Moja synowa, żądna pieniędzy, zaciągnęła mojego syna do sądu, wchodząc dumnie i żądając domu, samochodu i alimentów, nazywając mojego syna „pasożytem” – ale gdy sędzia zobaczył, że idę za nim, zamarł i wyszeptał zszokowany: „Dlaczego tu jesteś?”. W pokoju zapadła cisza, a moja synowa i jej arogancka rodzina spojrzeli na siebie z paniką.

Deszcz uderzający o okna penthouse’u był na tyle głośny, że niemal zagłuszał cicho grającą w kącie płytę Sinatry, ale nie mógł zagłuszyć ciszy panującej w centrum pokoju. Pod koniec października na Manhattanie miasto zamieniło się w smugę czerwonych tylnych świateł i odbitych amerykańskich flag powiewających na schodach sądu daleko w dole. Na marmurowym stoliku kawowym Angeliny Vance leżała otwarta niczym sekcja zwłok teczka z manili, a życie jej syna zostało rozczłonkowane na wnioski, oświadczenia i wyszczególnione zdrady. Obok stała ciężka kryształowa szklanka do piwa Macallan 25, którego bursztynowy płyn odbijał blask nieba niczym maleńki, stłumiony ogień.

Kilka godzin wcześniej, pod jedną z tych flag w sali sądowej hrabstwa Nowego Jorku, Angelina obserwowała, jak jej synowa publicznie upokarza syna. Prawnik Isabelli Decker nazwał Leo leniwym dzieckiem funduszu powierniczego, niedojrzałym mężczyzną, który nic nie wnosił, podczas gdy jego żona dźwigała ciężar ich małżeństwa. Isabella otarła suche oczy jedwabną chusteczką i pozwoliła, by jej prawnik zajął się jego sprawą, wyginając usta w nikłym, zadowolonym uśmiechu.

Myślała, że ​​już wygrała. Myślała, że ​​Leo jest sam. Wtedy ciężkie dębowe drzwi z tyłu sali sądowej się otworzyły i Angelina weszła do środka. Sędzia Arthur Thompson podniósł wzrok, zobaczył ją i zbladł. Jego długopis zamarł w połowie strony. Otworzył usta, zanim pochylił się do mikrofonu i zapomniał o wszystkich zasadach dystansu sędziowskiego.

„Pani Vance” – wyszeptał, a jego głos został przypadkowo wzmocniony przez głośniki. „Dlaczego pani tu jest?”

Cała sala ucichła na to pytanie. Uśmieszek Isabelli zgasł. Twarz jej ojca zbladła. Jeszcze nie rozumieli. Nie wiedzieli, że cicha kobieta w grafitowym garniturze za Leo to ta sama kobieta, która kiedyś udaremniła wrogie przejęcie trzema telefonami i jednym, idealnie zsynchronizowanym przeciekiem do prasy. Nie wiedzieli, że sędzia, który zadał jej to pytanie, był jej winien trzydziestoletni dług, którego nigdy nie zapomniał.

Teraz, kilka godzin później, stenogramy sądowe i oświadczenia finansowe leżały rozłożone na stoliku kawowym, a Leo wpatrywał się w bursztynową głębię whisky, którą nalała mu matka. Jego odbicie patrzyło na niego z kryształowej szklanki – upiorne, zniekształcone, obcy, którego ledwo rozpoznał.

„Mając trzydzieści dwa lata, nie powinnaś tak wyglądać” – pomyślała Angelina, obserwując go z jedwabnego fotela. Dla każdego innego wyglądałaby na zrelaksowaną, z jedną kostką skrzyżowaną na drugiej, w nienagannej postawie. Zdradziła ją jedynie delikatna biel kostek, gdzie jej wypielęgnowana dłoń spoczywała na poręczy fotela.