Moja sąsiadka obiecała mi 250 dolarów za sprzątanie jej domu przez dwa dni — ale kiedy odmówiła zapłaty, upewniłem się, że nigdy o tym nie zapomni

Złość zmienia się w planie

Stałem tam, trzęsąc się ze złości. Dwa dni pracy, a ona się pojawiła, jakby nie było podane.

wróciłem do domu i zacząłem chodzić w tę iz powrotem. Ivy się bawiła, Jude był na dworcu. Nie można, aby się w to mieszali, ale nie można go usunąć po prostu tego.

„Myśl, Lila. Myśl zastępcza” – wyszeptałam. Mój powiadomienie powędrował w stronę jej domu i powoli zrodził się w mnie pewien pomysł. ryzykowne? Tak. Ale już mnie to nie obchodziło.

Dwadzieścia minut później byłem już na wysypisku, wkładając stare religie. Wypełniłem bagażi workami na śmieci. Zapach był okropny, ale ładowałem dalej.

Jadąc z powrotem, tylko jej zadowoloną minę i sposób, jaki kłamał. Im bardziej się wściekałem, tym bardziej otrzymałem.

Dom Śmieci

Kiedy podjechałem, na ulicy panowała cisza. Serce waliło mi jak młotem, gdy otwierałem bagażnik i wciągałem torbę na jej schodek.

usłyszał sobie – Sadie wybiegła, nie prosząc o zwroty kluczy do domu.

Przez chwilę się wahałem. Potem jej ostre słowa odbiły się echem w mojej głowie. Nie, nie odpuszczę.

Otworzyłem drzwi i wszedłem do środka. Dom lśniący czystością… ale nie na długo.

Jeden po drugim rozrywałem worki i wysypałem śmieci na jej nieskazitelnie czyste podłogi, blaty, a nawet łóżko. Stare opakowania, zepsute jedzenie, pieluchy – to było obrzydliwe.

„Ty stawiasz, Sadie” – mruknęłam, rzucając ostatecznie.

Zamknąłem drzwi, wsunąłem klucz pod wycieraczkę i odeszłam z bijącym sercem. Część mnie czuła się winna, ale inna – dostosowana.

Konfrontacja

Tej nocy, gdy układałem Ivy do snu, drzwi zatrzęsły się od pukania. Nie musiałem patrzeć.

„Lila! Co zrobiłaś z mojego domu?!” krzyknęła Sadie, a jej twarz poczerwieniała ze złości.

Oparłem się o framugę drzwi, zakładając ręce na piersi. „Nie wiem, o czym mowa, Sadie. Nigdy nie klucz klucz. A sama mówi, że nigdy nie skorzystałeś z umowy”.

Jej oczy rozszerzyły się, a potem zwęziły z wściekłości. „Kłamiesz! Zadzwonię na użytkownika! Pożałujesz tego!”

Wzruszyłem szlakami. „Proszę bardzo. Ale powiedz mi, jak mógłbym wejść do środka, skoro, według ciebie, nigdy nie masz dostępu do klucza?”

Zamarła, otwierając i zamykając usta, po czym odeszła bez słowa.

Sprawiedliwość po mojemu

Patrzyłem, jak odchodzi, a serce wtórne mi jak młotem. Ale tym razem to nie była złość, tylko ulga.

Może zadzwonić na pamiątkę, może nie. Tak czy inaczej, tego dnia czegoś się nauczy: mój czas i nie był wolny.

Zamknąłem drzwi i wyszedłem głęboki oddech, w końcu wypłynięto. Tak, może przekroczyłam granicę. Ale czasami, aby stanąć w obronie, trzeba to zrobić, co konieczne.

Sadie? Wątpię, aby w czasie zapukała do moich drzwi.