Moja siostra wynajęła prywatnych detektywów, żeby zdemaskowali moją „fałszywą” firmę. Chciała mnie zawstydzić na urodzinach naszego taty – aż do momentu, gdy detektywi weszli z kajdankami. Zbladła, gdy zdała sobie sprawę, że te kajdanki są dla…

„Nie waż się odejść ode mnie, kiedy próbuję ratować tę rodzinę!”

Moja siostra Aubrey krzyczała przez stół w jadalni.

Stałem tam, trzymając talerz pieczonego kurczaka – ulubionego dania mojego ojca – starając się go nie upuścić, gdy wszyscy na kolacji z okazji jego 65. urodzin odwrócili się, by na nas spojrzeć. W sali zapadła cisza, zakłócana jedynie przez cichy jazz dochodzący z głośników w rogu. Mój młodszy kuzyn Tyler zamarł w pół kęsa, z widelcem zawisłym w powietrzu. Ciocia Patricia odstawiła kieliszek wina z cichym brzękiem, który zdawał się odbijać echem w nagłej ciszy.

Nazywam się Destiny. Mam 28 lat i ostatnie pięć lat spędziłam na budowaniu firmy konsultingowej Gravora Group w Charlotte w Karolinie Północnej, specjalizującej się w marketingu cyfrowym. Specjalizujemy się w pomaganiu średniej wielkości firmom produkcyjnym i logistycznym w skalowaniu ich obecności online i optymalizacji łańcuchów dostaw poprzez ukierunkowane kampanie. To nie jest efektowna praca, ale jest uczciwa, dochodowa i moja.

Aubrey, moja siostra, jest ode mnie młodsza o trzy lata. Ostatnie siedem lat spędziła, zmieniając pracę, nazywając siebie przedsiębiorczynią, mieszkając w piwnicy rodziców i przepalając ich oszczędności emerytalne na nieudane przedsięwzięcia. Próbowała sprzedawać olejki eteryczne, założyć bloga lifestylowego, zostać stylistką osobistą, a ostatnio założyła firmę konsultingową, która w ciągu ośmiu miesięcy nie pozyskała ani jednego klienta.

Ale jakoś to ja jestem oszustem w tej rodzinie.

„Aubrey, tato ma dziś urodziny” – powiedziałam cicho, odstawiając talerz na kredens. „Czy możemy tego nie robić teraz?”

„Och, więc teraz zależy ci na tacie?” – odparła, a jej głos ociekał sarkazmem. „Nie dbałaś o tę rodzinę, odkąd się wyprowadziłaś i zaczęłaś bawić się w bizneswoman”.

Mój ojciec, siedzący na czele stołu w swoim ulubionym bordowym swetrze, wyglądał na wyczerpanego. Jego siwe włosy wydawały się bardziej siwe niż zwykle, a zmarszczki wokół oczu pogłębiły się. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale matka położyła mu dłoń na ramieniu, uciszając go.

Zawsze tak robiła – zawsze chroniła Aubrey przed konsekwencjami swojego zachowania.