Moja siostra sabotowała mnie, opluła i pocałowała mojego męża na naszym ślubie. Rodzice obwinili mnie, więc kazałam ją aresztować, zwolnić i wymazać z mojego życia.

Nazywam się Amelia, mam 28 lat i właśnie miałam wyjść za mąż za mojego wspaniałego narzeczonego, Marcusa. Moja siostra, Clara, ma 25 lat, zawsze była gwiazdą naszej rodziny. Wszystko, co osiągnęłam, musiała przewyższyć. Wszystko, czego pragnęłam, musiała posiąść.

Ale tym razem posunęła się za daleko.

Aby to zrozumieć, musisz sobie wyobrazić Clarę. Jest śliczna – blond włosy, niebieskie oczy, typ osoby, która nigdy nie musiała pracować na uwagę. Nasi rodzice szanowali ziemię, po której stąpała. Kiedy Clara dostała trójkę na studiach, chwalono ją za „wysiłek”. Kiedy ukończyłam studia z wyróżnieniem, pytali, dlaczego nie jestem bardziej „wszechstronna” jak ona. Kiedy Clara została aresztowana za jazdę po pijanemu w wieku 22 lat, obwinili system i zatrudnili najlepszą radę. Kiedy awansowałam na starszego menedżera, zasugerowali, żebym skupiła się na znalezieniu męża.

Rozumiesz, o co chodzi.

Marcus i ja byliśmy razem od czterech lat. Jest miły, ma poczucie humoru, jest utalentowany i co najważniejsze, widzi we mnie – nie starszą siostrę Clary, tylko mnie. Kiedy ogłosiliśmy nasze zaręczyny, pierwszym pytaniem mojej rodziny nie było „Gratulacje”, ale „Czy Clara go akceptuje?”.

Powinienem zauważyć czerwone światła.

Planowanie ślubu było koszmarem. Clara zażądała, żeby zostać druhną honorową, a nie Sophie, moją najlepszą przyjaciółką. Poprosiła o zgodę na kolorystykę: „A co, jeśli będzie się kłócić z moją karnacją?”. Zasugerowała nawet zmianę lokalizacji.

Ale prawdziwy przełom nastąpił dwa miesiące przed ślubem. Clara zaczęła robić… uwagi. „On jest taki zabawny, Amelio” – mawiała. „Mamy ze sobą tak wiele wspólnego”.

Zaczęła pojawiać się u nas bez zapowiedzi, zawsze w obecności Marcusa, ubrana w bluzki z głębokim dekoltem i krótkie spódniczki. Śmiała się zbyt głośno z jego żartów, szukając pretekstów, żeby dotknąć jego ramienia.

Marcus od razu to dostrzegł. „Twoja siostra zachowuje się naprawdę dziwnie” – powiedział mi pewnego wieczoru. „Ciągle powtarza, że ​​bylibyśmy dobrą parą. Dzisiaj zapytała mnie, co bym zrobił, gdybym ją pierwszy poznał”.

Zmierzyłam się z Clarą. „Jesteś paranoiczką” – powiedziała, obdarzając ją tym niewinnym uśmiechem, który zawsze ratował ją z opresji. „Próbuję tylko nawiązać więź z moim przyszłym szwagrem”.

Kiedy poruszyłam ten temat z rodzicami, zbyli mnie. „Klara jest po prostu podekscytowana” – powiedziała mama. „Jesteś zazdrosna. To nie wygląda dobrze na pannie młodej”.

Tata był jeszcze gorszy. „Twoja siostra jest młoda i towarzyska. Przestań doszukiwać się we wszystkim dziury. Marcus cię wybrał, prawda?”

Podczas kolacji przedślubnej Clara wygłosiła przemówienie druhny, które miało być o mnie, ale stało się wyłącznie o niej. „Mam tylko nadzieję, że Marcus wie, jakie ma szczęście” – zakończyła – „że dołącza do naszej rodziny”.

Marcus trzymał mnie za rękę pod stołem. „Jutro weźmiemy ślub i to wszystko będzie za nami”.