Moja żona nagle, w trakcie kolacji, zaproponowała „wymianę partnerów” z naszą parą najlepszych przyjaciół, a ja głupio skinąłem głową. Dwa tygodnie później, w trakcie czwartkowych randek i nocnych telefonów, dowiedziałem się, że byłem tylko pionkiem w „pierwszej fazie” mrożącego krew w żyłach planu.

“In this,” she said. “In what people know. Mark and Lisa. My parents. We can’t just stop without consequences.”

The word sat between us like a third passenger.

“What kind of consequences?” I asked.

“Nothing,” she said quickly. “Just… people would talk. Mark and Lisa would be hurt. It would be awkward.”

But the way she’d said it made it sound like something worse than gossip.

When we got home, she went straight to the bedroom and shut the door. I heard her voice through the wall a few minutes later, low and urgent, probably saying things she’d never say if I were in the room.

Over the next few days, the illusion of normalcy thinned. We talked only when we had to. She checked her phone constantly, disappeared for “errands” that left no shopping bags behind, came home smelling like perfume that didn’t belong to her or me.

Wednesday evening, I broke.

I called Lisa.

“I need to talk to someone who understands what this feels like,” I said. “Can we meet?”

“I can’t,” she whispered. “Not without Mark knowing.”

“Why not?”

“He’s been different since Sunday,” she said. “More controlling. He checks my phone now. Asks who I’m texting, where I’ve been. He says he’s just curious, but… Derek, I think something’s wrong.”

“What do you mean ‘wrong’?”

“I found some things,” she said. “Credit card statements, receipts. He’s been lying about where he goes during the day.”

“Lying how?”

“He says he’s at work, but there are charges from restaurants and hotels during work hours,” she said. “I called his office. They said he’d taken personal time.”

My stomach dropped.

“How long has this been going on?”

“Months. Maybe longer. I’m scared to dig too deep. If he finds out I’ve been snooping…”

“Has he hurt you?” I asked, dread crawling up my spine.

There was a long pause.

“Not physically,” she said. “But he says things. Makes threats about what happens if I ever embarrass him. He knows things about my family, my job. Things he could use.”

“Lisa, we should meet somewhere public,” I said. “You shouldn’t be going through this alone.”

“I can’t,” she whispered. “He’s tracking my location through my phone.”

In the background, I heard a door slam.

“He’s home,” she said. “I have to go.”

The line went dead.

That night, I lay in bed listening to Sarah breathe. Every inhale sounded like a lie.

Around two in the morning, I got up and went to her purse. I told myself I was looking for her phone charger. What I was really hunting for was anything that made sense.

What I found was worse.

Tucked into a side pocket was a folded piece of paper. An email thread printed out. The sender was “M.” The recipient was Sarah.

The subject line was: PHASE ONE.

The first email was dated three weeks before our dinner at Mark and Lisa’s.

Everything is in place. Derek suspects nothing. Lisa is getting more difficult to control, but we can handle her.

My hands shook as I read.

The reply from Sarah read:

Good. Stick to the timeline we discussed. Phase One is almost complete.

My vision tunneled. Phase One. Timeline. Control.

This hadn’t been a wild idea over wine.

It was a project.

I took photos of the emails with my phone, then folded the paper back up and returned it exactly how I’d found it.

The next morning, Sarah humming in the kitchen sounded like nails on a chalkboard.

When I told her I had to work late, she looked almost relieved.

“That’s fine,” she said. “I’ll find something to do.”

Instead of going to the office, I parked across the street from Mark’s downtown building. The air smelled like exhaust and hot dogs from a nearby cart. I sat there with coffee going cold in the cup holder, watching the glass doors.

At 11:07 a.m., Mark walked out in his tailored coat and sunglasses and got into his car.

I followed from a distance.

He drove to an upscale hotel near the river. Valet parking. Flags flapping in front: American, state, and corporate. Sarah’s car was already in the lot.

They weren’t even trying to hide.

I watched them meet in the lobby. No awkwardness. No hesitation. They moved like two people who knew each other’s rhythms, whose bodies had already done the negotiating.

They disappeared into an elevator together.

That image became another hinge in my mind, burned in like a brand.

That night, when Sarah came home with a shopping bag and a story about meeting a coworker at the mall, I nodded like I believed her.

But belief was gone. In its place was something cold and sharp.

The third Thursday was two days away, and I realized I wasn’t walking into a weird experiment.

I was walking into a setup.

On Thursday, instead of taking Lisa to a restaurant, I drove us to a quiet overlook by the lake—a place where teenagers drank beer and older couples walked dogs and no one paid attention to anyone else.

She frowned when I turned off the engine.

“I thought we were going to dinner,” she said.

“We need to talk first,” I replied.

Her hands tightened on her purse strap.

“If Mark finds out we’re not at a restaurant—”

“He won’t,” I said. “He’s busy with my wife.”

I pulled out my phone and showed her the photos of the email thread.

She read them once, then again, her face draining of color.

“Phase One. Timeline.” Her voice shook. “This sounds like a business plan.”

“That’s because I think it is,” I said.

I told her about following them to the hotel. About the lies. About the way Sarah had been slowly isolating me, making me feel guilty, boring, small.

“What I can’t figure out,” I said, “is why they need us involved. Why not just divorce us and be together?”

Lisa stared out at the water, waves lapping against the shore.

“There’s something I haven’t told you,” she said finally.

She pulled out her phone and scrolled, then held it out. Texts from Mark filled the screen. They looked normal at first glance—check-ins, reminders, comments about the house.

“Read closer,” she said.

When are you getting home? House was a mess yesterday. Not a good look if anyone ever has to see it.

Why are you spending so much at Target? IRRESPONSIBLE. I’m keeping track.

Musimy porozmawiać o twoich wybuchach. To niezdrowe. Chyba powinnam zacząć je dokumentować.

„Sprawia, że ​​czuję się niestabilna” – powiedziała Lisa. „Jakbym miała szczęście, że mnie wytrzymuje. Robi zdjęcia, kiedy w domu panuje bałagan, nagrywa nasze kłótnie, kiedy jestem zdenerwowana, robi zrzuty ekranu moich wydatków. Mówi, że to „dla jego dokumentacji”.

„To nie jest prowadzenie dokumentacji” – powiedziałem powoli. „To akta sprawy”.

Jej oczy się rozszerzyły.

„Sprawa rozwodowa” – wyszeptała.

Poszczególne elementy układanki połączyły się w mojej głowie niczym magnesy.

„W tej zamianie nie chodzi o emocje” – powiedziałem. „Chodzi o dowody. Jeśli i nas wrobią w oszustwa, to nie będą tymi złymi, kiedy złożą pozew”.

„Powiedzą, że próbowali ratować małżeństwa” – powiedziała Lisa drżącym głosem. „Powiedzą, że byli hojni. Że to my posunęliśmy się za daleko”.

„A kto uwierzy” – powiedziałem gorzko – „że to wszystko było ich pomysłem?”

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, obserwując faceta w bluzie z kapturem Bears rzucającego piłkę swojemu psu.

„Co robimy?” zapytała w końcu Lisa.

„Zaczynamy zachowywać się, jakbyśmy byli w odpowiednim serialu kryminalnym” – powiedziałem. „Zbieramy własne dowody”.

Przez następny tydzień robiliśmy właśnie to.

Poznaliśmy się w przerwie lunchowej w kawiarni niedaleko sądu, siedząc przy oknie z laptopami, jak dwaj zwyczajni współpracownicy.

Lisa zaczęła śledzić kłamstwa Marka. Robiła zdjęcia paragonów, pstrykała zdjęcia jego kalendarza, gdy nie patrzył, i prowadziła prywatny dziennik za każdym razem, gdy jego deklarowana lokalizacja nie zgadzała się z numerem karty kredytowej.

Przejrzałam wyciągi bankowe z kilku miesięcy. Sprawdziłam nasze wspólne konta, karty osobiste Sary, przypadkowe obciążenia, których nigdy nie kwestionowałam. W torebce Sary znalazłam więcej wydrukowanych e-maili, tym razem z tematami takimi jak KOREKTA CZASU i OCHRONA AKTYWÓW.

Rozmawiali o konsultacjach z prawnikiem. O „pozycjonowaniu”. O „kontrolowaniu narracji”. O „strategii wyjścia”, która opierałaby się na sformułowaniach takich jak minimalizacja odpowiedzialności i maksymalizacja zwrotu.

Wtedy ta liczba rzuciła mi się w oczy: 18.

Planowali to przez 18 miesięcy.

„Nie chodzi tylko o to, żeby nas zostawić” – powiedziałem Lisie. „Chodzi o to, żeby na nas zarobić”.

Najbardziej przerażającą rzeczą, jaką Lisa znalazła, był czarny notatnik Moleskine ukryty w biurze Marka za oprawionym zdjęciem z ich pobytu w Disney World.

To nie był dziennik. To był podręcznik.

Były strony zatytułowane Derek – Profil i Lisa – Profil.

Pod moim nazwiskiem było napisane:

Reaguje na poczucie winy, że nie jest wystarczająco ekscytujący. Zwiększa krytykę rutyny. Porównuje się do bardziej „zabawnych” par. Zmiana ram to jego pomysł, kiedy tylko jest to możliwe.

Pod Lisą:

Niepewność finansowa to główna dźwignia. Przypomnij jej o pożyczkach studenckich i obowiązkach rodzinnych. Odizoluj się od sieci wsparcia. Podkreśl, jak trudno byłoby jej poradzić sobie samemu.

Były tam sekcje zatytułowane „Inne pary”. Znane nam nazwiska. Jim i Carol. Dave i Michelle. Tom i Rebecca.

Przez ostatnie dwa lata obserwowaliśmy rozpad tych małżeństw, rzekomo znikąd.

„Pamiętasz, jak wszyscy mówili, że Jim zaskoczył Carol?” – zapytała Lisa, przerzucając strony drżącymi rękami. „Jak nagle wyglądał jak potwór w sądzie?”

Tam, napisanym starannym charakterem pisma Marka, znajdowały się notatki dotyczące „tworzenia wzorca nieodpowiedzialności” i „dokumentowania zmienności emocjonalnej”.

„Ilu małżeństwom to zrobili?” – zapytałem.

„Co najmniej cztery” – powiedziała Lisa. „Może więcej”.

To był punkt zwrotny, w którym historia przestała być historią o oszustwie i stała się historią o zorganizowanym okrucieństwie.

„Musimy iść na policję” – powiedziałem.

„Z czym?” – zapytała. „Notatki, które wykradliśmy z ich biur? E-maile, które wydrukowaliśmy bez pozwolenia? Przedstawią to jako szpiegowanie dwojga zgorzkniałych małżonków, bo nie potrafiliśmy znieść otwartego małżeństwa”.

„W takim razie potrzebujemy czegoś lepszego” – powiedziałem. „Czegoś, z czego nie będą mogli się wykręcić gadką”.

Lisa patrzyła na mnie.

„Masz na myśli spowiedź?”

„Dokładnie” – powiedziałem. „Na taśmie.”

Potrzebowałam trzech dni, żeby się na to zdobyć.

W niedzielny wieczór, podczas gdy magnes z flagą na naszej lodówce przechylił się pod swoim zwykłym krzywym kątem, włożyłem mały dyktafon do kieszeni koszuli, upewniłem się, że czerwone światło jest włączone, i wziąłem głęboki oddech.

Sarah siedziała na kanapie z kieliszkiem Cabernet, przeglądając zawartość telefonu i wyglądając jak zrelaksowana żona z przedmieścia.

„Musimy porozmawiać” – powiedziałem.

„O czym?” zapytała, nie odrywając wzroku od ekranu.

„O twojej relacji z Markiem.”

Jej kciuk zamarzł.

„Nie wiem, o czym mówisz” – powiedziała.

Wyciągnąłem wydrukowane e-maile z kieszeni i położyłem je na stoliku kawowym.

„Tak, to widać.”

Wpatrywała się w strony.

„Skąd je masz?”

„Szukałem ładowarki do telefonu” – powiedziałem. „Zamiast tego znalazłem biznesplan”.

Na jej twarzy w ciągu dziesięciu sekund odmalowało się zaprzeczenie, złość i kalkulacja.

„Przeszukałeś moją torebkę?” – zapytała w końcu.

„Przeżyłem swoje życie” – powiedziałem. „Odkryłem, że połowa z niego to fikcja”.

Rozłożyłem więcej papierów – zdjęcia jej samochodu w hotelu, zrzuty ekranu rachunków, wydruki kalendarza.

„15 marca” – powiedziałem, stukając w jeden z e-maili. „Wtedy zaczęła się Faza Pierwsza, prawda?”

Opadła na brzeg kanapy.

„Derek, to nie tak, jak myślisz” – powiedziała.

„Naprawdę?” – zapytałem. „Bo wygląda na to, że ty i Mark długo oszukiwaliście połowę naszego kręgu towarzyskiego, a ja jestem jednym z waszych celów”.

Przełknęła ślinę.

„To nie było tak” – powiedziała. „Te pary już były rozbite. My po prostu… pomogliśmy im to dostrzec”.

„Manipulując nimi, doprowadzając do kompromitujących sytuacji, a potem wykorzystując to przeciwko nim w sądzie?” – zapytałem.

Nic nie powiedziała.

„W tej zamianie nie chodziło o ratowanie naszego małżeństwa” – powiedziałam. „Chodziło o zbudowanie przeciwko mnie sprawy. Ty też chciałeś, żebym wyszła na oszustkę”.

Łzy napłynęły jej do oczu.

„Derek, proszę” – powiedziała. „Możemy to naprawić. Możemy pójść na terapię. Możemy…”

Zadzwonił dzwonek do drzwi.

Zbladła.

„Spodziewasz się kogoś?” – zapytałem.

Nie odpowiedziała, ale ja już wiedziałem.

Otworzyłem drzwi.

Mark stał tam ubrany w koszulkę polo i dżinsy, pełen nonszalanckiej powagi.

„Wieczór, Derek” – powiedział. „Dzwoniła Sarah. Powiedziała, że ​​macie problemy z komunikacją. Pomyślałem, że mogę pomóc”.

„Jak miło” – powiedziałem, odsuwając się na bok. „Wejdź. Właśnie recenzowaliśmy kilka twoich największych hitów”.

Jego uśmiech zniknął, gdy zobaczył papiery leżące na stoliku kawowym.

„Co to wszystko znaczy?” zapytał.

„Dowody” – powiedziałem. „Oszustwa. Manipulacji. Spisku. Wybierz swoje ulubione słowo z serialu kryminalnego”.

„Derek” – powiedział, przechodząc na cierpliwy ton, jakiego używa się wobec spanikowanych klientów. „Źle zrozumiałeś. To tylko notatki. Pomysły”.

„Jim i Carol też byli tylko „pomysłami”?” – zapytałem. „Dave i Michelle? Tom i Rebecca?”

Zacisnął szczękę.

„Te małżeństwa się rozpadały” – powiedział. „Po prostu… przyspieszyliśmy to, co nieuniknione”.

„Przyspieszyłeś to do poziomu ugód, które zawsze w jakiś sposób wychodziły na dobre tobie i Sarze” – powiedziałem.

Sarah wstała.

„Od lat jesteś nieszczęśliwy, Derek” – powiedziała. „Daliśmy ci szansę na coś innego”.

„Kłamstwem?” – zapytałem.

„Dając ci szansę” – powiedział Mark. „Nudziłeś się. Ona się nudziła. Lisa się nudziła. Wszyscy o tym wiemy”.

„A kiedy weszliście w fazę drugą”, powiedziałem, „jaki był plan? Złożyć pozew o rozwód. Udowodnić sądowi, jak wasze biedne, otwarte umysły próbowały ratować nudne małżeństwa, proponując zamianę, a potem – szok – wasi małżonkowie posunęli się za daleko?”

„Dałbyś sobie radę” – powiedział Mark, lekceważąco machając ręką. „Mniejszy dom. Mniej komfortowe życie. Przeżyłbyś”.

„Ty zaś odszedłeś ze wszystkim, co zbudowaliśmy” – powiedziałem.

„Zasłużyliśmy na to” – powiedziała cicho Sarah. „Podjęliśmy ryzyko. Podjęliśmy trudne decyzje. Ty i Lisa po prostu… odpłynęliście”.

Patrząc na nich wtedy, w naszym salonie, z telewizorem zatrzymanym na zamrożonym meczu piłkarskim i zapachem resztek jedzenia na wynos w powietrzu, uświadomiłem sobie, że tak naprawdę nigdy nie znałem żadnego z nich.

Ale popełnili jeden zasadniczy błąd.

Założyli, że gracze nie wiedzą, jak obrócić planszę.

„No cóż” – powiedziałem, wyciągając telefon z kieszeni. „To było pouczające”.

Nacisnąłem przycisk Stop w aplikacji nagrywającej.

Oczy Marka się zwęziły.

„Co ty właśnie zrobiłeś?” zapytał.

„Złapałem Fazę Trzecią” – powiedziałem. „Ten fragment, w którym przyznajesz się do spisku w moim salonie”.

Zadzwoniłem do Lisy.

„Możesz przyjść” – powiedziałem, kiedy odebrała.

„Dokąd?” zapytała Sarah.

„Lisa od dwudziestu minut siedzi w samochodzie na zewnątrz” – powiedziałem. „Nagrywa każde słowo przez otwarte okno”.

Chwilę później ktoś zapukał. Otworzyłem drzwi i wpuściłem Lisę.

Podniosła swój dyktafon.

„Świetny występ” – powiedziała do Marka. „Naprawdę podobał mi się fragment, w którym nazwałeś niszczenie naszego życia „przejęciem inicjatywy”.

„Nie możesz tego używać” – powiedział Mark, wskazując na urządzenie.

„W przeciwieństwie do twojego małego nawyku szpiegowania” – powiedziałem – „nasze nagrania zostały wykonane w stanach, które dopuszczają zgodę jednej ze stron. A tak się składa, że ​​to ja jestem tą stroną”.

W ciągu następnych dwóch godzin ich starannie skonstruowany związek rozpadł się.

Próbowali zrzucić winę na siebie nawzajem. Mark upierał się, że to wszystko pomysł Sarah. Sarah przysięgała, że ​​Mark wszystko zaplanował. Im więcej rozmawiali, tym więcej szczegółów się ujawniało – nazwiska, daty, kwoty, strategie.

Kiedy zdali sobie sprawę, jak wiele wyznali, było już za późno.

Reszta historii potoczyła się skokowo, jak to zwykle bywa w przypadku prawdziwej sprawiedliwości.

Przekazaliśmy nagrania, notatnik, e-maile i dokumentację finansową prawnikowi, którego Lisa znalazła przez znajomego. O mało nie upuścił kawy, gdy skończył słuchać.

„To nie są po prostu brzydkie rozwody” – powiedział. „To zorganizowane oszustwo”.

Państwo wyraziło zgodę.

Trzy miesiące później Mark i Sarah stali w sali sądowej hrabstwa Cook, podczas gdy prokurator przedstawiał im plan „konsultacji w związkach”. Cztery pary zeznawały o tym, że zostały zmuszone do „eksperymentalnych ustaleń”, a następnie zaskoczone w sądzie. Luki uzupełniły e-maile i notatki. Nasze nagrania odtworzono na systemie nagłośnieniowym, a ich głosy były wyraźne i niezaprzeczalne.

Mark został skazany na dwa lata więzienia i zobowiązany do wypłaty odszkodowania każdej parze, którą obrał za cel. Sarah otrzymała osiemnaście miesięcy więzienia i straciła licencję zawodową. Pomiędzy karami karnymi i procesami cywilnymi obserwowali, jak znikają setki tysięcy dolarów.

Mój rozwód został sfinalizowany sześć miesięcy po tamtym pierwszym czwartku.

Z powodu dowodów na ciągłe oszustwa Sary, zatrzymałem dom, konta emerytalne i rozklekotaną Hondę. Wróciła do rodziców, zmuszona wypłacić resztę środków z konta 401(k) na pokrycie kosztów sądowych i odszkodowania.

Ostatnio słyszałem, że pracowała w sklepie w centrum handlowym pod powiewającym banerem z amerykańską flagą i każdemu, kto chciał słuchać, mówiła, że ​​to ona jest prawdziwą ofiarą.

Mark został zwolniony po osiemnastu miesiącach za dobre sprawowanie. Według publicznych dokumentów próbował prowadzić podobny „program coachingowy” w innym stanie. Według tych samych dokumentów został ponownie aresztowany niecały rok później.

Pozostałe pary, które zranili, odbudowały swoje życie na różne sposoby. Niektórzy ponownie się pobrali. Inni pozostali singlami. Wszyscy nosili blizny, których nie widać na koncie bankowym.

Lisa i ja postanowiliśmy działać powoli.

Wspieraliśmy się nawzajem podczas rozpraw sądowych, zeznań i niezręcznych rozmów ze wspólnymi znajomymi, którzy kiedyś podziwiali „awanturnicze” małżeństwa Marka i Sarah. Wymienialiśmy się arkuszami kalkulacyjnymi z rachunkami za usługi prawne i dzieliliśmy się tanim jedzeniem na wynos w wieczory, gdy ciężar tego wszystkiego wydawał się zbyt wielki, by udźwignąć go samemu.

Ale uważaliśmy, żeby nie dać się ponieść emocjom i nie wpaść w coś, co mogłoby wyglądać jak zastępczy romans.

Oboje boleśnie przekonaliśmy się, co się dzieje, gdy człowiek buduje swoje życie na fantazji.

Minęło prawie osiem miesięcy od procesu, kiedy spotkaliśmy się na pierwszej prawdziwej randce. Bez żadnego planu. Bez żadnej strategii. Po prostu kolacja w cichym miejscu nad rzeką, gdzie kelnerka zapamiętała moje zamówienie i nie interesowała się naszą przeszłością.

„Ciągle czekam, aż wyjawicie mi jakiś wielki, ukryty plan” – przyznała Lisa przy deserze.

„Rozumiem” – powiedziałem. „Ale wiesz, co jest inne?”

“Co?”

„Kiedy jestem z tobą, nie czuję się, jakby ktoś mnie obserwował” – powiedziałem. „Nie czuję się problemem do rozwiązania. Po prostu czuję się… widziany”.

Uśmiechnęła się.

„Widzę cię, Derek” – powiedziała. „I podoba mi się to, co widzę”.

Rok później, stojąc pod białym łukiem w małym parku z kilkoma bliskimi przyjaciółmi i urzędnikiem, pobraliśmy się. Bez wystawnego miejsca. Bez wielkich gestów. Po prostu przysięgi, które sami napisaliśmy i które mieliśmy na myśli.

Na przyjęciu – jeśli grilla w ogrodzie można nazwać przyjęciem – ktoś strącił plastikowy kubek z czerwonym winem ze składanego stołu. Patrzyliśmy, jak rozchlapuje się na patio, tworząc chaotyczny łuk ciemnej cieczy.

Lisa spojrzała na mnie znacząco.

„Czy to nadal cię dręczy?” zapytała cicho.

Przypomniałem sobie tę pierwszą noc w domu Marka i Lisy, kieliszek wina toczący się po twardym drewnie i ślad, jaki za sobą zostawił. O wszystkich granicach, które przekroczyliśmy od tamtej pory.

„Trochę” – przyznałem. „Ale teraz przypomina mi to coś jeszcze”.

„Co to jest?”

„Że nawet jeśli wszystko się rozleje, poplami i będzie wyglądać na zniszczone”, powiedziałem, „to i tak można to wytrzeć i zacząć od nowa. Trzeba tylko szczerze przyznać się do bałaganu”.

Później tego wieczoru, kiedy wszyscy już wyszli, otworzyłem małą kartkę, którą Lisa wsunęła mi w rękę, zanim pokroiliśmy tort. Na przodzie widniał szkic małego, krzywo wygiętego magnesu z amerykańską flagą, przyczepionego do lodówki. W środku, jej starannym pismem, widniał napis:

Dziękuję, że nauczyłeś mnie, że zaufanie to nie ślepa wiara. To wybór kogoś, czyje czyny zawsze pokrywają się ze słowami.

Trzymam tę kartkę na biurku obok oprawionego zdjęcia przedstawiającego nas na brzegu jeziora, w miejscu, gdzie w końcu zaczęliśmy mówić sobie prawdę.

Czasami, gdy kupuję mleko lub resztki jedzenia, nadal zauważam, że stary magnes w kształcie flagi na naszej lodówce jest lekko przechylony w lewo.

Przypomina mi to, że kiedyś traktowałam swoje małżeństwo jak grę i niemal wszystko straciłam.

Przypomina mi również, że najgorsza zdrada w moim życiu była powodem, dla którego dowiedziałem się, jak powinna wyglądać miłość.

I nigdy bym nie uwierzył, że będę wdzięczny za taką ofertę, gdy moja żona po raz pierwszy zaproponowała mi zamianę kilku piw zamiast pieczonego kurczaka i taniego kalifornijskiego czerwonego wina.