Moje chciwe dzieci zostawiły mnie przywiązaną do drzewa w lesie, żebym umarła za mój spadek. Nie spodziewały się, że znajdzie mnie mała dziewczynka, ani że czeka mnie niespodzianka w testamencie.

Leżałam na szpitalnym łóżku, wpatrując się w sterylne, białe płytki sufitu, gdy pojedyncza, samotna łza spłynęła i potoczyła się po moim pomarszczonym policzku. Dzieło mojego życia, firma, którą zbudowałam od podstaw, majątek, który zgromadziłam – wszystko to było dla nich. Dla moich dzieci. A w zamian to one mnie tu umieściły.

„Pani Sterling, czy pani płacze?” – zapytał łagodny głos.

Odwróciłam głowę. To była młoda pielęgniarka, miła dziewczyna o blond lokach. „Nic się nie stało, kochanie” – powiedziałam ochrypłym od nieużywania głosem.

Nie uwierzyła mi. Usiadła na skraju krzesła przy moim łóżku, a w jej oczach malowało się autentyczne zaniepokojenie, jakiego nie widziałam od lat. „Nie powinnam się wtrącać” – zaczęła niepewnie – „ale podsłuchałam, jak twój wnuk rozmawia przez telefon na korytarzu. Mówił komuś, że jeśli policja tu przyjedzie, to może dotrą do sedna prawdy”.

Słowa zawisły w powietrzu, potwierdzając zimne, twarde podejrzenie, które krystalizowało się w moim sercu. A więc to był ich plan. Wpatrywałam się w pielęgniarkę, a moje myśli pędziły. „A mówisz mi to, bo…?”

„Bo to brzmi potwornie” – powiedziała, a jej policzki poczerwieniały z młodzieńczego oburzenia. „Dlaczego nie mówisz policji?”

Uśmiechnęłam się gorzko. „Bo, moja droga, to niczego by nie zmieniło. Pieniądze to przekleństwo. Są gotowi zniszczyć się nawzajem dla nich. A ja jestem tylko przeszkodą na ich drodze”. Odwróciłam się do okna, cisza panująca w pokoju mnie przytłaczała. „Ale oni nie zobaczą z tego ani grosza” – wyszeptałam, czując, jak narasta we mnie nowa, zimna determinacja. „To jedyny sposób, w jaki mogę ich ukarać”.

Kiedy pielęgniarka odeszła, znów zostałam sama ze swoimi myślami. Drżącą ręką sięgnęłam do rodzinnego albumu na stoliku nocnym. Na pierwszej stronie widniało zdjęcie mojego zmarłego męża i mnie z dnia naszego ślubu. Na ostatniej stronie widniało niedawne zdjęcie mojego wnuka, Erica. Pamiętałam jego zimne, wyrachowane spojrzenie z ostatniej wizyty. Zamknęłam album, podjęta decyzja. Jeśli chcieli wojny, to ja się nie poddam.

Następnego dnia odwiedził mnie mój najstarszy przyjaciel i osobisty prawnik, Hugh Davies. Był wysokim, eleganckim mężczyzną o życzliwym spojrzeniu, jedyną osobą na świecie, której wciąż całkowicie ufałem.

„Barbaro, moja droga” – powiedział, całując mnie w dłoń. „Wyglądasz, jakbyś planowała zamach stanu”.

„Coś w tym stylu, Hugh” – odpowiedziałem z ponurym uśmiechem na twarzy. „Moje drogie dzieci postanowiły, że czas się mnie pozbyć, żeby posiąść mój spadek”.

Twarz Hugha spoważniała. „Masz powody, żeby tak myśleć?”

„Mnóstwo” – powiedziałem. „I potrzebuję, żebyś sporządził kilka dokumentów. Zmieniam testament”.

„Barbaro, to bardzo ważna decyzja” – powiedział, wyciągając swój oprawiony w skórę notatnik.

„Nigdy w życiu nie byłem niczego bardziej pewien” – stwierdziłem. „Najpierw chcę zmienić statut spółki. Pełne prawa własności mają zostać przeniesione na Alice”.

Brwi Hugha poszybowały w górę. „Alice? Córka twojego zmarłego męża?”

„Dokładnie to samo” – skinąłem głową. „Mieszka za granicą, prowadzi własny, dobrze prosperujący biznes i nigdy nie prosiła mnie o ani grosza, choć miała do tego pełne prawo. Ma zasady. Czegoś, czego moim dzieciom najwyraźniej bardzo brakuje”.

„A reszta spadku?” zapytał Hugh, gorączkowo coś bazgrząc.