Moje przemówienie pożegnalne zostało przerwane: „Nie mamy na to czasu”. Zamknąłem laptopa… Wtedy inwestorzy zapytali o mnie.

Moje pożegnalne przemówienie zostało przerwane: „Nie mamy na to czasu” — potem inwestorzy o mnie zapytali

Bardzo ceniłam sobie współpracę z Wami w celu przekształcenia dostępności osób słyszących na wszystkich szczeblach.

„Ale dość” – warknął Rene, a jego głos stał się ostry, wskazując gestem drzwi. „Nie mamy na to czasu. Wyjdź już”.

Dwadzieścia trzy twarze wpatrywały się we mnie w oszołomionym milczeniu. Mój zespół badawczy – błyskotliwi ideolodzy i inżynierowie, którzy stali ze mną od lat – wpatrywali się w swoje kolana albo wymieniali szeroko otwarte spojrzenia. Nikt się nie odezwał. Nikt się nie poruszył.

Slajdy z prezentacji za mną wciąż pokazywały nasze osiągnięcia. 83% poprawa rozpoznawania mowy u osób z umiarkowanym ubytkiem słuchu. Ponad 5000 osób objętych wsparciem w naszych klinikach społecznych. Wyróżnienie od trzech międzynarodowych organizacji zdrowotnych.

Przełknęłam ślinę, a żar rozlał się po mojej szyi. Siedem lat zobowiązań rozpłynęło się w siedem sekund.

„Rozumiem” – wyszeptałam, zbierając notatki drżącymi palcami, a serce waliło mi jak młotem. Zamknęłam laptopa, odłączyłam go od prądu i wsunęłam do torby.

Rainer niecierpliwie spojrzał na zegarek – został mianowany dyrektorem technicznym zaledwie sześć tygodni wcześniej. Najwyraźniej to był moment, na który czekał.

Spojrzałem na mój zespół ostatni raz. Lenę, naszą geniuszkę przetwarzania sygnałów, z łzami w oczach. Gustafa, naszego najstarszego inżyniera, z furią wycierającego okulary. Nawet Jace, stoicki i powściągliwy, zacisnął szczękę tak mocno, że aż drgnął mięsień.

„To był dla mnie największy zaszczyt” – zdołałem wykrztusić, zanim wyszedłem, a moje kroki rozbrzmiewały w ciężkiej ciszy.

Na zewnątrz wiosenne słońce wydawało się kpiną. Dotarłam do samochodu, zanim wybuchnął pierwszy szloch, przyciskając czoło do kierownicy, a moje ramiona drżały.

Wszystko, co stworzyłem — technologia pomagająca tysiącom ludzi odzyskać słuch u swoich bliskich — znajdowało się teraz w rękach kogoś, dla kogo liczyły się tylko marże zysku i kwartalne wykresy.

Uruchomiłem silnik i odjechałem spod siedziby Audiovance, jak mi się wydawało, po raz ostatni, nie zdając sobie sprawy, że za niecałe cztery godziny zadzwonią do mnie z pilną prośbą.

Ale najpierw musiałem udać się w o wiele ważniejsze miejsce.