Moja teściowa nalegała, bo nie miałam syna, ale pewnego dnia moja córka odkryła coś, co wszystko zmieniło.

Znaleźliśmy malutki pokój do wynajęcia w Tondo – ciemny, ciasny, pachnący drewnem i potem. A jednak był nasz.

I powiedziałem sobie: Tutaj nikt nigdy nie sprawi, że poczujemy się gorsi, niż jesteśmy.

Tej nocy, gdy składałam ubrania do starej walizki, podszedł do mnie Mika – mój najmłodszy syn, mający zaledwie pięć lat – trzymając w dłoniach małe drewniane pudełko.

„Mamo” – powiedziała – „wzięłam to z pokoju babci Rosario. Zawsze to chowała. Chciałam tylko zobaczyć, co jest w środku”.

Otworzyłam je i mój świat się zatrzymał.

W środku znajdowały się zdjęcia USG.
Każda strona była wyraźnie oznaczona:

S3x: Mężczyzna.

To było USG z mojej pierwszej ciąży – tej, która według Doñi Rosario „wyglądała jak dziewczynka”. Kazała mi pić „ziołowe mikstury”, żeby „oczyścić macicę”, twierdząc, że kolejna córka przyniesie pecha.

Kilka dni później mocno krwawiłam i omal nie umarłam. Lekarz stwierdził, że poroniłam.

Ale teraz znałem prawdę.

To był chłopiec.

A Doña Rosario ukryła dowody swoich czynów.

Moje córki objęły mnie ramionami, gdy płakałam — nie tylko z powodu straty dziecka, ale z powodu każdej kobiety, która była oceniana ze względu na rodzaj dziecka, które urodziła.

Od tego momentu postanowiłem odbudować nasze życie.

Zacząłem pracować jako niezależny księgowy. Z jednego klienta zrobiło się dwóch, potem pięciu, aż w końcu uzbierałem ich wystarczająco dużo, żeby otworzyć małe biuro w Manili.

Lata później sytuacja się ustabilizowała. Kupiłem nawet dom – tuż obok rezydencji Dela Cruz.

Dom, który kiedyś ludzie wyśmiewali jako „malutki i obskurny”, pomalowałem na biało i niebiesko. Na bramie powiesiłem tabliczkę z napisem:

„Dom Trzech Małych Ptaszków”.

Każdego ranka, gdy Doña Rosario otwierała okno, to było pierwsze, co widziała.

Pewnego dnia wysłałem kopertę pod jej drzwi.

W środku znajdowały się trzy przedmioty: