łóżku, tym samym, w którym wczoraj spał obok niej mężczyzna, który próbował ją zabić, i wpatrywała się w sufit. Dziwnie było zdać sobie sprawę, że łóżko wydawało się teraz większe, przestronniejsze, a jednocześnie zimniejsze.

Rano przyjechał detektyw Hayes. Siedzieli razem w kuchni godzinami. Liv złożyła zeznania, podpisała dokumenty i słuchała, jak detektyw wyjaśnia, że ​​Mark przyznał się do wszystkiego. Jego długi były tak ogromne, że groziła mu nie tylko groźba śmierci, ale i realna groźba brutalnej śmierci. Ludzie, którym był winien pieniądze, nie żartowali. Polisa ubezpieczeniowa żony wydawała mu się jedynym rozwiązaniem.

„Mówi, że cię kochał” – powiedział detektyw Hayes, nalewając kawę do kubka – „że była to najtrudniejsza decyzja w jego życiu”.

Liv uśmiechnęła się gorzko i pusto.

„Miłość, co? On ma osobliwe rozumienie miłości”.

„Słabość” – poprawił detektyw. „To słaby człowiek, pani Sutton. I ta słabość o mało nie kosztowała pani życia”.

Po jego wyjściu Liv długo siedziała w kuchni, odtwarzając w pamięci każde wspomnienie z przeszłości. Dwadzieścia lat małżeństwa, narodziny Nikki, jej pierwsze kroki, pierwsze słowa, przeprowadzki, remonty, wakacje nad morzem, kłótnie i pojednania, radości i smutki. Czy to wszystko było prawdą, czy tylko wspomnieniem, którego się kurczowo trzymała?

Nikki weszła do kuchni i usiadła naprzeciwko niej.

„Mamo, musimy wracać do domu. Darius jutro idzie do pracy. Mikey idzie do przedszkola, ale nie chcę cię tu zostawiać samej”.

„Idź, kochanie” – Liv przykryła dłoń córki swoją. „Dam sobie radę. Potrzebuję tylko czasu, żeby to wszystko przetrawić”.

„Może mógłbyś zatrzymać się u nas na jakiś czas.”

„Nie” – Nikki pokręciła głową, a jej głos drżał. „Muszę tu zostać. Uporządkować dom, rzeczy, życie”.

Nikki wyszła ze łzami w oczach, prosząc matkę o obietnicę, że będzie dzwonić codziennie. Liv odprowadziła ich do samochodu, pomachała na pożegnanie i wróciła do cichego, pustego domu.

Cisza ją przytłaczała. Przemierzała kolejne pokoje i gdziekolwiek spojrzała, ślady Marka wciąż się pojawiały: jego kapcie przy łóżku, maszynka do golenia w łazience, ulubiony kubek na kuchennej półce, każdy przedmiot przypominał jej dawne życie.

Kolejne dni minęły jak we mgle. Liv poszła na policję, rozmawiała z detektywami i spotkała się z prawnikiem. Dowiedziała się, że dom jest w całości zapisany na nią. Mark nie mógł go sprzedać bez jej zgody. Przynajmniej pod tym względem miała ochronę.

Proces przebiegł sprawnie. Mark został skazany na 12 lat więzienia za usiłowanie zabójstwa i oszustwo. Liv uczestniczyła w ogłoszeniu wyroku, obserwując, jak go wyprowadzają pod strażą. Odwrócił się, spotkał jej wzrok i przez ulotną chwilę wydawało jej się, że dostrzegła w nim skruchę.

Ale było już za późno.

Miesiąc po procesie Liv podjęła decyzję. Nie mogła dłużej mieszkać w domu, w którym każdy kąt przypominał jej o zdradzie. Zadzwoniła do agenta nieruchomości i wystawiła dom na sprzedaż. Kwota uzyskana ze sprzedaży była pokaźna. W ciągu trzech tygodni znaleziono kupca i transakcja została sfinalizowana.

Za te pieniądze Liv kupiła skromny dom na obrzeżach Atlanty, parterowy budynek z małym ogrodem i werandą z widokiem na drzewa. Spokojne miejsce, wolne od hałasu ulicznego, gwaru tłumów i ciekawskich sąsiadów. To było dokładnie to, czego potrzebowała.