Moja bratowa uderzyła mnie na oczach wszystkich na imprezie, bo niechcący ją popchnąłem, ale mój…

Więc całkowicie rozumiem, że jej sukienka może być naprawdę drogą. Szczerze mówiąc, groziło się, że wylałam na nią wino. Naprawdę, ale tylko być ostrożniejsza, sprawdzając, czy mój błąd dotyczący jakości jest inny. Usprawiedliwiało to jej policzek, upokorzenie mnie przed działaniem, krzyki i insynuacje, że jestem biedna.

Chociaż nie byłem tak bogatym jak jej mąż, całkiem ładne mi się wiodło. To znaczy, nie jestem aż tak biedny, jakkolwiek, chociaż w pełnym standardzie z jej standardem życia, każdy jest biedny według jej standardów. pojawienie się jej to powiedz, ale ona podajea swoją tyradę, a ja odczuwam, jak wzrasta mi ciśnienie. Jej głos był coraz gorszy i to mnie denerwowało. Był bardzo blisko mojej twarzy, wpatrując się w nią, gdy wszystko się wchłania.

Nie zdawałem sobie z tych spraw albo nie, ale zauważyłem, jak moja ręka się porusza, zanim mózg zareagował. Uderzyłem ją mocno w odwecie, tak mocno, że zamilkła całkowicie. Mój ból był jeszcze gorszy niż jej. Jej policzek zrobił się jaskrawoczerwony.

Potem występam prosto w oczy i powiedział: „Czy spełniaś krzyczeć na chwilę, wpływ? wymienionyam ci, więc przestań krzyczeć, że mnie na nie występuję. Nigdy nie możesz wydać ani grosza, aby ktoś inny za to nie ponosił. Więc kim ty jesteś, żeby nazwać mnie biedną?”. Moja szwagierka spowodowała problem ze zrozumieniem tego, co zostało powiedziane.

Wyglądało na wściekłą, ale zanim zdążyliśmy się kłócić, moja teściowa odebrana mnie od siebie. „Odejdź od niej!” – krzyknęła, a następnie pojawiła się twarz mojej szwagierki. Mój mąż, który milczał podczas wcześniejszego napadu złości, teraz dołączył do matki i zaczął się o niej mówić.

Oboje nagle ogarnęła ich troska o nią, zaczęli głośno płakać, ubolewając nad moim brakiem szacunku i nad tym, że nikt jej wcześniej nie uderzył. Może w tym tkwił problem. Mój teść, wyraźnie zaniepokojony, pobiegł po lód na twarz, jakbym wyrządził jego córce nieodwracalną krzywdę. Ich reakcja była wręcz surrealistyczna.

To było tak, jakby moja szwagierka oberwała albo granat wybuchł jej w twarz. Uderzył mnie mocno, ale nie aż tak mocno. Cały ten melodramat był przytłaczający. Nagle mój mąż, król, rzucił się na mnie. Nie miałaś prawa uderzyć mojej siostry, krzyknął. To wszystko twoja wina. Wystarczyło przeprosić i trzymać język za zębami.

Próbując się bronić, powiedziałam, że tańczyłyśmy. Twoja siostra podeszła do mnie od tyłu, a ja jej nie widziałam. Wylanie wina na jej sukienkę było przypadkiem. Przepraszałam ją bez przerwy, ale co w ogóle usprawiedliwiało jej uderzenie mnie? W tym momencie byłam zdeterminowana, żeby się bronić, bo przecież wszyscy byli przeciwko mnie. Zanim Rey zdążyła odpowiedzieć, moja bratowa wznowiła swoją tyradę i warknęła: „Jak śmiesz mnie uderzyć? Czy ty w ogóle wiesz, z kim zadzierasz? Pozwę cię za napaść. Zapłacisz za to, pamiętaj o tym”. Potem odwróciła się do

Król też na nią krzyczy. Wstydź się. Jak możesz nie panować nad swoją żoną? Nie ma prawa nic mi mówić po tym, co zrobiła. Nie czekając na niczyją odpowiedź, pobiegła do łazienki, żeby się przebrać z moją teściową, podążając tuż za nią, żeby ją pocieszać, jakby była jej ogonem.

Wciąż stałam na środku pokoju, otoczona wszystkimi, którzy szeptali i wyraźnie mówili o mnie. Z jakiegoś powodu widzieli we mnie złoczyńcę w tej sytuacji. Wtedy Rey odwrócił się do mnie, sfrustrowany i rozczarowany. „Musisz iść do domu” – powiedział. „Co?” – zapytałam dlaczego. Wydawało mi się szalone, że to powiedział. Nie mogłam uwierzyć, że mój własny mąż kazał mi wyjść na oczach wszystkich. „Zrobiłaś już wystarczająco dużo” – kontynuował.

„Zrobiłeś scenę, a moja siostra musi się uspokoić. Nie może tego zrobić, póki tu jesteś” – dodał. „Nie powinieneś był jej oddawać. Właściwie, nie powinieneś był nic robić, niezależnie od tego, co ci zrobiła. Jesteś od niej starszy, powinieneś zachowywać się dojrzalej”.

Jestem pewien, że nie chciał cię uderzyć, ale ty tylko pogorszyłeś sprawę, oddając mu. Tylko niepotrzebnie zaogniłeś sytuację. Mój teść interweniował, kiwając głową na znak zgody. „Najlepiej będzie, jeśli odejdziesz” – rozkazał. „Nie dość, że teściowie mnie wyrzucili z domu, to jeszcze mój własny mąż”.

Nie mogłam uwierzyć, że całkowicie stanęłam po stronie jego siostry, niezależnie od tego, jak niesprawiedliwie mnie potraktowano. Nie widziałam sensu w kłótni. W tamtej chwili. Złapałam swoje rzeczy, szybko zamówiłam Ubera i ruszyłam do domu. W drodze myślałam tylko o tym, jak bardzo wszystko poszło nie tak, że ten wieczór skończył się w ten sposób.