W pokoju przesłuchań Holden przedstawił jej dowody.

„Nie sądziłeś, że przeżyje” – powiedział.

Isabelle wpatrywała się w szybę. „Nie powinna była.”

„A jednak to zrobiła. I mówi.”

Jej opanowanie prysło. „Myślisz, że ją znasz? Ta kobieta kontrolowała wszystko – każdy grosz, każdą decyzję!”

Chciałam tylko odzyskać swoje życie!”

Holden nie odpowiedział. Dyktafon zarejestrował każde słowo.

Kilka tygodni później w sali sądowej rozbrzmiewały szepty na temat „Morderstwa na wózku inwalidzkim”. Isabelle siedziała nieruchomo w szarości, jej uroda przygasła.

Naprzeciwko niej Maria jechała na nowym krześle – ulepszonym krześle Roberta, z małym srebrnym guzikiem błyszczącym pod jej dłonią.

„Ufałam jej” – powiedziała Maria cicho przed ławą przysięgłych. „Po śmierci męża była wszystkim, co mi zostało. Ale żal potrafi przemienić miłość w chciwość”.

Odtworzono nagranie. Werdykt – winna usiłowania zabójstwa – zapadł błyskawicznie. Isabelle nie płakała. Po prostu patrzyła, zamglonymi oczami, gdy Maria z cichą siłą odwzajemniła jej spojrzenie.

Na zewnątrz błyskały flesze. Holden dogonił ją. „Proszę pani, jeśli mogę… skąd pani mąż w ogóle wziął pomysł na zbudowanie tej latarni?”

Maria uśmiechnęła się blado. „Robert zawsze powtarzał: »Technologia nie powstrzyma zła, ale może sprawić, że prawda nie utonie«”.

Tej nocy wtoczyła się do jego starego warsztatu, gdzie promienie słońca przebijały się przez kurz. Na ścianach wciąż wisiały jego plany. Na jednym z nich jej uwagę przykuł nowy napis: „Projekt Strażnik: Faza II”.

Jej palce musnęły wzór. „Zawsze byłaś o krok do przodu, prawda, kochanie?”

Na zewnątrz morze znów było spokojne — i po raz pierwszy od upadku ona również była spokojna.