Moja teściowa poświęciła swój dom i ziemię, aby pokryć straty hazardowe brata. Kilka tygodni później podrzuciłem jej coś do pokoju i odkryłem prawdę, której nikt z nas się nie spodziewał

Moja teściowa sprzedała cały swój majątek – dom i niewielki kawałek ziemi – żeby spłacić długi hazardowe starszego brata. Miesiąc później była zmuszona wynająć maleńkie mieszkanko, wykorzystując resztę skromnego czeku z ubezpieczenia społecznego.

Po cichu podszedłem do wynajmowanego przez nią mieszkania i włożyłem coś do jej sypialni, i wtedy prawda, której się nie spodziewałem, wyszła na jaw…
Lata temu moja teściowa, Margaret Collins, była najbardziej szanowaną kobietą w rodzinie Collinsów. Posiadała piękną działkę o powierzchni pół akra na obrzeżach Austin i przestronny, trzypiętrowy dom, który nosił jej nazwisko w akcie własności.

Cokolwiek powiedziała, cała rodzina bez wahania jej słuchała. Ale wszystko zaczęło się sypać, gdy jej najstarszy syn, Richard, uzależnił się od hazardu.

Na początku pożyczył zaledwie kilkaset dolarów, potem tysiące. Im więcej Richard tracił, tym głębiej się pogrążał. Teściowa zastawiła obrączki, sprzedała złotą i srebrną biżuterię… W końcu sprzedała ziemię i dom, żeby „uratować syna po raz ostatni”, mówiąc:

„To mój syn, mój pierworodny. Jak mogłam patrzeć, jak się rujnuje?”

Po sprzedaży domu przeprowadziła się do obskurnego, wynajętego pokoju w wąskiej uliczce przy East 6th Street. Pokój ledwo mieścił drewniane łóżko i starą metalową komodę. Jej miesięczny zasiłek z ubezpieczenia społecznego wynosił nieco ponad 1200 dolarów, a czynsz pochłaniał prawie połowę. Za każdym razem, gdy ją odwiedzałam, wymuszała uśmiech:

„Przyzwyczaiłam się do prostego życia. Jest dobrze, kochanie…”

Byłam najmłodszą synową i chociaż mieszkałam z nią od lat, nigdy nie okazywała mi zbyt wiele życzliwości. Richard i jego żona zawsze dostawali to, co najlepsze. Ale tym razem… nie mogłam powstrzymać się od współczucia.

Nie powiedziałam mężowi i z nikim innym nie rozmawiałam. Cicho wróciłem do jej wynajętego pokoju i ukryłem w kącie mały aparat wielkości kciuka, schowany w starym zegarze ściennym. Dałem jej zapasowy telefon komórkowy z zaprogramowanymi kontaktami alarmowymi, tylko po to, żeby zapewnić jej bezpieczeństwo.

Nie spodziewałem się, że ta noc napełni mnie dreszczem…