MOŻESZ WYNAJĄĆ POKÓJ GOŚCINNY. ALBO SIĘ WYPROWADZIĆ”, POWIEDZIAŁA MI MOJA MATKA, GDY MOJA SIOSTRA NAGLE PRZYBYŁA Z…

Och, przepraszam. Czy dom, za który zapłaciłem, nie jest wystarczająco wygodny bez moich rzeczy? Oczy Josa się zwęziły. A co z kontem bankowym? Zamrugałem. Co? Wspólne konto. Pieniądze z ubezpieczenia taty były tam zdeponowane, pamiętasz? Sprawdzałem wczoraj. Nic nie zostało. Odetchnąłem cicho, już wiedząc, do czego to doprowadzi.

Te pieniądze dawno się skończyły, powiedziałem. Od czterech lat sam spłacam kredyt hipoteczny. Josie zamarła. Nie, zostało ich mnóstwo. Widziałem je raz, jakieś 40 000. To nie były pieniądze z ubezpieczenia. To ja odkładałem część wypłaty. Z tego dopłacałem do kredytu hipotecznego i rachunków za media. Nie ma mowy, mruknęła Josie.

Przechyliłam głowę. Co za różnica? Nie jesteś w akcie własności. To nie twój dom. Twarz mamy zmrużyła. Najpierw zaskoczenie, potem panika. Josie gwałtownie odwróciła się do niej. Czy ona kłamie? Mama nic nie powiedziała. Mamo, powiedziała Josie bardziej stanowczo. Powiedz mi, że kłamie. Josie, porozmawiamy później. Powiedz mi. Mama odwróciła wzrok. Dłonie Jos zacisnęły się w pięści.

Powiedziałeś mi, że wypłata z ubezpieczenia wciąż tam jest. Że jeśli wrócimy, wszystko będzie dobrze. Że możemy jej użyć, żeby stanąć na nogi. Spojrzałem na nich oszołomiony. Wróciłeś po pieniądze. Josie rzuciła się na mnie, bez żadnych pozorów. Myślisz, że przeprowadziliśmy się dla zacieśnienia więzi rodzinnych? Brent i ja toniemy w długach. Został zwolniony dwa miesiące temu.

Maksymalnie wykorzystaliśmy karty kredytowe. Myślisz, że naprawdę chciałam znowu spać w swoim dziecięcym łóżku? – próbowała wtrącić mama. Nie mówiła tego szczerze, jakby chciała: „Tak, chciałam”. – krzyknęła Josie. – Mówiłam szczerze. Nie byłoby mnie tu, gdybyś nie obiecał, że będą pieniądze. Twarz mamy zbladła. – A ty – warknęła Josie, wskazując na mnie – zabrałaś wszystko, co się dało, z tego domu i zostawiłaś nas ze stertą pustych obietnic.

Skrzyżowałam ramiona. „Nie, zostawiłam ci dokładnie to, co mi dałeś”. „Nic” – usta Josa zadrżały. Pieniądze z ubezpieczenia miały być podzielone. „Masz na myśli te pieniądze, które myślałeś, że odziedziczysz?” – zapytałam chłodno. „Pieniądze, do których nigdy nie wpłacałeś, do których nigdy się nie dokładałeś. Nie bylibyśmy w tym bałaganie, gdybyś nie opróżnił domu.

Nie bylibyśmy w tym bałaganie, gdybyś nie zaryzykował całej swojej przyszłości kłamstwem”. Josie odwróciła się do mamy z oczami szeroko otwartymi z wściekłości. Mówiłeś, że to wciąż tam jest. Głos mamy był ledwo słyszalny. Myślałam, że później się dowiemy. Później. Tylko to mówisz. Później. Wkrótce. W końcu. Kazałeś mi wracać do domu. Mówiłeś, że damy sobie radę.

Bo tęskniłam za tobą – szepnęła mama. – Nie, tęskniłeś za kimś, z kim mógłbyś się utożsamić. Za kimś, kto sprawiał, że czułeś się ważny. Nigdy nie obchodziło cię, czego ja potrzebowałam. Patrzyłem, jak się rozpadają, rozpadają się nawzajem. Josie chodziła tam i z powrotem. Mama się jąkała. Oboje zdali sobie sprawę z tego samego w tym samym momencie. Nie było planu. Tylko złudzenie. Brent nie wrócił do domu od kłótni poprzedniego dnia.

Josie wyczerpała limit na swojej trzeciej karcie kredytowej. Mama nie miała żadnych oszczędności. Dom miał jeszcze sześć lat do spłaty kredytu hipotecznego, a jedyna osoba, która go spłacała, ja, zniknęła. Nagle głos Josa zniżył się do szeptu, przerażającego, rozpaczliwego szeptu. „Mówiłeś, że możemy wykorzystać te pieniądze na nowy początek”. „Nie ma pieniędzy” – powiedziałem beznamiętnie.

„I nie było ich od lat”. Twarz Jos się skrzywiła. Wyglądała jak dziecko, które zrozumiało, że Boże Narodzenie to fikcja. „A co z teczką?” – wyszeptała. Dokumenty taty zniknęły. Mama wykorzystała większość z nich na remont łazienki. Potem kuchni. A potem kupiła ci tego używanego Lexusa, kiedy się żeniłeś. To była jej oszczędność. Pokręciłem głową.

Nie, to było z jego ubezpieczenia. Zachowałam paragony. Josie odwróciła się do mamy. Powiedz mi, że to nieprawda. Cisza. Powiedz mi. Mama wpatrywała się w podłogę. Nie chciałam cię martwić. Josie wydała z siebie zduszony okrzyk i pobiegła w stronę holu. Stałam tam, patrząc na rozwalające się ruiny. Mama odwróciła się do mnie ze łzami w oczach. Proszę, Violet, pomóż nam.

Dlaczego miałbym? Bo tylko ty wiesz, jak wszystko naprawić. Nazwałeś mnie pasożytem. Kazałeś mi się wynosić, pamiętasz? Byłem zły. Nie miałem tego na myśli. Tak, zrobiłeś, powiedziałem. I teraz jesteś dokładnie tam, gdzie się znalazłeś. Josie wróciła do pokoju, trzymając w dłoni podartą kopertę. Jest pusta, powiedziała cicho i gorzko.

Nic nie ma. Nawet starych rachunków. Wiem, odpowiedziałem. Sprawdziłem. Lata temu mama usiadła przy kuchennym stole i ukryła twarz w dłoniach. Spojrzałem na nich oboje. Wyrzucili mnie, oczekując pocieszenia, wsparcia i forsy. A dostali pusty dom, górę długów i nikogo, kogo mogliby winić tylko siebie.

A oni nadal tego nie dostrzegali. Nadal myśleli, że to naprawię. Nadal myśleli, że jestem im winien przysługę. Mylili się. Josie stała nieruchomo na korytarzu, trzymając tę ​​pustą teczkę, jakby ją zdradziła. Mama siedziała przy kuchennym stole, blada na twarzy, ze splecionymi palcami, oddychając płytko. Widziałem, że próbuje to wszystko poskładać do kupy.