Moja matka spała z moim narzeczonym w noc przed moim ślubem! To, co zrobiłam później, uciszyło cały kościół…

Głębokie dźwięki organów rozbrzmiewały w katedrze św. Michała Archanioła, gdy stałam przy ołtarzu, a moje dłonie drżały na jedwabiu w kolorze kości słoniowej sukni ślubnej. Dwieście twarzy patrzyło na mnie – przyjaciele, rodzina, koledzy – wszyscy czekali na moment, w którym zostanę panią Nathaniel Reid. Późnoporanne słońce wpadało przez witraże, rzucając tęczowe cienie na marmurową posadzkę.

Ale moje serce nie biło z radości. Biło z przerażającej, miażdżącej świadomości, która groziła rozerwaniem mnie na pół. Jak długo mnie okłamywali?

Za morzem pełnych oczekiwania twarzy widziałam moją matkę w pierwszej ławce, w idealnie dopasowanej szmaragdowej sukni i promiennym uśmiechu. Wyglądała jak uosobienie macierzyńskiej dumy. Dwadzieścia cztery godziny temu uwierzyłabym w ten uśmiech. Dwadzieścia cztery godziny temu wciąż żyłam w świecie, w którym matki chroniły swoje córki, a miłość była czymś świętym.

Nathaniel ścisnął moją dłoń, a w jego błękitnych oczach pojawiło się ciepło tego, co kiedyś uważałam za oddanie. „Jesteś na to gotowa, Celeste?” – wyszeptał, a w jego głosie słychać było tę znajomą pewność siebie, która przyciągnęła mnie do niego trzy lata temu. Spojrzałam w jego twarz – ostrą linię żuchwy, którą obrysowałam palcami, usta, które obiecywały mi wieczność – i poczułam, jak mój świat krystalizuje się w idealną, przerażającą klarowność.

„Och, jestem gotowa” – wyszeptałam, a mój głos brzmiał pewnie, pomimo trzęsienia ziemi w mojej piersi. „Bardziej gotowa, niż ci się wydaje”.

Trzy miesiące wcześniej byłam błogo, wręcz szaleńczo szczęśliwa. Nazywam się Celeste Marianne Darin i mając dwadzieścia osiem lat, wierzyłam, że wszystko mam poukładane. Byłam córką, o jakiej zawsze marzyli moi rodzice, ukończyłam z wyróżnieniem studia na Georgetown z literaturą, pracowałam jako starsza redaktorka w Meridian Publishing i właśnie zaręczyłam się z Nathanielem Reidem, złotym chłopcem naszej społeczności.

Nasze zaręczyny były jak z bajki. Nathaniel, trzydziestojednoletni i zabójczo przystojny, był synem sędziego Harrisona Reida i filantropki Victorii Reid. Pracował jako radca prawny w jednej z najbardziej prestiżowych kancelarii prawnych w Waszyngtonie, jeździł BMW i oświadczył mi się w Kennedy Center w przerwie spektaklu „Jezioro Łabędzie”, mojego ulubionego baletu.

„Będziecie mieli takie piękne wspólne życie” – zachwycała się tamtej nocy moja matka, Diana, podziwiając dwukaratowy pierścionek z diamentem, który mienił się światłem niczym płomień gwiazdy. „Reidowie to taka wybitna rodzina. Świetnie sobie poradziłaś, kochanie”.

Powinnam była wyłapać, jak to powiedziała: nie „będziesz szczęśliwa” ani „on jest dla ciebie idealny”, ale „dobrze ci poszło”, jakbym sfinalizowała jakąś transakcję, a nie znalazła bratnią duszę. Mój ojciec, pastor William Darin, był bardziej powściągliwy, ale równie zadowolony.

Zbudował swoją reputację na wartościach rodzinnych i tradycyjnej moralności, a widok jego jedynej córki wychodzącej za mąż za członka tak szanowanej rodziny był dla mnie błogosławieństwem dla wszystkiego, co głosił przez trzydzieści lat. „Nathaniel to dobry człowiek” – powiedział tata, obejmując mnie jednym ze swoich ciepłych, otulających uścisków po kolacji tego wieczoru. „Widzę, jak bardzo cię kocha, Celeste. A co ważniejsze, widzę, jak bardzo ty kochasz jego”. Miłość. Słowo, które później miało smakować jak trucizna na moim języku.

Planowanie ślubu pochłonęło kolejne dwa miesiące. Moja mama rzuciła się w wir przygotowań z intensywnością, która mnie jednocześnie wzruszyła i wyczerpała. Uparcie zajmowała się każdym szczegółem: kwiatami, cateringiem, muzyką, a nawet przymiarkami sukni.

„To marzenie każdej matki” – mawiała, przeglądając magazyny i dzwoniąc bez końca. „Zaplanować idealny ślub córki”.

Byłam jej wdzięczna za zaangażowanie, nawet gdy czasami ignorowała moje preferencje. Kiedy zasugerowałam kwiaty polne do bukietu, uparła się na białe róże i piwonie. Kiedy chciałam prosty kwartet smyczkowy, zamówiła pełną orkiestrę. Kiedy wspomniałam o chęci napisania własnej przysięgi małżeńskiej, przekonała mnie, że tradycyjne przysięgi są bardziej eleganckie.