Moja szwagierka spodziewała się, że zapłacę za jej wystawną kolację weselną – była zaskoczona moją reakcją

Pocałował mnie w czubek głowy. „Mogę i nie chciałbym, żeby było inaczej”.

Rozglądając się po sali, zauważyłem Adama i Nancy stojących z boku, wyglądających na nieco przygaszonych. Nie sprawiali żadnych kłopotów od tamtego wieczoru w restauracji i miałem nadzieję, że wyciągnęli wnioski.

Nancy podeszła do mnie niepewnie. „Natasza, chciałam jeszcze raz przeprosić za incydent z kolacją. Przekroczyliśmy granice”.

Skinęłam głową, doceniając jej wysiłek. „Dziękuję, Nancy. Mam nadzieję, że wszyscy uda nam się z tego wyjść”.

Uśmiechnęła się słabo. „Tak zrobimy”.

Gdy noc dobiegała końca, Emmet i ja poświęciliśmy chwilę, by to wszystko wchłonąć. Staliśmy na zewnątrz, pod gwiazdami, czując chłodny wiatr na skórze.

„To jest idealne” – powiedział Emmet, obejmując mnie. „Po prostu idealne”.

Uśmiechnąłem się, czując przytłaczające poczucie zadowolenia. „Naprawdę. Za naszą przyszłość, Emmet. Razem damy radę stawić czoła wszystkiemu”.

I tak weszliśmy w nasze nowe życie, ręka w rękę, gotowi stawić czoła wszystkiemu, co stanie na naszej drodze.