Moja pasierbica upokorzyła mnie przed znajomymi. Kiedy próbowałam się odezwać, teściowa uderzyła mnie w twarz i ostrzegła: „Powiedz jej jeszcze jedno słowo, a następnym razem to nie będzie zwykły policzek”. Mój mąż dodał chłodno: „Jeśli chcesz kogoś zdyscyplinować, zrób to z własnym dzieckiem”. Teść uśmiechnął się krzywo: „Niektórzy ludzie po prostu nie rozumieją dynamiki rodziny”. Tymczasem moja pasierbica wyszeptała: „W końcu ktoś to zrozumiał”. Milczałam. Ale następnego ranka wszystko się zmieniło.

Spędziłam weekend u Briar, a jej wsparcie było nieocenione. Była świadkiem całej upokarzającej sceny i była wściekła w moim imieniu. „Nie mogę uwierzyć, że Dean po prostu tam stał” – wściekała się, gdy siedzieliśmy na jej kanapie, popijając wino w sobotni wieczór. „Mogę” – odpowiedziałam, a z mojego gardła wyrwało się znużone westchnienie. „Myślę, że to i tak musiało się w końcu wydarzyć. Kaia od miesięcy testowała granice, a za każdym razem, gdy próbowałam to poruszyć, Dean mnie podważał. To był dopiero pierwszy raz, kiedy stało się to publicznie, na oczach świadków”. „Więc co zamierzasz zrobić?” – zapytała, patrząc mi prosto w oczy. „Przypomnę im wszystkim” – powiedziałam, a powolna, zimna determinacja stwardniała w moim głosie – „że czyny mają swoje konsekwencje”.

Rozdział 4: Księga miłości i pożyczek

W ten weekend w końcu miałam przestrzeń i ciszę, by naprawdę przemyśleć wszystko, co doprowadziło mnie na tę przepaść. Nie chodziło tylko o policzek czy publiczne upokorzenie. To były dwa lata powolnego, systematycznego wypychania z rodziny, do której desperacko próbowałam należeć. Pamiętałam pierwszy raz, kiedy Kaia okazała mi jawny brak szacunku. To było jakieś osiem miesięcy po naszym ślubie z Deanem. Poprosiła mnie, żebym zawiózł ją do domu znajomego, a potem kazała mi czekać na zewnątrz przez 45 minut, podczas gdy ona spokojnie się szykowała. Kiedy w końcu wyszła, wsiadła na tylne siedzenie zamiast usiąść z przodu ze mną, podłączyła słuchawki do uszu i całkowicie mnie ignorowała przez całą drogę. Kiedy później wspomniałam o tym Deanowi, zbagatelizował to: „Mira, ona po prostu zachowuje się jak nastolatka. Nie bierz tego do siebie”.

Ale czułam się osobiście, kiedy zaczęła „zapominać” o włączaniu mnie do zdjęć rodzinnych. Czułam się osobiście, kiedy układała z Deanem plany dotyczące zajęć, na które wyraźnie wyraziłam chęć. Czułam się osobiście, kiedy przewracała oczami za każdym razem, gdy próbowałam włączyć się do rozmów o jej szkole lub zainteresowaniach, jakby moje opinie były nieistotne.

Manipulacje finansowe były jeszcze bardziej podstępne – stopniowa erozja moich zasobów pod przykrywką wsparcia rodziny. Zaczęło się od drobnych próśb. Dean wspominał, że Kaia potrzebuje nowych przyborów szkolnych albo że jego rodzice borykają się z rachunkiem za media. Chętnie pomagałam, szczerze. Kochałam Deana i chciałam wspierać jego rodzinę. Zarabiałam dobrze jako dyrektor ds. kadr i dobrze było móc ulżyć im w kłopotach. Ale gdzieś po drodze stałam się rodzinnym bankomatem. Każdy kryzys, każde pragnienie, każda potrzeba w jakiś sposób stawały się moją odpowiedzialnością za ich rozwiązanie. A im więcej dawałam, tym mniej to doceniali.

Przypomniałam sobie, jak wydałam 3000 dolarów na imprezę urodzinową Kai z okazji jej szesnastych urodzin, bo Dean nie mógł sobie pozwolić na miejsce, które chciała. Ledwo mi podziękowała, a kiedy zdjęcia pojawiły się w mediach społecznościowych, nie było mnie na ani jednym. Kiedy później delikatnie ją o to zapytałam, odpowiedziała: „Och, po prostu pomyślałam, że dziwnie byłoby mieć macochę na urodzinowych zdjęciach”.

Przypomniały mi się ostatnie święta Bożego Narodzenia, kiedy kupiłem Kai drogie przybory plastyczne i profesjonalną sztalugę, bo wyraziła chęć poważniejszego podejścia do malarstwa. Otworzyła prezenty przed całą rodziną, zdawkowo podziękowała, a potem spędziła resztę dnia, chwaląc się tańszymi, mniej przemyślanymi prezentami, które przysłała jej biologiczna matka.

Przypomniałam sobie wszystkie te chwile, kiedy Maren rzucała drobne, celne uwagi na temat tego, że „niektórzy ludzie powinni poznać swoje miejsce” lub że „więzy krwi są ważniejsze niż cokolwiek innego”. Pomyślałam o tym, jak Holt zawsze zmieniał temat lub subtelnie ignorował mój głos, gdy próbowałam włączyć się do dyskusji rodzinnych, jakby moje zdanie po prostu nie miało znaczenia.

Ale przede wszystkim myślałam o całkowitym i zupełnym braku obrony Deana, kiedykolwiek. Za każdym razem, gdy jego rodzina mnie nie szanowała, szukał dla nich usprawiedliwień. Za każdym razem, gdy Kaia była niegrzeczna, kazał mi być „bardziej wyrozumiałą”. Za każdym razem, gdy wyrażałam frustrację toksyczną dynamiką rodziny, dawał mi odczuć, że jestem nierozsądna i przewrażliwiona. Im dłużej się nad tym zastanawiałam, tym bardziej uświadamiałam sobie, że policzek od Maren nie był samym problemem. Był jedynie ostatecznym, niezaprzeczalnym objawem znacznie głębszego, narastającego problemu. Ta rodzina nigdy mnie tak naprawdę nie zaakceptowała, a Dean od samego początku aktywnie sprzyjał ich odrzuceniu mnie.