Moja była synowa leżała w śpiączce po rzekomym wypadku. Podczas gdy mój syn i jego rodzina mówili o odłączeniu aparatury, żeby pozwolić jej „spokojnie odejść”, ja nie odchodziłem od niej, trzymając ją za rękę.

Delikatnie ścisnęłam jej dłoń. „Anno, kochanie, słucham. Powiedz mi więcej”.

Jej palce znów stuknęły, tym razem wolniej, jakby wysysając z jej kruchego ciała całą uncję sił. Wychwyciłem fragmenty: „HAMULCÓW… CIĘCIE”.

Żołądek mi się ścisnął. Ktoś sabotował jej samochód.

Drzwi zaskrzypiały i otworzyły się. Mark wszedł do środka, z napiętą twarzą i niskim głosem. „Mamo, musimy podjąć decyzję”.

Wpatrywałam się w niego, serce waliło mi jak młotem. Nie miał pojęcia, co teraz wiem.

I w tym momencie dotarło do mnie, że jeśli Anna mówiła prawdę, jej tak zwany wypadek był dopiero początkiem czegoś o wiele bardziej złowrogiego.

Następnego ranka dotarłem do szpitala przed wszystkimi. Nad głowami migotały świetlówki, w powietrzu unosił się ostry zapach antyseptyku. Znów usiadłem obok Anny z notesem w ręku. Gdyby starczyło jej sił, żeby się z nią skontaktować, zanotowałbym każdy list.

„Anno” – wyszeptałam, muskając jej dłoń. „To Margaret. Powiedz mi, co się stało”.

Jej palce poruszyły się, niepewnie, ale zdecydowanie. Stuknięcia rozległy się – boleśnie powolne, ale nieomylne. Napisała: „PRZECIĘTE PRZEWODY HAMULCOWE PRZEZ DAVID”.

David. Moje myśli krążyły. David Harper – wieloletni przyjaciel i partner biznesowy Marka. Był tu od lat, pomagając w firmie budowlanej Marka, często wtrącając się w nasze rodzinne sprawy. Pamiętałem, jak jego wzrok czasami zatrzymywał się na Annie, coś zimnego w nim migotało.

Jej oskarżenie uderzyło mnie jak bryła lodu w pierś. Jeśli miała rację, to wcale nie był tragiczny wypadek. Anna padła ofiarą ataku.

Wyszłam na korytarz z telefonem w dłoni i wybrałam numer detektyw Laury Bennett – starej znajomej z kościoła, która teraz pracowała w biurze szeryfa. Starałam się mówić spokojnie, wyjaśniając: „Musisz coś sprawdzić. Moja synowa jest w śpiączce, ale właśnie powiedziała mi – alfabetem Morse’a – że jej samochód został sabotowany. Przewody hamulcowe”.

Na linii zapadła cisza. Potem Laura powiedziała ostrożnie: „Pani Reynolds, to poważne roszczenie. Jest pani pewna?”

„Jestem pewien” – powiedziałem stanowczo. „Sam nauczyłem ją tego kodu. Przeliterowała imię. David Harper”.

Tego wieczoru Laura odwiedziła szpital. Była profesjonalna i spokojna, ale w jej oczach dostrzegłem błysk niepokoju. „Zbadamy pojazd” – obiecała.

Kilka dni później nadeszły wyniki: przewody hamulcowe zostały celowo przecięte.

Na spotkaniu rodzinnym zapanował istny chaos. Nowa żona Marka jęknęła i chwyciła go za ramię, a Mark zbladł. „To niemożliwe” – powiedział podniesionym głosem. „David by czegoś takiego nie zrobił”.

Ale detektyw Bennett przerwała mu, wpatrując się w niego. „Panie Reynolds, David Harper ma kartotekę. Utajniona sprawa w innym stanie, dotycząca nękania i gróźb. Otwieramy ją