Moja siostra, pilotka linii lotniczych, zadzwoniła do mnie i powiedziała: „Muszę cię o coś dziwnego zapytać. Twój mąż… jest teraz w domu?”. Odpowiedziałam: „Tak, siedzi w salonie”. Jej głos zniżył się do szeptu. „To nie może być prawda, bo właśnie go obserwuję z inną kobietą. Właśnie wsiedli na mój samolot do Paryża”. Właśnie usłyszałam, jak drzwi za mną się otwierają…

Moja siostra, pilotka linii lotniczych, zawołała mnie z kokpitu, ale jej pierwsze słowa nie miały sensu.

„Avo” – powiedziała – „muszę cię o coś dziwnego zapytać. Twój mąż… jest teraz w domu?”

Siedziałam boso w kuchni naszego mieszkania na Manhattanie, stąpałam boso po zimnych kafelkach i obserwowałam Aidena przez próg, gdy siedział w salonie z rozłożoną na kolanach poranną gazetą niczym tarczą.

„Tak” – odpowiedziałem powoli. „Siedzi tam.”

Kayle zamilkła. Nie była to typowa cisza w kokpicie – to była cisza, która wydaje się być błędem.

„To nie może być prawda” – wyszeptała w końcu, ściszając głos tak nisko, że ledwo przebijał się przez głośnik – „bo właśnie go obserwuję z inną kobietą. Właśnie wsiedli na mój samolot do Paryża”.

Zanim mój mózg zdążył dokończyć formułkę „niemożliwe”, usłyszałem, jak za mną otwierają się drzwi.

Kroki.

Aiden wszedł do kuchni z kubkiem kawy w ręku, uśmiechając się do mnie tym samym znajomym wyrazem twarzy, który pojawiał się na jego twarzy niemal każdego ranka przez siedem lat.

Kubek był tym, który kupiłam mu na czterdzieste urodziny – biały ceramiczny z czarnym napisem NAJBARDZIEJ ODPOWIEDNI MĄŻ NA ŚWIECIE. Roześmiał się, kiedy go otworzył i powiedział, że jest idealny, bo nigdy nie ufał nikomu, kto twierdził, że jest „najlepszy” w czymkolwiek.

To było trzy lata temu, kiedy jego autoironiczne poczucie humoru wydawało się urocze, a nie wyrachowane.

„Kto dzwoni tak wcześnie?” zapytał, odwracając się w stronę ekspresu do kawy, aby ją dolać.

Jego rutyna nigdy się nie zmieniała. Kawa. Financial Times. Lekkie śniadanie. Potem squash w klubie sportowym o jedenastej.

Zacisnąłem mocniej dłoń na telefonie. Oddech Kayle był słyszalny przez głośnik, jakby trzymała się stabilnie w lecącym samolocie, podczas gdy mój świat rozpadał się na pół na ziemi.

Mój mąż stał kilka stóp dalej, w naszej kuchni.