Moja synowa nazwała mnie swoją „wbudowaną nianią” – to była ostatnia kropla

Pewnej nocy w końcu powiedziałam synowej, że nie czuję się komfortowo, kładąc ją spać i zmieniając pieluchy każdego wieczoru. Zesztywniała i zapytała: „Więc nie chcesz pomóc?”

Oczywiście, że chcę pomagać. Ale chcę też cieszyć się emeryturą, mieć życie poza opieką nad dziećmi. Chciałam szacunku – nie czuć się jak służąca.

Potem nadszedł moment, który całkowicie wszystko zmienił.

Post, który złamał mi serce

Koleżanka z mojego klubu cicho zapytała, czy naprawdę opiekuję się dziećmi „codziennie za darmo”. Pokazała mi post na Facebooku, którym podzieliła się moja synowa: było to zdjęcie, na którym trzymam na rękach bliźniaki, oboje śpiące, a na ramieniu mam pieluchę. Chyba zdrzemnęłam się.

Podpis brzmiał: „Oto moja wbudowana opiekunka. Dzięki niej mogę spędzać weekendy z dziewczynami. Kocham cię ❤️💩”.

„Wbudowana niania”. Właśnie tym się dla niej stałam – nie „wspaniałą babcią” ani „niesamowitym wsparciem”, tylko darmową opieką nad dziećmi. Nie sądzę, żeby chciała mnie skrzywdzić, ale to bolało. Czułam się niewidzialna, ceniona tylko za to, co mogłam jej dać.

Stoję na swoim miejscu

To był mój punkt krytyczny. W końcu posadziłam ją i powiedziałam: „Kocham ciebie i bliźniaki. Ale jestem twoją teściową, a nie pracownicą. Jestem babcią, a nie darmową nianią”.

Wyglądała na oszołomioną. Powiedziała, że ​​jej zdaniem lubię spędzać czas z dziećmi i po prostu im pomagam. I tak, kocham je. Ale wyjaśniłam, że chcę pomóc na własnych warunkach – nie dlatego, że czuję się winna, nie dlatego, że tego ode mnie oczekują.

Powiedziałam jej, że nadal będę ją odwiedzać, ale tylko według własnego harmonogramu. Koniec z nocnymi dyżurami i ciągłym zmienianiem pieluch, chyba że wcześniej się umówimy. Nie przyjęła tego dobrze. Nazwała mnie „samolubną i wredną”.

Ale po raz pierwszy postawiłem na swoim.

Wybieram siebie

Zamiast odkładać pieniądze dla rodziny, jak planowałam, postanowiłam wydać je na siebie – na zasłużone wakacje. Teraz podróżuję, cieszę się spokojem i ciszą i w końcu przypominam sobie, kim jestem poza opieką nad dziećmi.

Nie odpowiedziałem na jej SMS-y z prośbą o pomoc. Część mnie czuje się winna, ale inna część czuje się lżej.

A jednak jedno pytanie pozostaje w moim sercu: czy to czyni mnie złą teściową… albo złą babcią?