Moja córka i zięć zmarli dwa lata temu. Pewnego dnia moje wnuki krzyknęły: „Babciu, patrz, to nasi rodzice”.

Przedstawiciel obsługi klienta, Billy, zawahał się zanim odpowiedział.

„Pani, ta płatność nie została dokonana kartą fizyczną. Była to karta wirtualna powiązana z kontem.

„Wirtualna karta?” – zapytała Georgia. „Ale nigdy takiej nie stworzyłam”.

„Wygląda na to, że wirtualna karta została utworzona na krótko przed śmiercią twojej córki” – wyjaśnił Billy. „Czy chcesz, żebym ją dezaktywował?”

„Nie” – powiedziała szybko, z bijącym sercem. „Proszę, zostaw to włączone”.

Po rozmowie Georgia skontaktowała się ze swoją najlepszą przyjaciółką Ellą, aby opowiedzieć jej o dziwnych wydarzeniach.

„Nie wiem” – odpowiedziała Georgia. „Ale muszę to rozgryźć”.

W sobotę Andy i Peter bardzo chcieli iść na plażę, więc Georgia zabrała ich i Ellę ze sobą. Chłopcy radośnie bawili się w falach, podczas gdy Georgia pokazywała Elli anonimowy list.

„Babciu, patrz! To mama i tata!”

Georgia zamarła i jej wzrok skupił się na parze siedzącej przy oknie.

„Zostańcie tu z Ellą” – powiedziała Georgia do chłopców.

„To ryzykowne, ale nie mieliśmy wyboru” – powiedział mężczyzna.

Kobieta westchnęła. „Tęsknię za nimi… Zwłaszcza za chłopcami”.

Serce Georgii waliło jak młotem.  To ty. Ale dlaczego?

„Mamo?” wyszeptała. „Jak… Jak nas znalazłaś?”

Voordat Georgia z reageren, Verscheen Stephan. “Hoe kon je je kinderen achterlaten? Heb je wel enig idee wat je ons hebt aangedaan?”

Od tej chwili możesz widywać Monicę i Stephana i musisz porozmawiać z kimś, kto cię zna.

„Myśleliśmy, że chronimy chłopców” – szlochała Monica. „Myśleliśmy, że będą mieli lepsze życie bez nas”.