Moja synowa przespała się z moim mężem tydzień przed podpisaniem dokumentów rozwodowych. Udawałam, że nic nie wiem. Na spotkaniu prawnik wręczył mi dokument negujący moje prawa. Uśmiechnęłam się. Co zrobiłam potem… oszuści skończyli bezdomni.

W następnym tygodniu umówiłem się z prawnikiem. Nie z prawnikiem rodzinnym, z którym Damon i ja korzystaliśmy od lat, ale z bystrą Patricią Chen, specjalizującą się w skomplikowanych sprawach rozwodowych.

Jej biuro znajdowało się w centrum miasta, daleko od naszych zwykłych miejsc, co pozwalało mieć pewność, że nie zobaczy mnie nikt, kto mógłby donieść Damonowi.

Patricia była młodsza ode mnie, miała pewnie około czterdziestki, inteligentne ciemne oczy i emanowała kompetencją, która od razu mnie uspokoiła.

„Pani Morrison” – powiedziała, gdy wyjaśniłam jej swoją sytuację – „muszę zapytać, dlaczego nie skonfrontowała się pani bezpośrednio z mężem w sprawie romansu”.

Złożyłam ręce na kolanach i ostrożnie dobierałam słowa.

„Bo chcę dokładnie zrozumieć, z czym mam do czynienia, zanim podejmę jakiekolwiek decyzje. Ten dom, nasz majątek, nasze rodzinne dziedzictwo… Muszę wiedzieć, na czym stoję pod względem prawnym”.

Patricia skinęła głową z aprobatą.

„Mądre podejście. Zacznijmy od podstaw. Jak obecnie zatytułowane są Twoje aktywa?”

Przez następną godzinę omawialiśmy wszystko.

Dom kupiony czterdzieści lat temu za pieniądze z majątku mojej rodziny. Konta inwestycyjne gromadzone przez dekady oszczędnego oszczędzania. Rodzinny biznes, który Damon odziedziczył po ojcu.

Najważniejszy jest fundusz powierniczy założony przez mojego dziadka, obejmujący dom i kilka innych nieruchomości.

„To ciekawe” – powiedziała Patricia, studiując dokumenty powiernicze, które przyniosłem. „Twój dziadek był dość postępowy. Ten trust zawiera bardzo szczegółowe postanowienia dotyczące dziedziczenia i rozwodu”.

„Jakiego rodzaju przepisy?”

„Cóż, dom nigdy nie może zostać sprzedany ani przeniesiony na osobę spoza twojej linii krwi. Nawet jeśli się rozwiedziesz, twój mąż nie będzie miał do niego żadnych praw. Jest tu też klauzula dotycząca niewierności, dość nietypowa w przypadku trustów ustanowionych w tamtych czasach”.

Mój puls przyspieszył.

„Co tu jest napisane?”

Patricia odczytała fragment dokumentu.

„W przypadku rozwiązania małżeństwa z powodu cudzołóstwa, strona niewinna zachowuje wszelkie prawa do majątku powierniczego, a strona przestępca traci wszelkie roszczenia do aktywów pochodzących z lub powiązanych z tym powiernictwem”.

Oparłem się na krześle i po raz pierwszy od kilku tygodni poczułem w piersi coś na kształt nadziei.

„Więc jeśli uda mi się udowodnić romans Damona…”

„Zachowasz nie tylko dom, ale także kilka innych nieruchomości i inwestycji powiązanych z funduszem powierniczym” – powiedziała Patricia. „Nieruchomości, w których twój mąż obecnie uważa, że ​​ma udziały”.

„A on nie wie o tych postanowieniach”.

Patricia pokręciła głową.

„Z tego, co mi powiedziałeś, wynika, że ​​działa w oparciu o założenie, że w standardowym postępowaniu rozwodowym przysługuje ci połowa wszystkiego. Nie ma pojęcia o zabezpieczeniach powiernictwa”.

Wyszłam z gabinetu Patricii lżejsza niż przez ostatnie kilka tygodni.

Damon i Ember myśleli, że grają w szachy, ale nie wiedzieli, jakie figury znajdują się na szachownicy.

Tego wieczoru patrzyłam, jak Damon z trudem utrzymuje pozory oddanego męża. Komplementował moje gotowanie z wymuszonym entuzjazmem, pytał o mój dzień z udawanym zainteresowaniem i pocałował mnie w czoło na dobranoc ustami, które całowały inną kobietę.

Ale dostrzegałem rysy w jego grze. Poczucie winy go dręczyło, choć arogancja przekonywała go, że ujdzie mu to na sucho.

„Damon” – powiedziałem, przygotowując się do snu – „myślałem o tym, co powiedziała Ember ostatnio. O naszym małżeństwie”.

Zesztywniał, odwracając się do mnie plecami i wieszając koszulę.

„Co z tym?”

„Może ma rację. Może powinniśmy rozważyć nasze opcje”.

Wtedy się odwrócił i dostrzegłem błysk czegoś w jego oczach.

Ulga. Podniecenie.

„Mówisz, że chcesz rozwodu?”

Wzruszyłem ramionami, jakby ta myśl wcale nie złamała mi serca.

„Mówię, że może nadszedł czas, abyśmy oboje zaczęli szukać swojego szczęścia, gdziekolwiek by to nie zaprowadziło”.

Damon skinął powoli głową, próbując zachować powagę i wyraźnie powstrzymując uśmiech.

„Jeśli tego chcesz, Naen. Chcę tylko, żebyś był szczęśliwy.”

Kłamca.

Ale ja odwzajemniłem uśmiech, odgrywając swoją rolę w tym okropnym teatrze.

„Chcę, żebyśmy oboje byli szczęśliwi.”

Kiedy tej nocy leżałam w łóżku i słuchałam zadowolonego oddechu Damona obok mnie, myślałam o triumfalnym uśmiechu Ember, o drogiej sukience i perfumach, których używała na rodzinnych kolacjach, o sposobie, w jaki dotykała ramienia mojego syna, planując ucieczkę z jego ojcem.

Myśleli, że są tacy sprytni. Myśleli, że już wygrali.

Nie mieli pojęcia, że ​​gra dopiero się zaczyna.

Kancelaria prawnicza Peton and Associates zajmowała najwyższe piętro lśniącego wieżowca w centrum miasta, wykończonego marmurem i mahoniem, zaprojektowanym tak, by budzić grozę. Siedziałam w recepcji, z rękami złożonymi spokojnie na kolanach, podczas gdy Damon krążył w pobliżu okien sięgających od podłogi do sufitu, sprawdzając co kilka sekund telefon.

Cały ranek był zdenerwowany, warczał na mnie przy śniadaniu i mamrotał pod nosem coś o tym, żeby „to już za sobą”.

Ember nalegała na przyjazd, twierdząc, że chce wesprzeć Wade’a w tym trudnym dla rodziny czasie.

Siedziała teraz obok mojego syna, trzymając zaborczo dłoń na jego udzie i szepcząc mu do ucha słowa otuchy. Wade wyglądał na zdruzgotanego, jego twarz była blada i ściągnięta. Nadal wierzył, że ten rozwód to wspólna decyzja, smutny, ale polubowny koniec małżeństwa, które po prostu dobiegło końca.

Gdyby tylko znał prawdę.

„Pani Morrison, pan Morrison.”

Podszedł do nas wysoki, siwowłosy mężczyzna w drogim garniturze.

„Jestem Richard Peton. Dziękuję za przybycie dzisiaj.”