Moja teściowa nie wiedziała, czym się zajmuję. Wylała na mnie miskę zupy, mówiąc: „Jesteś do niczego, jesteś do niczego, WYNOCHAJ SIĘ, póki jestem jeszcze miła”. Ale następnego dnia wiadomość ich obezwładniła…

Zacisnęłam pięści pod stołem. Mieszkanie, o którym mówiła, to moje mieszkanie w centrum Kijowa, kupione na długo przed tym, jak poznałam Andrieja. Mieszkanie, do którego wprowadził się po naszym ślubie, nie płacąc za nie ani grosza. „Mamo, dajemy radę” – Andriej nerwowo potarł kark. „Alina niedługo znajdzie pracę, a ja mam szansę na awans”.

„Perspektywy?” prychnęła Ludmiła Nikołajewna. „Wiesz, ilu takich obiecujących specjalistów jest w firmie? Gdybym nie wstawiła się za tobą u dyrektora sprzedaży, nadal siedziałbyś na pensji zasadniczej”.

Musiałem powstrzymać śmiech. Dyrektor sprzedaży, Siergiej Matwiejewicz, osobiście poinformował mnie o niedawnej próbie Ludmiły Nikołajewny, by wypromować syna. Zauważył również, że Andriej był przeciętnym sprzedawcą, którego jedynym talentem było przypisywanie sobie cudzych sukcesów.

„Mam nadzieję, że nowy dyrektor firmy to doceni” – dodała teściowa. „Chociaż kto wie, ten Gromow? Podobno rzadko pojawia się w biurze”.

Prawie się udławiłem. Wiktor Gromow był moim zastępcą i nominalnym dyrektorem. Wewnątrz firmy podejmowałem wszystkie kluczowe decyzje, ale dla świata zewnętrznego i większości pracowników to Gromow był dyrektorem. To była część umowy z ojcem: chciałem udowodnić sobie i jemu, że potrafię zarządzać firmą, pozostając w cieniu.

„Słyszałem, że Gromow to całkiem kompetentny menedżer” – zauważył ostrożnie Andriej. „Co ty o tym wiesz?” – zbyła go teściowa. „Nigdy go nawet nie widziałeś. Wątpię, żeby w ogóle istniał. Najprawdopodobniej jest tylko figurantem prawdziwego właściciela. Firmą prawdopodobnie zarządza rada dyrektorów, a Gromow jest tylko figurantem”.

Była bliżej prawdy, niż podejrzewała. „W każdym razie” – kontynuowała teściowa – „musisz bardziej się starać. Ten twój nowy kierownik sprzedaży traktuje cię chłodno. Słyszałam, jak rozmawiał o twoich wynikach z dyrektorem finansowym”.

Zanotowałam sobie w myślach, żeby porozmawiać z Siergiejem Matwiejewiczem o poufności takich rozmów. „Staram się, mamo” – powiedział Andriej z nutą irytacji w głosie. „Ale rynek jest teraz trudny, klienci niechętnie podpisują umowy”. „Dokładnie” – Ludmiła Nikołajewna triumfalnie uniosła palec. „A w takich okolicznościach oboje małżonkowie powinni pracować. Tak robią wszystkie normalne rodziny. Spójrzcie na Kowalewów: oboje pracują, dlatego kupili nowy samochód i dwa razy w roku jeżdżą na wakacje”.

W milczeniu mieszałem zimny barszcz. Samochód, którym jeździł Andriej, też był mój. Podobnie jak mieszkanie. Podobnie jak większość pieniędzy, które wydaliśmy.

„Alina szuka pracy, mamo” – zaczął znowu Andriej, ale widziałam, że ma już dość powtarzania tego samego. „Ona szuka” – zaczęła krzyczeć moja teściowa. „Ona po prostu nie chce pracować! Przyzwyczaiła się do tego, że to ty ją utrzymujesz, więc korzysta z życia twoim kosztem. Mogłaby przynajmniej utrzymać dom w czystości i porządnie gotować!”

Wziąłem głęboki oddech, próbując się uspokoić. „Jeszcze tylko trochę” – powiedziałem sobie. „Jeszcze tylko jeden lunch i mogę wyjść”.

„Ludmiło Nikołajewna” – zacząłem najbardziej neutralnym tonem – „doceniam twoją troskę o dobro Andrieja”. „Troskę?” – przerwała. „To nie troska, to oburzenie! Mój syn się ożenił…” Zawahała się, szukając odpowiedniego słowa.

Doskonale znałam epitety, których używała, opisując mnie kolegom. Pustogłowy, nieudacznik, łakomczuch – i to były najłagodniejsze z nich. „Kto, mamo?” – zapytał niespodziewanie Andriej, a ja ze zdziwieniem dostrzegłam błysk w jego oczach.

Zamiast odpowiedzieć, moja teściowa gwałtownie wstała, wzięła miskę barszczu ze stołu i podeszła do mnie. Zanim zdążyłam zareagować, gorący płyn ochlapał mi bluzkę i spódnicę. „Do niczego się nie nadajesz, ty mały łobuzie! Wynoś się stąd!” – krzyknęła Ludmiła Nikołajewna, wskazując na mnie drżącym palcem.

Zamarłam, czując, jak gorący barszcz przesiąka mi ubranie. Dziwny spokój rozlał się po moim ciele – taki, który pojawia się, gdy sytuacja staje się tak absurdalna, że ​​przestaje budzić gniew. „Mamo!” Andriej podskoczył. „Co robisz?”

Powoli odwróciłam się do niego, spodziewając się, że podejdzie, pomoże, ochroni mnie. Ale on stał tam, a w jego oczach malowała się niezdecydowanie, a może… dezorientacja? Zażenowanie? Bał się stanąć w mojej obronie przed moją matką.

„Co się stało?” – zapytała teściowa, teatralnie rozkładając ręce. „Może teraz zrozumie, że czas przestać być utrzymanką i zacząć być pożyteczną”.

Spojrzałam na Andrieja, czekając na jego reakcję. Zrobił krok w moją stronę, ale zatrzymał się, zerkając na moją mamę. „Alina” – zaczął niepewnie – „Mama była trochę pochopna, ale… Może naprawdę powinniśmy pomyśleć o pracy? Przynajmniej tymczasowej? Osiem miesięcy to naprawdę długo”.

A potem dostrzegłam coś, na co wcześniej nie zwracałam uwagi: lekki uśmiech w kącikach jego ust. Stał przede mną, udając zaniepokojenie, ale w głębi duszy zgadzał się z matką. Co więcej, śmiał się.

Ostatni wątek, połączenie

Rozmowa, którą prowadziłam z tym mężczyzną, urwała się. „Wyjeżdżam” – powiedziałam cicho, patrząc mu prosto w oczy. „Dokąd?” Zamrugał, zdezorientowany. „Do domu pół godziny jazdy, odwiozę cię trochę później”. „Nie, Andriej. Wyjeżdżam. Na zawsze”. Zaśmiał się, jakbym powiedziała coś absurdalnego. „Alina, nie dramatyzuj! Mama trochę się zagalopowała”.