Moja siostra wyśmiała mnie za to, że wyszłam za mąż za rolnika. Na ślubie mojej córki wstała i powiedziała: „Nie skończ jak twoja matka, żyjąc w brudzie”. Sala zamarła. Wtedy dyrektor Ritz-Carlton chwycił mikrofon. JEGO KOLEJNE SŁOWA POWALĄ JĄ NA POWIERZCHNIĘ!

David ścisnął moją dłoń, gdy odbywaliśmy ostatnie przejście.

„Przestań się martwić o Victorię” – powiedział, jak zawsze czytając w moich myślach. „To dzień Emmy”.

Ale o 14:00, godzinę przed ceremonią, Tesla Victorii podjechała na żwirowy podjazd. Wyszła w sukience od projektanta, która prawdopodobnie kosztowała więcej niż nasz miesięczny kredyt hipoteczny, a jej mąż Robert szedł za nią, wyglądając na nieswojo w swoim garniturze szytym na miarę.

„Rachel.”

Victoria pocałowała mnie w powietrze, a zapach jej perfum był oszałamiający.

„Ojej, jakie to rustykalne. Chyba jest to urocze na swój sposób.”

Spojrzała na stodołę, w której miało się odbyć przyjęcie.

„Bardzo autentyczne. Bardzo w twoim stylu.”

Zmusiłem się do uśmiechu.

„Emmie bardzo się tu podoba.”

„Oczywiście, że tak, kochanie. Wychowała się w rodzinie o prostych gustach.”

Wzrok Victorii powędrował ku mojej sukience, eleganckiej, ale skromnej, w kolorze granatowym, którą znalazłam w Nordstrom Rack.

„To masz na sobie?”

Zanim zdążyłam odpowiedzieć, zwróciła się do koordynatora ślubu.

„Muszę porozmawiać z osobą, która zajmuje się przemówieniami. Mam coś specjalnego zaplanowanego dla mojej siostrzenicy”.

Koordynator spojrzał na mnie pytająco. Skinąłem głową, choć poczułem ucisk w piersi.

Wiktoria wyciągnęła z torebki kopertę, grubą i kremową.

„To pierwsza część mojego daru” – powiedziała, machając nim tajemniczo. „Część druga nadejdzie podczas mojego toastu”.

Wtedy nie wiedziałem, że jej dar wszystko zmieni.

Gdy zaczęli przybywać goście, Victoria ustawiała się przy wejściu, niczym nieoficjalna osoba witająca gości, upewniając się, że wszyscy ją zauważyli.

„Tak, przyleciałam z San Francisco” – usłyszałam, jak mówi do koleżanki Emmy ze studiów. „Musiałam przełożyć spotkanie zarządu. Ale rodzina jest najważniejsza, prawda?”

Przechwyciła naszych sąsiadów, Johnsonów.

„Och, znasz Rachel z targu. Jakie to urocze. Ciągle jej powtarzam, że z tym MBA mogłaby zdziałać o wiele więcej. Ale niektórzy ludzie wolą proste życie”.

David zacisnął szczękę, poprawiając krawat, ten, który dała mu Emma, ​​z napisem „ojciec panny młodej” małymi literami. Jego dłonie, na których ślady brudu, mimo szorowania, były trwale wyryte, lekko drżały.

„Puść to” – wyszeptałem.

„Znowu to robi” – mruknął. „Robiąc to o niej”.

Konferansjer, młody mężczyzna o imieniu Tyler, podszedł do nas zdenerwowany.

„Pani Thompson, pani siostra nalega na wygłoszenie specjalnego toastu. Mówi, że to z panią uzgodniła.”

Nie, ale Victoria była już obok nas.

„Oczywiście, że wszystko jasne. Jestem jedyną ciocią panny młodej. Przygotowałam coś inspirującego dla Emmy”.

Podała Tylerowi kartkę.