Moja żona szeptała po japońsku, myśląc, że nie rozumiem. Kilka miesięcy później, kiedy urodziło się nasze dziecko, odpowiedziałem idealnie. Jej twarz mówiła wszystko.

„Yume wo miteru — on śni!”

Uśmiechnąłem się lekko. Czytałem wystarczająco dużo historii w internecie, żeby wiedzieć, że najlepszą zemstą jest cierpliwość. Niech sama sobie kopie grób. Im bardziej oddany byłem, tym głębiej się pogrążała.

Przez następne kilka dni perfekcyjnie odgrywałem rolę kochającego męża. Zostawiałem otwarte strony z imionami dla dzieci, czytałem książki o rodzicielstwie przy kuchennym stole i z nieskrywanym entuzjazmem opowiadałem o przyszłości. Każdy gest był przynętą, a ona brała wszystko.

Kilka wieczorów później oglądaliśmy razem anime, gdy jedna z postaci rzuciła sprytny żart – po japońsku. Zaśmiałam się sekundę przed pojawieniem się napisów.

Aiki gwałtownie odwróciła głowę w moją stronę. „Czemu się śmiałaś?” Jej ton był podejrzliwy.

Nie spuszczałem wzroku z ekranu. „Sposób, w jaki upadł, jest po prostu zabawny”.

Z drugiego końca pokoju jej matka mruknęła: „To było dziwne”.
„Tak” – odpowiedziała cicho Aiki, przyglądając mi się zbyt uważnie.

Kilka dni później, podczas kolacji, postanowiłem jeszcze bardziej podsycić napięcie.

„Wiesz” – powiedziałam lekko, nabierając ziemniaki – „myślałam o nauce japońskiego na Duolingo. Byłoby miło zrozumieć ciebie i twoją mamę”.

Widelec Aiki brzęknął. „Nie!” Wymusiła śmiech. „To znaczy, to za trudne – nigdy byś tego nie ogarnęła. Po co się męczyć?”

Gdy tydzień później dostałem awans, dostrzegłem szansę na zaciśnięcie pętli.

„Zgadnij co?” – oznajmiłem pewnego wieczoru, wiedząc, że jej mama jest w pobliżu. „Mój szef powiedział, że z okazji narodzin dziecka dostanę piętnaście tysięcy dolarów premii!”

Aiki przytuliła mnie, cała uśmiechnięta. „To niesamowite, kochanie!”

Ale chwilę później znów usłyszałem rozmowę w kuchni.

„Juu-go-man doru! Piętnaście tysięcy!”

„Motto hikidaseru – możemy wycisnąć więcej.”

Tej nocy posunąłem się dalej. „Myślę o podjęciu dodatkowej pracy” – powiedziałem. „Może po pracy jeździć Uberem… sprzedać sprzęt do gier, jeśli będę musiał. Chcę, żeby nasze dziecko miało wszystko”.

Oczy Aikiego zabłysły. „Naprawdę?”

Następnego popołudnia spektakularnie rzuciła pracę – wysyłając miażdżącego e-maila z rezygnacją, który obraził zarówno jej szefa, jak i współpracowników. Z dumą się tym pochwaliła.

„Czy to było… mądre?” – zapytałem ostrożnie.

„Kogo to obchodzi?” powiedziała. „Mam cię”.

Nie wiedziała, że ​​już znalazłam Matta. Prywatny detektyw go odnalazł, a on był więcej niż skłonny opowiedzieć o 5000 dolarów, które zapłacił Aiki za zniknięcie ciąży.

Zorganizowałam „święto ciąży”, zapraszając dalszą rodzinę Aiki. Mój plan był prosty – upić ich i skłonić do rozmowy.

„Opowiedz im o Matcie” – zachichotała jej matka po japońsku po trzeciej szklance. „Będzie zabawnie”.

Zajęłam się dolewaniem napojów, dyskretnie nagrywając telefonem z kieszeni. Aiki chwaliła się kuzynkom, jak mnie wykorzystuje. Niektóre się śmiały, inne wyglądały na przerażone. Ciotka próbowała ją uciszyć, ale Aiki tylko się uśmiechała.

„Mata nishin shitara, mata onaji koto suru – jeśli ponownie zajdę w ciążę, zrobię to samo”.

To był mój znak. Weszłam z tacą przystawek i miłym uśmiechem.
„Z czego się wszyscy śmieją? Chciałabym to zrozumieć”.

Śmiech ucichł natychmiast. Oczy opadły. Krzesła zaskrzypiały.

„Tylko babska gadka” – powiedziała Aiki, trochę za szybko. Nie powinna pić, ale jej oddech mówił co innego.

„O dzieciach?” – zapytałam cicho. „Uwielbiam dziecięcą mowę. Nawet jeśli nie znam słów, wciąż czuję szczęście”.

Po tej nocy zaplanowałem wyjście.

Powiedziałem jej, że wyjeżdżam na trzy dni w ramach „wyjazdu służbowego”. W rzeczywistości zostałem w mieście – pracując z prawnikiem i detektywem. Przed wyjazdem zainstalowałem „nowy system bezpieczeństwa” z dyskretnym nagrywaniem dźwięku w każdym pokoju.

Kiedy pocałowałem ją na pożegnanie, dzwoniła już do swojej matki – planując wizytę Jasona. Jasona, jej następnego faceta.

Ściągnąłem nagrania z kawiarni, a gdy ich słuchałem, żołądek mi się ściskał. Każdy okrutny śmiech, każdy intryg – wszystko tam było. Dowód na to, że mnie nie kochała. Byłem tylko źródłem.

Moja prawniczka, Maria Whitaker, była spokojna i dokładna. Ostrzegła, że ​​nagrania mogą nie utrzymać się w sądzie, ale są niezbędne do zbudowania szerszej sprawy. „Dają nam plan działania” – powiedziała. „Znajdziemy dopuszczalne dowody – SMS-y, świadków, finanse”.

Jej rada mnie uspokoiła. Mimo to fantazjowałem o tym, jak puszczam te nagrania w sądzie i patrzę, jak Aiki się rozpada.

Spotkałem się również z prawnikiem specjalizującym się w prawie rodzinnym, Wallace’em Greco, który doradził mi, żebym przygotował się po cichu – separacja, test na ojcostwo i absolutnie żadnego podpisu na dokumentach urodzenia. „Natychmiast przelej połowę wspólnych oszczędności na konto osobiste” – nalegał.

Tak. Jedenaście tysięcy dolarów, podzielone na pół. To było jednocześnie drobiazgowe i dodające sił. Rejestrowałem też wszystkie wydatki Aiki – każdy niepotrzebny wydatek był gwoździem do trumny jej wiarygodności.

Niedługo potem podsłuchałem, jak rozmawia przez telefon po japońsku, planując przelanie pieniędzy na konto matki „na wszelki wypadek”. Udawałem, że śpię, ale później tej samej nocy zrobiłem zrzuty ekranu z jej dzienników połączeń. Mój detektyw namierzył je i wskazał Jasona Martineza – 28-letniego singla, bez żadnej kartoteki, mieszkającego w zachodniej części miasta. Kolejny mężczyzna czekający w kolejce.

Moja terapeutka, D’vorah, zadała mi jedno przejmujące pytanie: „Chcesz sprawiedliwości czy uzdrowienia?”.
Nie miałam jeszcze odpowiedzi.