Moja 10-letnia córka płakała za każdym razem, gdy wracała do domu od dziadków. Schowałem magnetofon i kiedy poznałem całą prawdę,

Moje serce pękło.

Dziesięcioletnie dziecko — dlaczego musi znosić takie okrucieństwo?

Potem odezwał się zimny głos Arjuna:

— „Masz rację. To tylko dziewczynka. Po co ją wychowywać, skoro i tak wyjdzie za mąż? Nie rozpieszczaj jej za bardzo”.

Łzy spływały mi po twarzy. Trzęsłam się.

Mężczyzna, któremu najbardziej ufałam — ojciec mojego dziecka — był nie tylko obojętny, ale wręcz współwinny emocjonalnego znęcania się nad naszą córką.

Siedziałam przy jej łóżku, patrząc na jej zalaną łzami twarz.

Moje serce przepełniał smutek i wściekłość. W ciągu dnia uśmiechała się i mówiła do mnie, jakby wszystko było w porządku… ale za moimi plecami dźwigała ciężar odrzucenia przez własną rodzinę.

Następnego ranka poprosiłam Arjuna, żeby usiadł w salonie. Położyłam magnetofon na stole i nacisnęłam przycisk odtwarzania.

Głosy rozbrzmiały echem w ciemnym pokoju. Twarz Arjuna zbladła.

Spojrzałam mu prosto w oczy i powiedziałam:

— „Czy to nazywasz „normalnością”? Ma dopiero dziesięć lat! Potrzebuje miłości — nie odrzucenia”.

Arjun wyjąkał:

— „Ja… ja po prostu chciałam, żeby stała się silniejsza…”

Uśmiechnęłam się smutno:

— „Czynisz dziecko silnym, sprawiając, że czuje się niekochane? Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę, ile płacze za każdym razem, gdy wraca od twoich rodziców?”

Milczał, z opuszczoną głową. Po raz pierwszy zobaczyłam wstyd w oczach męża.

Tej nocy przytuliłam córkę i powiedziałam:

— „Anu, wiem, że tyle przeszłaś. Nie musisz dźwigać tego ciężaru. Bądź sobą — zawsze jestem przy tobie”.

Była oszołomiona — i wybuchnęła płaczem.

— „Mamo… Myślałam, że mi nie uwierzysz. Bałam się, że powiedzenie ci tego tylko cię zasmuci…”

Trzymałam ją mocno. W tym momencie zrozumiałam:

Największym bólem, jakiego doświadczyła moja córka, było to, że musiała przez to przejść sama.

Od tego dnia przysięgłam sobie, że nigdy więcej nie pójdzie do domu dziadków ze strony ojca. Powiedziałam rodzinie Arjuna w Thane: jeśli nadal macie uprzedzenia do dziewczynek, to proszę, zostawcie mnie i moją córkę w spokoju.

Skontaktowałam się również z psychologiem dziecięcym w Bandrze, aby pomóc mojej córce złagodzić presję.

Dla mnie – matki mieszkającej w sercu tętniącego życiem Mumbaju – nie ma nic ważniejszego niż wychowanie dziecka w miłości.

Prawda ujawniona przez dyktafon wywołała rozłam w naszej rodzinie, ale jednocześnie uświadomiła nam jedną rzecz:

Łzy córki nigdy nie powinny być ignorowane.