Moja siostra zbagatelizowała moją alergię przed wszystkimi przy stole, a potem celowo podała mi miskę „bezpiecznej” zupy krabowej. Myślała, że ​​po prostu próbuję zwrócić na siebie uwagę, ale nie zauważyła, jak siedzący naprzeciwko mnie miliarder i prezes zerwali się z EpiPenem w dłoni i zawołali o pomoc, zamieniając tę ​​kolację VIP w scenę, z której nikt nie mógł uciec.

Kolacja została zorganizowana z okazji awansu Sloane w prywatnym salonie Étoile, lokalu, w którym rezerwacje trzeba było robić z wielomiesięcznym wyprzedzeniem i gdzie wymagana była karta kredytowa bez limitu wydatków. Kryształowe żyrandole, ciemne drewniane panele i złote oświetlenie nadawały sali nierealny, niemal nieskazitelny wygląd.

W kręgach akademickich bywam nazywany „chirurgiem historii”. Restauruję wielowiekowe manuskrypty z precyzją, rygorystyczną logiką i dogłębną znajomością chemii konserwatorskiej. Moja praca wymaga spokoju, metody i absolutnego szacunku dla ich delikatności.

Sloane była moim przeciwieństwem. Tam, gdzie ja konserwowałem, ona konsumowała. Tam, gdzie ja analizowałem, ona improwizowała. I tej nocy coś głęboko poruszyło jej zazdrość.

Wcześniej tego wieczoru, gdy próbowała zwrócić uwagę Magnusa Thorne’a raportem strategicznym, zauważył mnie w pobliżu szatni. Przeszedł obok niej, nawet nie patrząc, i spędził dwadzieścia minut, omawiając ze mną odkwaszanie papieru, równowagę pH i ochronę dziedzictwa.

Widziałem, jak w oczach mojej siostry narasta wściekłość.

Dla niej to było niewybaczalne. Jej wieczór. Jej triumf. A jednak to mnie, najważniejszego mężczyznę w tym pokoju, słuchał z zainteresowaniem.

To, co zrobiła potem, nie było żartem. To była pułapka.

Korzystając z chwili nieobecności, Sloane poszła do kuchni i poprosiła szefa kuchni o dodanie do zupy grzybowo-truflowej oleju z tłuszczu kraba — rzadkiego i wysoko cenionego składnika.

Szef kuchni zupełnie nie zdawał sobie sprawy z mojej alergii. Myślał, że spełnia specjalną prośbę, aby uczynić ten wieczór wyjątkowym.

Kiedy miseczka stanęła przede mną, bursztynowy olej lśnił na powierzchni, nieodróżnialny od klasycznego oleju truflowego. Ziemisty aromat maskował wszelkie podejrzane zapachy.

Wziąłem łyżkę.

Smak był wyśmienity. Przez chwilę myślałem, że to miły gest.

Potem gardło mi się ścisnęło.

Reakcja była natychmiastowa. Język mi spuchł, usta piekły i nie mogłem oddychać. Czerwone plamy rozprzestrzeniły się po mojej skórze. Nogi się pode mną ugięły i osunąłem się na gruby dywan, nie mogąc oddychać ani mówić.

Dusiłam się.

A przez cały czas słyszałem śmiech Sloane.

Triumfalny śmiech.

„Widzisz?” powiedziała. „Ona udaje. Wszystko to, żeby zwrócić na siebie uwagę”.

Goście wahali się, niepewni, czy są świadkami rodzinnego żartu, czy czegoś znacznie poważniejszego.

Ale Magnus Thorne nie wahał się ani chwili.

Uklęknął obok mnie i wstrzyknął mi adrenalinę w udo.

„Zadzwoń po karetkę!” – rozkazał. „Natychmiast.”

Adrenalina zadziałała. Udało mi się wziąć płytki oddech. Wystarczająco, żeby zachować przytomność.

Ostatkiem sił wskazałem na miskę z zupą i zacisnąłem pięść — powszechny gest samoobrony.

Magnus zrozumiał.

„Nikt nie dotyka tego stołu” – powiedział. „To miejsce zbrodni”.