„Czy to takie zaskakujące?”

„Większość ludzi na ślubie mojej siostry wydawała się bardziej zainteresowana tym, by sprawiać wrażenie osoby odnoszącej sukcesy, niż tym, by faktycznie pasjonowała się czymkolwiek”.

Wyraz twarzy Juliana uległ zmianie, w jego oczach pojawiło się coś kalkulującego.

„Jak na osobę siedzącą za filarem, można wiele zauważyć.”

„Kiedy jesteś niewidzialny, uczysz się obserwować ludzi. To niesamowite, co widzisz, kiedy nikt nie wie, że patrzysz”.

Podszedł kelner i oznajmił, że w głównej sali balowej podawana jest kolacja. Goście zaczęli płynąć w stronę wejścia, a Julian wstał i podał im rękę.

„Chcesz sprawdzić, czy twoje miejsce przy stole będzie lepsze?”

Nie było.

Sala weselna była przepiękna, udekorowana kwiatami i oświetleniem wartymi zapewne tysiące dolarów. Długie stoły ustawiono w kształcie litery U, a stół główny lekko podniesiono na podwyższeniu, gdzie Victoria i Gregory mieli usiąść ze swoją świtą. Winietki wskazywały gościom wyznaczone miejsca.

Znalazłem swoje nazwisko przy stoliku w najdalszym kącie, ustawionym tak, że musiałem niezręcznie wyciągać szyję, żeby zobaczyć stół główny. Krzesła wokół mnie były puste, co sugerowało, że zostałem umieszczony wśród gości rezerwowych – osób, które musiały zostać zaproszone, ale nie pasowały nigdzie indziej.

Julian pojawił się obok mnie, trzymając w dłoni swoją wizytówkę.

„Ciekawe. Jestem na drugim końcu sali, jakby ktoś chciał się upewnić, że mniej ważni goście są rozproszeni, żebyśmy się nie gromadzili i nie sprawiali wrażenia niezrównoważonego planu miejsc.”

„To jest śmieszne” – warknęłam, zanim zdążyłam się powstrzymać.

Słowa zabrzmiały ostrzej, niż zamierzałem, a frustracja w końcu przebiła się przez moje ostrożne opanowanie.

„Jestem jej siostrą, jej jedynym rodzeństwem, a ona traktuje mnie jak jakąś daleką znajomą, którą poczuła się w obowiązku zaprosić”.

Wziąłem oddech.

„Wiesz co? Pieprzyć plan miejsc.”

Julian wziął moją wizytówkę ze stołu i schował ją do kieszeni razem ze swoją.

“Pospiesz się.”

„Co robisz?” syknąłem.

„Improwizuję. Po prostu podążaj za mną i udawaj, że jesteś moją randką.”

Zanim zdążyłem zaprotestować, zaprowadził mnie do stolika znacznie bliżej głównego stołu, wyraźnie przeznaczonego dla ważnych gości. Odsunął dla mnie krzesło, otulił mnie ciepłą dłonią, gdy siadałem, a potem usiadł obok mnie z pewnością siebie kogoś, kto idealnie pasuje do tego miejsca.

„Julian, nie możemy po prostu…”

„Możemy. I tak zrobiliśmy. Gdyby ktoś pytał, doszło do pomyłki z rozmieszczeniem miejsc i sami to naprawiamy. Zaufaj mi.”

Stół szybko zapełnił się gośćmi, którzy wydawali się dobrze znać. Z ich rozmowy wywnioskowałem, że byli to współpracownicy Gregory’ego. Ludzie z branży farmaceutycznej, posługujący się akronimami i terminologią branżową, której nie rozumiałem. Przywitali Juliana poufale, zwracając się do niego po imieniu, a on odpowiadał z naturalną pewnością siebie, sugerującą, że doskonale wiedział, kim są.

Kobieta o imieniu Patricia, która przedstawiła się jako wiceprezes ds. operacyjnych w Bennett Health Solutions, uśmiechnęła się do mnie ciepło.

„A ty pewnie jesteś dziewczyną Juliana. Trzymał cię w tajemnicy.”

Otworzyłem usta, żeby ją poprawić, ale Julian płynnie wtrącił się:

„Elizabeth woli unikać rozgłosu. Zazwyczaj nie przepada za imprezami korporacyjnymi, ale w przypadku tego ślubu zrobiła wyjątek”.

„Jak słodko. A skąd znasz pannę młodą i pana młodego?” zapytała Patricia.

„Elizabeth jest właściwie siostrą Victorii” – odpowiedział Julian.

Brwi Patricii uniosły się ze zdziwienia.

„Och. Nie miałam pojęcia, że ​​Victoria ma siostrę. Nigdy o tym nie wspominała podczas żadnego z naszych spotkań w sprawie ślubu”. Jej uśmiech lekko zbladł, jakby zdała sobie sprawę, jak to zabrzmiało. „To znaczy, jestem pewna, że ​​po prostu nigdy nie padło to w rozmowie”.

„Jestem pewna”, odpowiedziałam, starając się zachować neutralny ton głosu, chociaż komentarz mnie zabolał.

Moja siostra ściśle współpracowała z kolegami Gregory’ego, aby zaplanować aspekty tego ślubu, i ani razu nie wspomniała o tym, że ma siostrę.

Kolację podawano w częściach, każdy kolejny talerz był bardziej wyszukany od poprzedniego. Podsmażane przegrzebki ustąpiły miejsca świeżej sałatce, a następnie do wyboru była polędwica wołowa lub łosoś w ziołowej panierce. Jedzenie było wyjątkowe, ale ledwo je poczułam. Byłam zbyt świadoma obecności Juliana obok mnie, tego, jak z przekonującą swobodą odgrywał rolę mojego partnera. Jego dłoń od czasu do czasu dotykała mojego ramienia lub pleców drobnymi gestami, które wyglądały na niedbale, ale wydawały się celowe.

Angażował mnie w rozmowy, uwzględniał moje opinie, sprawił, że czułam się widoczna w sposób, jakiego nie czułam od czasu przybycia na ten ślub.

Między daniami ojciec Gregory’ego wstał, by wygłosić mowę. Opowiedział o osiągnięciach syna, o tym, jak dumny jest z powitania Victorii w rodzinie, o świetlanej przyszłości młodej pary. Wspomniał, jak Victoria wniosła radość i wyrafinowanie do życia Gregory’ego, że była dokładnie taką kobietą, jaką zawsze pragnął poślubić swój syn.

Następnie stanęła moja matka. Jej przemówienie było krótsze, ale nie mniej wylewne. Opowiadała o dzieciństwie Victorii, o determinacji i wdzięku córki, o tym, jak zawsze wiedziała, że ​​Victoria osiągnie wielkie rzeczy. Opowiadała o procesie planowania ślubu, o wspólnych zakupach matki z córką, degustacjach ciast i wszystkich cennych chwilach, które dzieliły.

Ani razu o mnie nie wspomniała. Nawet mimochodem. Nawet nie wspomniała, że ​​Victoria ma rodzeństwo. Zupełnie jakbym została wymazana z historii rodziny.

Poczułam, jak dłoń Juliana dotyka mojej pod stołem, jego palce splatają się z moimi w geście wsparcia. Odwzajemniłam uścisk, wdzięczna za kotwicę.

Potem nastąpiła przemowa świadka, pełna żartów o kawalerskich czasach Gregory’ego i wzruszających przemyśleń o poszukiwaniu prawdziwej miłości. Druhna opowiedziała o perfekcjonizmie Victorii i jej romantycznej naturze, o tym, jak zawsze marzyła o bajkowym ślubie.

Czekałem, aż ktoś o mnie wspomni, aż ktoś potwierdzi moje istnienie, choćby w najbardziej minimalnym stopniu.

Ale krążyły kolejne przemówienia, a moje nazwisko nigdy nie padło.

Byłem duchem na uczcie, obecnym, lecz niewidocznym.

Podano deser – misterne, wielowarstwowe dzieło z czekolady i malin, które wyglądało imponująco, ale brakowało mu głębi smaku, jaką powinno mieć. Ganasz był zbyt słodki, a warstwy ciasta zbyt suche. Jako profesjonalistka, nie mogłam powstrzymać się od krytyki, a Julian zauważył moją minę.

„Nie spełnia twoich standardów?” mruknął.

„Piękne, ale piękno to nie wszystko. Wykonanie jest nieudane. Czekolada maskuje malinę zamiast ją dopełniać, a konsystencja jest zbyt gęsta”.

„Czy mógłbyś zrobić to lepiej?”

„We śnie.”

Słowa zabrzmiały z większą pewnością siebie, niż się czułam, ale były prawdziwe. Mogłam być rozczarowaniem rodziny w każdej innej dziedzinie, ale w kuchni znałam swoją wartość.

„Wierzę ci” – rzekł po prostu Julian.

Po deserze przyjęcie przeszło w część taneczną wieczoru. Victoria i Gregory wyszli na parkiet, by zatańczyć swój pierwszy taniec, wirując razem w idealnym oświetleniu, podczas gdy zespół na żywo grał romantyczną balladę. Wyglądali jak wyjęci z magazynu – idealna para przeżywająca swój idealny moment.

Mój ojciec włączył się do tańca ojciec-córka, a ja patrzyłam, jak oboje poruszają się razem, przypominając sobie chwile, gdy kręcił mną po naszym salonie, gdy byłam mała, przed rozwodem, zanim wszystko się rozpadło.

Czy Wiktoria pamiętała tamte czasy? Czy kiedykolwiek myślała o rodzinie, jaką kiedyś byliśmy?

Julian wstał i podał mu rękę.

„Zatańcz ze mną.”

„Nie musisz dalej udawać uważnej randki. Nic mi nie jest.”

„Wiem, że nie muszę. Chcę. Poza tym, jestem fatalnym tancerzem i potrzebuję kogoś, kto będzie mi przeszkadzał i nie pozwie mnie do sądu”.

Pozwoliłam mu poprowadzić mnie na parkiet. Wcale nie był taki zły. Właściwie to całkiem dobry, prowadził pewnie, zachowując jednocześnie dystans. Kołysaliśmy się w rytm muzyki, a ja poczułam, że odprężam się w rytmie, w chwili.

„Dziękuję” – powiedziałam cicho. „Za dzisiejszy wieczór. Za to, że ze mną siedziałeś. Za tę całą udawane randkę. Nie musiałeś tego robić”.

„Może i chciałem. Jesteś interesująca, Elizabeth. Bardziej interesująca niż ktokolwiek inny na tym ślubie”.

„Ledwo mnie znasz.”

Wiem wystarczająco dużo. Wiem, że jesteś utalentowany i niedoceniany. Wiem, że dostrzegasz powierzchowne bzdury, które większość ludzi akceptuje bezkrytycznie. Wiem, że jesteś zraniony, ale starasz się tego nie okazywać, a to wymaga siły.

Jego słowa uderzyły mnie głęboko w serce, w miejsce, które chroniłam przez cały wieczór. Oczy piekły mnie od niewypłakanych łez i szybko mrugałam, powstrzymując się od płaczu na ślubie siostry.

Piosenka dobiegła końca i nabrała bardziej optymistycznego rytmu. Na parkiecie pojawiły się inne pary, a Julian poprowadził nas na skraj parkietu, z dala od tłumu.

„Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza” – przyznałem.

„Wyjdźmy na zewnątrz.”

Wyszliśmy z sali balowej na taras z widokiem na ogrody. Wieczorne powietrze było chłodne i przyjemne po cieple tłumnego przyjęcia. Lampki choinkowe migotały na drzewach, tworząc magiczną atmosferę, która wydawała się kłócić z moim wewnętrznym zamieszaniem.

„Nie powinnam była przychodzić” – powiedziałam, opierając się o balustradę tarasu. „Wiedziałam, że tak będzie, ale jakaś część mnie miała nadzieję, że będzie inaczej. Że może Victoria przypomni sobie, że jesteśmy siostrami. Że może będzie chciała, żebym tu była naprawdę, a nie tylko po to, żebym odhaczyła kolejny punkt na liście obowiązków”.

Julian stał obok mnie, jego ramię dotykało mojego.

„Rodzina może być najbardziej skomplikowaną relacją, jaką mamy. Łączą nas więzy krwi, ale to nie gwarantuje miłości, szacunku, ani nawet podstawowego szacunku”.

„Brzmisz, jakbyś mówił z własnego doświadczenia.”