Moja siostra chwyciła nóż do ciasta na swoim baby shower, wycelowała nim w mój ciążowy brzuch i krzyknęła: „To mój dzień!”. Kiedy kazałam jej się uspokoić, warknęła: „Ukradłaś mi życie i moje dzieci”. Tylko się na nią gapiłam. To było dziewięć miesięcy temu. W zeszłym tygodniu policja znalazła w pełni umeblowany pokój dziecięcy w magazynie z imionami moich bliźniaków namalowanymi na ścianach.

Wtedy mama podbiegła i uderzyła mnie z całej siły w twarz. Dźwięk rozbrzmiał jak wystrzał z pistoletu. „Ty samolubna kreaturo!” krzyknęła. „Nie mogłeś pozwolić jej spędzić ani jednego dnia!”

Policzek mnie palił. Daniel stanął między nami, mówiąc jej, żeby się odsunęła, bo wezwie policję. Pojawiła się nasza przyjaciółka Grace, głośno oznajmiając, że zadzwoni pod 911, jeśli ktoś mnie natknie. Melissa nagle się pochyliła i zwymiotowała na swoje drogie buty. Ryan pomógł jej wstać, mówiąc, że ma skurcze wywołane stresem. Kiedy wychodzili, Melissa odwróciła się i krzyknęła ostatnią groźbę: „Jeśli stracę moje dziecko, dopilnuję, żebyś ty też straciła swoje!”. Nagrało to co najmniej dziesięć osób.

W samochodzie, podczas gdy mój policzek pulsował, Daniel zadzwonił pod numer 911, żeby zgłosić napaść i groźbę. Filmy z imprezy stały się viralem z dnia na dzień, z hashtagami takimi jak #BabyShowerMeltdown i #PsychoSister. Wojna się rozpoczęła.

Następnego ranka Carol stanęła pod naszymi drzwiami, waliła i krzyczała o nagraniach, domagając się, żebym je zdjął. Daniel przytrzymał drzwi, podczas gdy ona kopała i wrzeszczała, że ​​jestem potworem. Nasi sąsiedzi wyszli, żeby popatrzeć, nagrywając telefonami.

Dwa dni później spotkaliśmy się na „spotkaniu rodzinnym” w restauracji. To była zasadzka. Carol zażądała ode mnie przeprosin. Melissa siedziała tam, udając ofiarę i ocierając łzy. Potem z paskudnym uśmieszkiem przesunęła po stole grubą kopertę. „Pozywam cię za celowe spowodowanie cierpienia psychicznego”.

Wyszliśmy, a Carol wciąż krzyczała za nami groźby. Nasza prawniczka, kuzynka Daniela, Emma, ​​roześmiała się z pozwu. „To błahostka” – powiedziała. „Złożymy pozew wzajemny za napaść i groźby wobec waszych dzieci”. Złożyliśmy wniosek o nakaz sądowy, a sędzia, po zapoznaniu się z nagraniami wideo i zeznaniami świadków, natychmiast go wydał.

Carol złamała go w ciągu czterdziestu ośmiu godzin, pojawiając się w gabinecie Daniela i zostając aresztowana. Melissa zaczęła nas śledzić, parkując samochód tuż poza granicą 150 metrów każdej nocy, siedząc godzinami w ciemności, po prostu obserwując nasz dom. Stres dawał się we znaki. Podczas badania w dwudziestym tygodniu ciąży lekarz poinformował mnie, że jedno z bliźniąt jest mniejsze od drugiego. Ciągły niepokój dosłownie wpływał na rozwój moich dzieci.

Potem sytuacja się zaostrzyła. Ktoś ujawnił moje prywatne dane medyczne – nazwisko lekarza, adres kliniki i godziny wizyt – na grupie na Facebooku lokalnej mamy. Emma dowiedziała się od swoich kontaktów, że żona Nathana, Linda, pracująca w dziale rozliczeń szpitala, nielegalnie uzyskiwała dostęp do mojej dokumentacji. Została natychmiast zwolniona i postawiona przed sądem federalnym.

Kilka dni później Ryan napisał do mnie SMS-a, którego słowa przeszyły mnie na wskroś. Znalazł w ich szafie notatnik zatytułowany „Operacja: Zniszczyć Sarę”, pełen stronic planów zniszczenia mi życia, sięgających czasów liceum. Niektóre wpisy zawierały rysunki przedstawiające mnie płaczącą. Bał się o swoje dziecko i spotykał się z prawnikiem zajmującym się prawem do opieki.

Kampania nękania Melissy w internecie nasiliła się. Opublikowała całkowicie zmyśloną historię z przerobionymi zdjęciami i fałszywymi SMS-ami, twierdząc, że ją prześladuję . Groźby śmierci zaczęły napływać od nieznajomych. Ktoś opublikował nasz adres domowy. Skontaktowaliśmy się z FBI. Dr Torres zalecił mi odpoczynek w łóżku, ale w innym przypadku nie byłbym w stanie tego zrobić.

Bataliony prawne były nieustanną, wyczerpującą walką. Melissa pozwała nas o pół miliona dolarów za „alienację uczuć”. Emma wniosła pozew wzajemny o zniesławienie i nękanie. Dwa tygodnie później obudziłam się z ostrymi bólami i zostałam przewieziona do szpitala z powodu przedwczesnego porodu w zaledwie dwudziestym czwartym tygodniu ciąży. Udało im się zatrzymać skurcze, ale Melissa napisała na Facebooku o „karmie”, która mnie dopadła, gdy byłam jeszcze podłączona do monitorów.

Kiedy leżałam w szpitalnym łóżku, Melissa pojawiła się na wiecu wsparcia zorganizowanym przez naszych przyjaciół, będąc w ósmym miesiącu ciąży, i krzyczała na mnie z trawnika przed domem, aż sama zaczęła rodzić przedwcześnie. Następnego dnia urodziła zdrową dziewczynkę. Carol zadzwoniła do mnie, jej głos brzmiał jak czysta trucizna, i oznajmiła, że ​​nadali dziecku imię Delphina Aurora Sarah – dodając moje imię tylko po to, żeby mnie zdenerwować.

Wtedy rozpoczął się ostatni, przerażający rozdział. Ryan złożył wniosek o opiekę w trybie nagłym po znalezieniu notatnika „Zniszcz Sarę”. Kiedy przybył funkcjonariusz, Melissa porwała dziecko i uciekła z Carol. Ogłoszono alarm Amber. Zostali odnalezieni w motelu dwa miasta dalej i aresztowani za utrudnianie opieki. Niemowlę Delphine bezpiecznie wróciło do Ryana.

Prokurator okręgowy połączył wszystko w jedną wielką sprawę karną. Musiałam zeznawać z mojego szpitalnego łóżka przez łącze wideo, relacjonując każdy sabotowany recital, każdy sfingowany przypadek medyczny, każde zagrożenie. Odtworzyli nagrania z baby shower. Pokazali ławie przysięgłych „Operację: Zniszczyć Sarę”. Podczas zeznań Ryana o notatniku, Melissa zaczęła krzyczeć, że dziecko nie jest jego i że zabije wszystkich, którzy ją zdradzili. Sędzia nakazał jej wyprowadzenie i skierowanie na badania psychiatryczne.

Dwa tygodnie później uznano ją za niezdolną do udziału w procesie i wysłano do szpitala stanowego. Po umieszczeniu Melissy w zakładzie zamkniętym, sprawa Carol toczyła się dalej sama.