Moja szwagierka nienawidziła każdego zdjęcia z naszego ślubu i żądała, żebyśmy je usunęli – ale ja miałam lepszy pomysł

„Pozwoliłeś fotografowi uchwycić mnie w TAKIM stanie?! Wyglądam, jakbym właśnie wyczołgał się z odpływu!”

Uśmiech Niny zniknął.

„Co? Nie, nie wyglądasz. Wyglądałaś pięknie. Tak jak my wszyscy.”

„Oślepłaś?” Głos Jenny był piskliwy, przenikliwy. „Mam kręcone włosy, sukienka sprawia, że ​​wyglądam grubo, a na połowie zdjęć mrużę oczy, jakbym nigdy wcześniej nie widziała słońca!”

„Było jasno” – powiedziała cicho Nina. „Wszyscy trochę mrużyliśmy oczy”.

„Nie tak jak ja! USUŃCIE natychmiast wszystkie moje zdjęcia! Jeśli opublikujecie choć jedno zdjęcie, na którym wyglądam w ten sposób, przysięgam, że nigdy więcej się do was nie odezwę – i zlinczuję was obie w internecie. Mówię poważnie, Nina.”

„Jen, proszę…”

„Mówię poważnie. Usuń je, albo po nas.”

Rozmowa zakończyła się nagle.

Nina siedziała nieruchomo, wciąż trzymając telefon przy uchu. Kiedy w końcu go opuściła, jej oczy były szkliste od niewypłakanych łez.

„Ona zawsze tak robi” – szepnęła Nina. „Za każdym razem, gdy myślę, że robimy postępy”.

Objąłem ją ramieniem. „Jaki postęp? Sprawiła, że ​​nasz dzień ślubu był dla niej ważny, a teraz robi też zdjęcia ślubne o niej. Jest na prawie każdym zdjęciu!”

Nina przytuliła się do mnie. „Chciałam tylko, żeby czuła się częścią grupy. Dlatego poprosiłam ją, żeby została druhną. Może się nie dogadujemy, ale wciąż jest moją siostrą…”

Nastąpiła ciężka cisza.

Nina przytuliła się do mnie na kanapie, oddychając nierówno. W końcu wyszeptała: „Po prostu nie wiem już, co robić”.

Wtedy podjąłem decyzję.

Jenna uczyniła z siebie outsiderkę — po prostu uszanuję jej prośbę.

Gdy Nina zasnęła tamtej nocy, otworzyłem laptopa i przejrzałem zdjęcia jedno po drugim.

Przez następne kilka godzin wycinałem Jennę ze wszystkich zdjęć. Na szczęście zawsze była na krawędzi.

Kliknięcie po kliknięciu zniknęła.

Kiedy skończyłam, udostępniłam na Facebooku zdjęcia, które najbardziej podobały mi się z Niną. Ponieważ Jenna nie była na żadnym z nich, uznałam, że nie może narzekać.

Myliłem się.

Następnego popołudnia mój telefon zawibrował, bo zadzwoniła Jenna.

„ŻARTUJESZ SOBIE?!”. Jej głos wyrwał się z głośnika, zanim zdążyłam się przywitać. „WYMAZASZ mnie ze swojego ślubu? Z rodziny? Co się z tobą, do cholery, dzieje?”

Starałem się mówić spokojnie. „Powiedziałeś nam, żebyśmy nie używali żadnych zdjęć z tobą. Więc uszanowałem to. W czym problem?”

„Problem w tym, że to ty mnie WYCIĄGŁEŚ, zamiast po prostu nie używać tych zdjęć!”

„To były nasze zdjęcia ślubne, Jenna. Chcieliśmy się nimi podzielić.”

„Więc po prostu mnie wyrzuciłeś? Jakby mnie tam w ogóle nie było?”

„Nie chciałaś, żeby cię w nich widziano. Szanowałem twoją wolę”.

„Nie to miałem na myśli i ty o tym wiesz!”

„Właściwie nie wiem, co miałeś na myśli. Wyraźnie dałeś do zrozumienia, że ​​nie chcesz być na żadnych zdjęciach, którymi się dzieliliśmy, a dzięki Photoshopowi cię tam nie ma”.

Zatrzymała oddech, jakby miała zamiar wygłosić kolejną tyradę, ale potem już nic nie usłyszałem.

Rozłączyła się.

Spodziewałem się, że będzie na mnie zła, ale zamiast tego usiadła ciężko na kanapie i wybuchnęła śmiechem. Nie był to radosny śmiech; raczej zdziwienie, niemal ulga.

„Naprawdę to zrobiłeś” – powiedziała, kręcąc głową. „Postawiłeś się jej”.

„Przepraszam, jeśli przekroczyłem swoje uprawnienia.”

Nina wyciągnęła do mnie rękę. „Nie. Nie przepraszaj. Może właśnie to musiało się stać”.

Przez kolejne dni Jenna dostawała mnóstwo SMS-ów i telefonów (do Niny, nie do mnie), rodzice Niny, a nawet kuzyni.

Jenna nie chciała rozmawiać z żadną z nas. Rodzice Niny wysyłali jej pełne poczucia winy SMS-y i niezręczne wiadomości głosowe o „harmonii rodzinnej” i „byciu dojrzalszym człowiekiem”.

Nina wysłuchała ich wszystkich i odpowiedziała uprzejmie, ale nie ustąpiła. Z każdym dniem zdawała się stawać odrobinę wyższa.

Pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy obok siebie i składaliśmy pranie, Nina przerwała ciszę.

„Powinienem przestać ją chronić lata temu”.

Zatrzymałem się, trzymając w rękach na wpół złożoną koszulkę. „Co masz na myśli?”

„Jenna. Całe życie ją usprawiedliwiałam. Załagodziłam sytuację. Naprawiałam to, co zepsuła”. Położyła starannie złożony ręcznik na stercie. „To wyczerpujące”.

„Nie musisz już tego robić”.

Oparła głowę o moje ramię, delikatnie, ale pewnie.

“Dziękuję.”

Powietrze wydawało się lżejsze. Może po raz pierwszy od dawna w końcu mogła oddychać. I ja też.