Moja rodzina podzieliła się moim budynkiem wartym 2,3 miliona dolarów za pośrednictwem komunikatora, przyznając piętra niczym nagrody. Dostarczyłem pokwitowania, dokumenty sądowe, a nawet zadzwoniłem po ślusarza. O północy ani jedne drzwi się nie otworzyły.

Moja rodzina wtargnęła do mojego wartego 2,3 miliona dolarów budynku, jakby należał do niej — więc uczyniłem z ich imprezy sprawę o eksmisję.

Julia Warren zbudowała swoją firmę nieruchomości od podstaw. Ale kiedy jej własna rodzina sfałszowała dokumenty, urządziła przyjęcie „Warren Heritage” w jej budynku wartym 2,3 miliona dolarów i zarekwirowała jej biuro w ramach „planu rodzinnego”, zdała sobie sprawę, że nie tylko rościli sobie prawo własności; chcieli wszystkiego. Jej reakcja zmieniła wszystko i obnażyła prawdę kryjącą się za ich kłamstwami.

Stukam w stos wniosków o wynajem, mrużąc oczy, by przejrzeć oceny kredytowe i historię najmu. Moje biuro w Harborline to oaza spokoju w to niedzielne popołudnie: ciszę przerywa jedynie szum klimatyzatora i mój własny oddech. Budynek przy West Alder 510 to moja jak dotąd najlepsza inwestycja, a przeglądanie profili potencjalnych najemców niedawno wyremontowanego trzeciego piętra przypomina dokładanie ostatniego elementu do układanki, którą układałem latami.

Mój telefon wibruje, pojawia się imię Claire. O mało nie odpaliłam poczty głosowej. Niedziela to świętość, dzień pracy, ale fakt, że dzwoni dwa razy w ciągu pięciu minut, zmusza mnie do odebrania. „Julia? Dzięki Bogu. Sprawdzasz czat grupowy?” Głos Claire drży. „Wyciszyłam go kilka tygodni temu. Dlaczego?” „Musisz sprawdzić. Teraz”.

Marszcząc brwi, otwieram czat i zamieram. Ekran zalewają zdjęcia mojej rodziny z mojego budynku: nie przyjeżdżają z wizytą, tylko odkrywają go jak nowi właściciele. Moja mama stoi na środku penthouse’u z wyciągniętymi ramionami. Mój brat Ryan mierzy ściany, ewidentnie na trzecim piętrze, tym samym, na którym szukam lokatorów. Dzieci mojej siostry Erin biegną korytarzem na drugim piętrze.