Moja siostra urządziła przyjęcie zaręczynowe za 85 000 dolarów w mojej winnicy w Napa Valley, otworzyła moją zamkniętą piwniczkę z winami vintage, powiedziała swoim miliarderom, że jestem „tylko ogrodnikiem” i myślała, że ​​jestem bezpiecznie poza krajem, w Paryżu — ale ja poleciałem wcześniej do domu, śledziłem na kamerach bezpieczeństwa każdą fałszywą wiadomość wysłaną w moim imieniu i każdą butelkę, którą otwierali bez mojego pozwolenia, a następnie wszedłem na jej przyjęcie w zabłoconych butach jako prawdziwy właściciel, trzymając w ręku akt własności i rachunki.

Zaręczyny mojej siostry, na które wydano 85 tys. dolarów, odbyły się w moim majątku. Wskazała na mnie i powiedziała: „Ona jest tylko ogrodniczką”

Klęczałem w błocie, walcząc o ochronę winorośli przed wczesnym przymrozkiem, gdy korek od szampana wart trzysta dolarów uderzył mnie w ramię.

Spojrzałam w górę i zobaczyłam moją siostrę, Bellę, stojącą na tarasie w białej sukni i śmiejącą się z miliarderami będącymi rodzicami jej narzeczonego.

Wskazała na mnie i powiedziała: „Nie martw się o ogrodnika. To tylko najemna pomocnica, którą trzymamy z litości”.

Nie zdawała sobie sprawy, że „najemnik”, którego właśnie obraziła, jest właścicielem całego majątku. Nie wiedziała też, że powinienem być teraz w Paryżu, ale wróciłem wcześniej.

Myślała, że ​​dokonała doskonałej zbrodni. Ja miałem zamiar zamienić jej wymarzone przyjęcie zaręczynowe w śledztwo na miejscu zbrodni.

Aby zrozumieć, dlaczego klęczałem w błocie w piątkowe popołudnie zamiast usiąść w paryskiej kawiarni, muszę opowiedzieć o największej obsesji mojego życia: posiadłości i winiarni Aldridge Estate.

Nazywam się Catherine Aldridge, mam trzydzieści cztery lata, jestem właścicielką i zarządcą jednej z najbardziej cenionych ekskluzywnych winnic w Napa Valley.

Za moimi plecami obsługa nazywa mnie Królową Lodu.

Zasłużyłem na to. Nie uśmiecham się za często. Nie prowadzę pogawędek. Przychodzę o świcie i wychodzę po zmroku.

Osobiście sprawdzam każdą winorośl, próbuję każdej beczki i zatwierdzam każdą etykietę.

Niektórzy myślą, że jestem zimny. Ja myślę, że jestem ostrożny. To różnica.

Dwa tygodnie temu zaplanowałem podróż służbową do Paryża — spotkania z francuskimi dystrybutorami, zwiedzanie winnic Bordeaux, nawiązywanie kontaktów, które pozwalają małym przedsiębiorstwom, takim jak moje, zachować konkurencyjność.

Zaplanowałem kalendarz, poinformowałem personel, spakowałem walizki. Wszystko było załatwione.

Potem prognoza pogody uległa zmianie.