Moja narzeczona myślała, że ​​straciłem spadek, więc zaczęła się zbliżać do mojego brata i próbowała być z nim — ale mój ukryty plan ujawnił jej prawdziwe intencje.

Moja narzeczona myślała, że ​​straciłem spadek, więc uwiodła mojego brata i próbowała z nim być – ale mój ukryty plan obnażył jej chciwe serce

Moja narzeczona myślała, że ​​straciłem spadek, więc uwiodła mojego brata i próbowała się z nim związać. Ale mój ukryty plan obnażył jej chciwe serce.

Zacznę od tego, że zawsze byłem człowiekiem, który dba o ludzi, na których mi zależy. Nauczył mnie tego mój tata. Zbudował firmę deweloperską od podstaw, przekształcając ją w coś ogromnego, ale też zadbał o to, żeby mój brat Luke i ja zarabiali na swoje utrzymanie. Lata spędzone na budowach, późne noce spędzone na uczeniu się biznesu. Nie było nam to dane na srebrnej tacy.

Więc kiedy zacząłem dobrze zarabiać, nie miałem nic przeciwko wydawaniu pieniędzy na kobietę, którą kochałem. I wtedy pojawiła się Monica, teraz moja była narzeczona. Od momentu, gdy ją poznałem, emanowała energią. Pewna siebie, stylowa, taka, która przyciąga wzrok bez wysiłku. Od razu się polubiliśmy i pomyślałem, że znalazłem tę jedyną.

Nie będę kłamał, lubię ją rozpieszczać. Jeśli tylko wspomni, że czegoś chce, to spełniam jej życzenie. Designerska torebka? Zrobione. Weekendowe wypady? Jasne. Kolacja w najlepszych knajpach w mieście? Nawet nie mrugnąłem. Nie chodziło o popisywanie się czy dbanie o jej szczęście, żeby ją zatrzymać. Po prostu wierzyłem, że zasługuje na to, co najlepsze. Wtedy myślałem, że właśnie na tym polega miłość: na dawaniu.

I trzeba przyznać, że Monica odegrała rolę idealnej narzeczonej. Rozpromieniała się, gdy ją czymś zaskakiwałem, nazywała mnie swoim żywicielem i opowiadała znajomym, jakie ma szczęście. I tak, łyknąłem to.

Ale wszystko się zmieniło, gdy kilka miesięcy temu odszedł mój tata. Jego strata nie była tylko osobistym ciosem. To było jak utrata fundamentu wszystkiego, na czym zbudowałem swoje życie. Nie był tylko moim ojcem. Był moim mentorem, człowiekiem, który pokazał mi, jak poruszać się po świecie. Przeżywałem żałobę, próbując zrozumieć, jak wygląda życie bez niego. A jednocześnie musiałem wkroczyć w biznes u boku Luke’a. To było wiele.

Monika jednak zdawała się nie zauważać ani nie przejmować tym, jak bardzo się męczę. Początkowo myślałam, że to po prostu jej sposób na danie mi przestrzeni. Nie była typem osoby troskliwej, ale podejrzewałam, że każdy inaczej przeżywa stratę. Tyle że nie chodziło tylko o to, że nie była wspierająca. Chodziło o zmianę jej nastawienia.

Zaledwie dwa tygodnie po pogrzebie zaczęła zadawać pytania o firmę – i to nie te luźne, w stylu „Jak idzie praca?”. Nie, to były konkretne, szczegółowe pytania, skupione na biznesie.