Moja przyrodnia siostra poprosiła mnie o uszycie sukienek dla jej sześciu druhen, a potem odmówiła zapłaty za materiały i moją pracę.

Okropne szlochy, trzęsące się ramiona, zaparowane szyby.

Kiedy wróciłam do domu, Rio mnie zobaczył i od razu chwycił telefon.

„To już koniec. Zadzwonię do niej teraz”.

„Nie, proszę. Nie przed ślubem”.

„Ona

Wykorzystała cię. Okłamała cię. To była kradzież”.

„Wiem. Ale kłótnia teraz tylko pogorszy sprawę”.

„Więc pozwolimy jej cię okraść?”

„Na razie… tak. Chcę po prostu przeczekać tę burzę”.

Rio zacisnął zęby.
„To się na tym nie skończy”.

„Wiem. Ale najpierw przetrwajmy ślub”.

Ślub był piękny.

Jade wyglądała spektakularnie w swojej designerskiej sukience.

Ale moje sukienki… były w centrum uwagi.

„Kto zaprojektował suknie dla druhen?” – pytali.

„Są piękne! Takie wyjątkowe i idealnie dopasowane”.

Widziałam, jak Jade zaciskała szczękę za każdym razem, gdy ktoś chwalił druhny, a nie ją.

Wydała fortunę na swoją suknię, ale wszyscy podziwiali moje dzieła, wykonane krwawiącymi palcami.

A potem usłyszałam coś, co sprawiło, że krew się we mnie gotowała.

Jade szepnęła do koleżanki przy barze:

„Suknie były praktycznie za darmo. Moja przyrodnia siostra tak bardzo pragnie czuć się potrzebna odkąd urodziła dziecko, że zrobi wszystko, jeśli poprosisz ją o to słodkim głosem. Niektórymi ludźmi łatwo manipulować”.

Jej koleżanka się roześmiała.

„To wspaniale. Darmowa praca projektanta”.

„Wiem! Powinnam była to zrobić wcześniej”.

Moja twarz płonęła z wściekłości.

Dwadzieścia minut przed pierwszym tańcem Jade pojawiła się przy moim stoliku i chwyciła mnie za ramię.

„Amelio, potrzebuję twojej pomocy. Pilnie. Proszę!”

„Co się stało?”

„Chodź ze mną. Szybko”.

Zaprowadziła mnie do damskiej toalety i weszłyśmy do największej kabiny.

Jej droga sukienka była całkowicie rozdarta na plecach.

Widziała jej białe koronkowe majtki. Gigantyczne rozcięcie.

„O mój Boże!”

„Wszyscy mnie zobaczą!” krzyknęła przez łzy.

„Fotografowie, kamera, 200 gości! I to tuż przed pierwszym tańcem! Tylko ty możesz mnie uratować. Proszę, Amelio!”

Długo patrzyłam na ten bałagan.

Tanie szycie ukryte pod markową metką.

Ironia była przepyszna.

Wyciągnęłam z torby awaryjny zestaw do szycia.

Stare nawyki.

„Nie ruszaj się. Nawet nie oddychaj głęboko.”

„Dziękuję, dziękuję, dziękuję” – szlochałam.

Uklękłam na podłodze, używając chusteczek do ochrony kolan.

Latarka w telefonie oświetlała moją pracę, podczas gdy ludzie na zewnątrz śmiali się.

Dziesięć minut później sukienka wyglądała nieskazitelnie.

Jade spojrzała na siebie w lustrze i westchnęła.

„Jesteś moim wybawcą”.

Zaczęła wychodzić, ale ją zatrzymałam.

„Zaczekaj. Jesteś mi winna przeprosiny. Nie pieniądze. Tylko prawdę. Powiedz, że to ja uszyłam te sukienki. Powiedz, co się naprawdę stało”.

„Amelio, ja…”

„Jedną prawdę, Jade. Tylko jedną”.

Wyszła bez słowa.

Myślałam, że na tym się skończy.

Ale wtedy, w swojej przemowie, Jade wstała.

„Zanim przejdę dalej, muszę coś powiedzieć. Właściwie przeprosić”.

Serce mi stanęło.

„Traktowałam moją przyrodnią siostrę jak kogoś, kto nie ma szans”.

Obiecałam zapłacić jej za sześć sukien szytych na miarę, a potem powiedziałam, że to prezent ślubny.

Wydała swoje pieniądze z okresu niemowlęcego na zakup materiałów, a ja zachowywałam się, jakby robiła mi przysługę.

„Dziś wieczorem, kiedy moja sukienka się rozpadła, tylko ona mogła mnie uratować”.

I zrobiła to. Mimo wszystko.

Wyciągnęła kopertę z torebki.

„Nie zasłużyłam na jej hojność.

Ale dziś okazuję jej wdzięczność… i to, co jej jestem winna. Plus mały dodatek, dla jej dziecka”.

Podeszła do mnie i podała mi kopertę.

„Przepraszam, Amelio. Za wszystko”.

Sala wybuchła brawami, ale słyszałam tylko swoje serce.

Nie z powodu pieniędzy.

Ale dlatego, że w końcu dostrzegła we mnie coś więcej niż tylko darmową krawcową.