Moja córka nie odzywała się od tygodnia, więc pojechałem do niej. Zięć upierał się, że „jest na wycieczce”. Prawie mu uwierzyłem, dopóki nie usłyszałem stłumionego jęku dochodzącego z zamkniętego garażu. Podkradłem się z powrotem i wyważyłem drzwi. To, co zobaczyłem w środku, złamało mi serce…

Ona podróżuje.

Tak powiedział mi mój zięć, Michael, kiedy zapukałem do jego drzwi tego październikowego poranka. Uśmiechał się jak zawsze, tym uprzejmym, miłym uśmiechem, któremu wszyscy ufali. Ale w jego oczach było coś, co nie pasowało do tego uśmiechu.

Nazywam się Emily Parker. Mam pięćdziesiąt pięć lat i to, co wam teraz opowiem, to najboleśniejsza prawda, jakiej doświadczyłam jako matka.

Wszystko zaczęło się tydzień wcześniej.

Moja córka, Sarah, przestała odpowiadać na moje wiadomości.

Na początku myślałem, że jest zajęta. Pracuje w agencji graficznej. Ciągle biega z miejsca na miejsce, żonglując terminami i klientami. Ale Sarah nigdy, przenigdy nie zostawiła mnie bez odpowiedzi na dłużej niż jeden dzień.

W poniedziałkowy poranek napisałem do niej:

„Córeczko, jak się obudziłaś? Wysyłam ci buziaka.”

Dwa niebieskie znaczniki wyboru. Widziane.

Ale nie było odpowiedzi.

We wtorek spróbowałem ponownie: