Moja córka nie chce mnie na swoim ślubie, bo jestem wieśniakiem… Ale nauczyłem ją czegoś ważnego.

„Nie mogę poślubić kogoś, kto odrzuca swoje korzenie” – powiedział ze smutkiem. „Przykro mi”.

Marina zrobiła krok naprzód. „To prawda. Nie jestem jej matką. Zostałam zatrudniona, żeby udawać”.

Emily osunęła się na kolana, a jej łzy popłynęły, gdy jej świat rozpadł się na kawałki.

Kilka tygodni później wróciła do pralni chemicznej.

„Mamo” – mruknęła – „straciłam wszystko. Myliłam się. Proszę, wybacz mi”.

Citlali objął ją delikatnie. „Zawsze będę cię kochać, córko. Ale teraz musisz odzyskać mój szacunek”.

Czas mijał. Matka i córka znów zaczęły pracować ramię w ramię. Emily pomagała składać ubrania, uśmiechając się bez skrępowania.

„Wyglądasz ślicznie w tej sukience” – powiedziała Citlali.

Emily uśmiechnęła się przez łzy.

„Teraz rozumiem, że nic nie jest warte więcej niż miłość i godność. Córka bez matki jest jak drzewo bez korzeni. I nie chcę znowu uschnąć”.