Moja siostra dostała na święta nowiutkiego Lexusa LX za 117 tys. dolarów z ogromną złotą kokardą. Ja dostałem kubek za 5 dolarów. Mama uśmiechnęła się i powiedziała: „Bądź wdzięczny. Życie jest sprawiedliwe”. Około 2 w nocy zostawiłem swoją „niespodziankę” i wyszedłem. Następnego ranka

Moja siostra dostała na święta Lexusa za 117 tysięcy dolarów, a ja kubek za 5 dolarów. Następnego ranka mama wrzasnęła…

„Powinnaś być wdzięczna, Faith. Życie jest sprawiedliwe.”

Te słowa wisiały w powietrzu niczym wyrok śmierci, gdy wpatrywałam się w ceramiczny kubek w moich dłoniach. Był biały, z wyblakłymi niebieskimi literami, na których widniał napis „Najlepsza córka na świecie”. Metka z ceną wciąż wisiała na spodzie – 5,47 dolara z wyprzedaży w sklepie za dolara trzy przecznice od naszego domu. Wiedziałam, bo sama widziałam go tam dwa tygodnie temu i pomyślałam, że ktoś musiałby być naprawdę bezduszny, żeby dać coś takiego własnemu dziecku.

Okazało się, że tą osobą była moja matka.

Po drugiej stronie salonu moja młodsza siostra Britney stała obok nowiutkiego Lexusa LX600 zaparkowanego na naszym podjeździe, widocznego przez ogromne okna wykuszowe, które moi rodzice zamontowali zeszłego lata. Samochód był w kolorze głębokiej czerni z chromowanymi akcentami, a ktoś zawiązał ogromną złotą kokardę na masce, niczym w reklamie luksusowego samochodu. Cena tego prezentu wynosiła 117 000 dolarów. Wiedziałam, bo mój ojciec z dumą ogłosił to, wręczając Britney kluczyki, a jego głos brzmiał z ekscytacji.

Mam na imię Faith. Mam dwadzieścia dziewięć lat i dorastałam w Louisville w stanie Kentucky, w tym samym domu, w którym właśnie stałam z kubkiem za pięć dolarów, podczas gdy moja siostra pozowała do zdjęć ze swoim samochodem wartym sześciocyfrową kwotę.

Odkąd pamiętam, taki był schemat mojego życia. Britney przyjmowała, a ja patrzyłam. Britney była celebrowana, a ja tolerowana. Britney była córką, której pragnęli, a ja byłam po prostu córką, którą mieli jako pierwszą.

„Słyszałaś mnie?” – zapytała mama, a w jej głosie słychać było tę znajomą nutę niecierpliwości, którą rezerwowała specjalnie dla mnie. „Powiedziałam, że powinnaś być wdzięczna”.

Podniosłam wzrok znad kubka i spojrzałam jej w oczy. Diana miała pięćdziesiąt trzy lata, wciąż piękna, w tym swoim eleganckim, klubowym stylu, który pielęgnowała cotygodniowymi wizytami w salonie fryzjerskim i comiesięcznymi zabiegami spa. Jej blond włosy były idealnie ułożone, makijaż nieskazitelny, a świąteczny sweter prawdopodobnie kosztował więcej niż cały mój miesięczny budżet na zakupy spożywcze.

„Wdzięczny” – powtórzyłem, próbując to słowo na języku, jakby smakowało coś gorzkiego.

„Tak, jestem wdzięczny. Nie każdy dostaje cokolwiek na święta. Niektórzy nie mają nic.”