Moja lodówka była zawsze pusta, pomimo jedzenia, które przygotowałem. Pewnego wieczoru wróciłem wcześniej do domu i w końcu odkryłem, gdzie zniknęło jedzenie.

Stało się to naszą rutyną. Gotowałam, jedzenie znikało. Jego wymówki: „Opuściłem lunch”, „Jadłem pod presją”, „To takie pyszne!”

Nie były przekonujące, ale nie naciskałem.

„Wiesz” – powiedziała do mnie kiedyś podczas przerwy obiadowej moja koleżanka Sarah – „to nie wygląda normalnie, Doris. Myślałaś kiedyś o zainstalowaniu kamery?”

Zaśmiałem się. „We własnej kuchni? To śmieszne”.

„To prawda?” zapytała. „Bo coś jest nie tak”.

Zaśmiałem się i zignorowałem jego podejrzenia. Myślałem, że Randy mówi prawdę. Aż do pewnej nocy, kiedy wróciłem wcześniej do domu.

Tego wieczoru ból głowy i nudności zmusiły mnie do powrotu do domu przed końcem zmiany. Zaparkowałem samochód na podjeździe, wdzięczny za ciszę i spokój. Ale kiedy wszedłem do środka, ulga ustąpiła miejsca dezorientacji.

Z kuchni dochodziła muzyka, tak głośna, że okna wibrowały.

„Randy?” zawołałam, zostawiając torbę na kanapie.

Nie ma odpowiedzi.

Światło w kuchni było jasne, rzucając długie cienie na ściany. A tam, odwrócona do mnie plecami, stała siostra Randy’ego, May. Metodycznie upychała pojemnik za pojemnikiem jedzenia z lodówki do brzydkiej różowej torby.

Zamarłem i patrzyłem na nią z niedowierzaniem. Zauważyła mnie dopiero, gdy sięgnąłem po telefon i zacząłem wszystko filmować.

„Och!” – wyszeptała, gdy błyskawica błysnęła, obracając się tak szybko, że o mało nie przewróciła miski zupy. „Doris! Wróciłaś do domu wcześniej niż się spodziewałam!”

Mój głos brzmiał zimno. „Co robisz?”

„Yyy…” Jej twarz poczerwieniała. „Zjem tylko resztki. Randy powiedział, że były pyszne! Mam Tommy’ego w domu, a wiesz, jak trudno gotować z pięciolatkiem…”

„Przestań” – warknąłem, przecinając jego wymówki niczym skalpel. „Odłóż wszystko na swoje miejsce. TERAZ”.

Jej uśmiech zniknął. „Doris, nie jest tak źle. Jestem rodziną”.

„Rodzina?” – krzyknąłem. „Rodzina nie kradnie. Rodzina nie sprawia, że twoje wysiłki wydają się daremne”.

„Nic nie ukradłam!” zaprotestowała May. „Randy dał mi klucz! Powiedział, że zawsze przesadzasz”.

„Za dużo?” Słowa te ssały mnie jak kwas w gardle, gdy patrzyłem na torbę z całym tym kradzionym jedzeniem. „Więc robisz to regularnie? Przychodzisz tu, kiedy jestem w pracy?”

„Nie o to chodzi” – wyjąkała. „Randy powiedział, że ci to nie przeszkadza…”

Otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale jeszcze nie skończyłem. „Czy wiesz, ile godzin dziennie stoję? Czy wiesz, ile poświęciłem, żeby to miejsce działało, tylko po to, żeby wrócić do domu i odkryć, że moja ciężka praca trafiła do twojej kieszeni?”

Oczy May błyszczały od łez, ale mnie to nie obchodziło. Próbowała włożyć pojemniki z powrotem do lodówki, złapała torbę i uciekła.

Kiedy Randy zszedł po schodach, pocierając oczy, jakby właśnie obudził się po spokojnej drzemce, ja nadal stałam w kuchni.

„Co się stało?” zapytał, patrząc znad czoła na lodówkę, która była teraz w połowie pusta.

Nie mówiąc ani słowa, machnąłem telefonem i odtworzyłem wideo.