Moja żona zaczęła wracać do domu po godzinie 21:00 z dziwnymi śladami na nadgarstkach, więc pewnej nocy pojawiłem się bez zapowiedzi w jej biurze

Moja żona zwykła przychodzić do domu na obiad.

Zawsze.

Nawet gdy w pracy było dużo zajęć,  Nara wracała  do domu na czas, żeby zjeść z nami kolację, pomóc Lenie z pracą domową, a może nawet obejrzeć jeden z tych kryminałów, których, jak przysięgała, nie lubiła.

Jest menedżerką ds. księgowości w dużej firmie. Nara jest inteligentna, zorganizowana, to typ kobiety, która nigdy nie traci poczucia czasu.

Ale ostatnio coś się zmieniło.

Zaczęła wracać do domu dopiero długo po tym, jak Lena poszła spać.   Każdej nocy

„Pracujemy nad czymś ważnym  .  Muszę zostać po godzinach. To tylko praca” – powiedziała, kiedy zapytałem.

Chciałem jej wierzyć. Moja żona nigdy nie dała mi powodu, żebym jej nie wierzył. A jednak nie mogłem pozbyć się niepokojącego uczucia. Najtrudniejsze?

Kiedy nasza 10-letnia córka, Lena Rose, zaczęła marszczyć brwi i kręcić głową.

„Czy mama wróci dziś wieczorem do domu?” pytała, zajadając się kolacją, którą przygotowałam wieczorem.

Minął mniej więcej tydzień odkąd Nara zaczęła stosować „nową rutynę”, gdy zauważyłam plamy.

Była w łazience i czesała włosy po prysznicu. Ledwo miałem siłę, żeby trzymać oczy otwarte, ale nie widziałem jej porządnie od kilku dni.

„Idź spać, Jonathanie” – powiedziała. „Zaraz pójdę na górę i najpierw dam Lenie buziaka na dobranoc”.

Gdy jego dłoń poruszała się w górę i w dół, skupiłem się na dwóch słabych liniach wokół jego nadgarstków. Były czerwone, wręcz surowe. Wyglądały jak ślady po ciasnym pasku zegarka.

Ale rzecz w tym, że   Nara nie znosi nosić zegarków.

Kiedy zaczęliśmy się spotykać, przeszliśmy obok sklepu jubilerskiego, a ja przyglądałam się wszystkim fałszywym bransoletkom.

„Są piękne, Jon” – powiedziała. „Ale nie dla mnie! Nie lubię nosić niczego na nadgarstkach. Czasami noszę zegarek, ale nawet on jest dla mnie za mały”.

Powiedziała to nonszalancko, jakby to była jedna z jej dziwactw. Ale pamiętałem.   Była Narą, jak mógłbym nie pamiętać?

Więc kiedy zobaczyłem te plamy, zapytałem go wprost. Pomyślałem, że jesteśmy wystarczająco silni, żeby szczerze porozmawiać.

Moja żona mrugnęła, jakbym ją zaskoczył. Potem, ku mojemu zaskoczeniu, zarumieniła się. Kolejny rzadki przypadek u Nary.