Moja teściowa zaprasza na każdy rodzinny obiad byłą dziewczynę mojego męża, bo jest ona „córką, której nigdy nie miała”. Postawiłam jej więc ultimatum.

Terapia z Lucy koncentrowała się na moim gniewie na Nathana za lata biernego wspierania mnie. Lucy potwierdziła moje uczucia, ale podkreśliła aktywną zmianę Nathana. Zasugerowała terapię dla par, a Nathan się zgodził. Podczas naszej pierwszej sesji Nathan opowiedział o wieloletnim znęcaniu się emocjonalnym Lindy, o tym, jak systematycznie go wykorzystywała, niszcząc jego zaufanie do siebie. Płakał, przyznając, że czuł się zawiedziony. Trzymałem go za rękę, podczas gdy Lucy nas prowadziła.

Lucy pomogła Nathanowi napisać list do Lindy, w którym ustalił granice: kontakt tylko pod nadzorem po sześciu miesiącach terapii i szczere przeprosiny dla mnie. Trzystronicowa odpowiedź Lindy była jadowita – obwiniała mnie, odmawiała przeprosin i nazwała Nathana zdrajcą. Złożył ją, dodając do naszych dowodów.

Na badaniu kontrolnym w 20. tygodniu ciąży moje ciśnienie było w normie. Dziecko było zdrowe. Płakałam ze szczęścia. Nie leżałam już w łóżku.

Tata Nathana zaczął przychodzić do nas na niedzielne obiady, odbudowując relację z dala od Lindy. Przynosił prezenty dla dziecka, dzieląc się szczęśliwymi wspomnieniami z dzieciństwa Nathana. Widziałam, skąd Nathan wziął swoją dobroć.

W szóstym miesiącu ciąży zorganizowaliśmy kameralne ogłoszenie płci dziecka z naszymi zwolennikami: Violet, Griffinem, Coraline, tatą Nathana i Mitchem. Z armaty wystrzelił różowy proszek. Nathan płakał ze szczęścia, przytulając mnie, swojego tatę i Mitcha. Świętowaliśmy naszą córkę i rodzinę, którą budowaliśmy w oparciu o szczerość.

Nathan i ja zaktualizowaliśmy nasze dokumenty prawne, usuwając Lindę z kontaktów w nagłych wypadkach, zaleceń lekarskich i opieki w testamencie. Systematycznie wymazał swoją matkę z naszego życia prawnego. Założyliśmy pokój dziecięcy, a Nathan pilnie malował, składał meble, czytał książki o rodzicielstwie i uczęszczał na zajęcia. Co wieczór rozmawiał z moim brzuchem, czytając mi bajki, w pełni obecny. Obserwowałam, jak staje się ojcem, którego potrzebowała nasza córka, partnerem, o jakim zawsze marzyłam.

Trzy tygodnie później Linda pojawiła się w naszych drzwiach, płacząc i domagając się rozmowy. Nathan, spokojny i stanowczy, powiedział jej, że jest na cudzym terenie i zamknął drzwi. Stała szlochając na ganku przez 20 minut, po czym odjechała. Nathan zadzwonił do Samuela; to był nękanie, którego potrzebowała do uzyskania nakazu sądowego. Następnego ranka złożyliśmy wniosek. Sędzia wydał tymczasowy nakaz sądowy, zgodnie z prawem nakazujący Lindzie trzymać się w odległości 150 metrów. W końcu poczułem spokój.

Dwa tygodnie później odwiedził ich ojciec Nathana. Linda rozpoczęła terapię, ale według niego obwiniała wszystkich wokół. Miał już dość czekania na jej zmianę i złożył pozew o rozwód.

W 30. tygodniu ciąży zdałam sobie sprawę, że wybaczyłam Nathanowi. Konsekwentnie nas wybierał, wyznaczał granice z Lindą i chronił mnie. Stał się partnerem, którego potrzebowałam. Powiedziałam mu o tym, a on się rozpłakał. Nadaliśmy naszej córce imię Rose, na cześć mojej miłej, silnej babci, ustanawiając własne rodzinne tradycje, wolne od manipulacji Lindy.

Mitch zorganizował baby shower, starannie dobierając gości. Był skromny, ale pełen miłości i szacunku. Wszyscy świętowali nasze przetrwanie i rodzinę, którą zbudowaliśmy na uczciwości i zdrowych granicach.

W 34. tygodniu tata Nathana poprosił, żeby mógł być na sali porodowej. Umówiliśmy się, że może być w poczekalni, ale tylko Nathan będzie mi towarzyszył podczas porodu. Zrozumiał.

W 38. tygodniu odeszły mi wody. Nathan był moją opoką podczas porodu, spokojny i wspierający. Nasza córka, ważąca 3,2 kg, urodziła się zdrowa. Nathan szlochał, trzymając ją w ramionach. Przyjechał jego tata, trzymając ją jak szkło, szepcząc obietnice, że ochroni ją przed manipulacją.

Trzy miesiące później nasza córka rozkwitła. Nasze małżeństwo było silniejsze. Mitch powiedział, że Linda wciąż chodzi na terapię i wciąż mnie obwinia. Byliśmy w porządku. Zbudowaliśmy własną rodzinę, opartą na uczciwości i szacunku. Nathan powiedział mi, że jest wdzięczny, że kryzys nastąpił, zanim się urodziła. Teraz będzie dorastać w domu, w którym manipulacja nie była tolerowana, a granice miały znaczenie. Miał całkowitą rację. Przeszliśmy przez coś okropnego i staliśmy się lepszymi rodzicami, lepszymi partnerami.