Mukormykoza: poważna infekcja grzybicza, która staje się coraz powszechniejsza

Czynniki ryzyka:
Chociaż grzyby wywołujące mukormykozę są powszechne w środowisku, nie każdy jest w równym stopniu narażony na tę infekcję. Niektóre czynniki ryzyka zwiększają podatność danej osoby na zachorowanie na mukormykozę, w tym:

Niedobór odporności: Osoby z osłabionym układem odpornościowym są bardziej narażone na rozwój mukormykozy. Dotyczy to pacjentów z niekontrolowaną cukrzycą, osób, które przeszły przeszczep narządów, pacjentów poddawanych chemioterapii lub radioterapii oraz osób z zaburzeniami hematologicznymi lub innymi zaburzeniami odporności.

Uraz lub operacja: Urazy, oparzenia i zabiegi chirurgiczne mogą stanowić bramę dla grzybów wywołujących mukormykozę. Osoby, które doznały poważnego urazu, zwłaszcza te, które wymagają zabiegu chirurgicznego oczyszczenia, są bardziej narażone na zakażenie.

Leki immunosupresyjne: Niektóre leki stosowane w celu stłumienia układu odpornościowego, takie jak kortykosteroidy i leki immunosupresyjne przepisywane po przeszczepach narządów, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia mukormykozy poprzez osłabienie odpowiedzi immunologicznej organizmu.

Kwasica cukrzycowa: Pacjenci z niekontrolowaną cukrzycą, zwłaszcza kwasicą cukrzycową, są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia mukormykozy. Kwasica cukrzycowa stwarza sprzyjające środowisko dla rozwoju pleśni.

Zanieczyszczenie środowiska: Niektóre zawody, takie jak rolnictwo, budownictwo i przemysł drzewny, mogą narażać ludzi na

pożyczone do środowiska bogatego w zarodniki mucormycete, zwiększając ryzyko infekcji.

Objawy:
Ogólne objawy:

Ocena objawów i historii medycznej:
Proces diagnostyczny mukormykozy zwykle rozpoczyna się od dokładnej oceny objawów i historii medycznej pacjenta. Konkretne objawy, takie jak ból twarzy, uporczywy zatkany nos, czarna wydzielina z nosa, martwicze zmiany skórne lub inne objawy kliniczne mogą sugerować mukormykozę. Pod uwagę brana jest również historia medyczna, w tym choroby podstawowe, leki immunosupresyjne i znane czynniki ryzyka.

Badania laboratoryjne:
Do postawienia diagnozy mukormykozy można wykorzystać kilka badań laboratoryjnych:

Biopsja tkanki: Biopsja jest często konieczna w celu potwierdzenia obecności mukormykozy. Próbkę tkanki pobiera się z zakażonego obszaru i bada pod mikroskopem pod kątem obecności zarodników lub strzępek charakterystycznych dla grzybów wywołujących zakażenie.

Hodowla grzybów: Próbki tkanki pobrane podczas biopsji można hodować w laboratorium w celu zidentyfikowania konkretnych gatunków grzybów odpowiedzialnych za zakażenie. Ten krok jest niezbędny do leczenia, ponieważ różne rodzaje mucormycetes mogą mieć różną wrażliwość na środki przeciwgrzybicze.

Ciąg dalszy na następnej stronie 👇

Obrazowanie medyczne: Techniki obrazowania, takie jak tomografia komputerowa (TK) lub obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI), mogą być stosowane w celu oceny zakresu zakażenia i zlokalizowania zmian w dotkniętych tkankach. Testy te mogą określić, czy zakażenie rozprzestrzeniło się na inne części ciała.

Dodatkowe badania laboratoryjne: Badania krwi, takie jak liczba białych krwinek, markery zapalne oraz testy czynności nerek i wątroby, mogą być wykonywane w celu oceny ogólnego stanu pacjenta i monitorowania postępu zakażenia.

Diagnostyka różnicowa:
Diagnostyka różnicowa mucormykozy musi być brana pod uwagę w diagnostyce innych zakażeń grzybiczych lub bakteryjnych, a także nowotworów złośliwych. Dodatkowe testy, takie jak hodowle bakteryjne lub grzybicze, mogą być wykonywane w celu wykluczenia innych możliwych przyczyn objawów.

Leczenie:
Wczesna diagnoza:
Wczesna diagnoza mucormykozy ma kluczowe znaczenie dla właściwego leczenia. Objawy kliniczne często obejmują objawy niespecyficzne, takie jak gorączka, ból głowy i ból twarzy. Jednak dokładna identyfikacja czynnika zakaźnego zwykle wymaga biopsji i hodowli dotkniętej tkanki. Ponadto zaawansowane techniki obrazowania, takie jak tomografia komputerowa i obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI), mogą pomóc wykryć charakterystyczne zmiany grzybicze.

Leczenie medyczne:
Tradycyjnie amfoterycyna B, silny środek przeciwgrzybiczy, była uważana za standardowe leczenie mukormykozy. Jednak lek ten ma toksyczne skutki uboczne, takie jak uszkodzenie nerek, co ogranicza jego stosowanie. Nowsze środki przeciwgrzybicze, takie jak posakonazol i izawukonazol, wykazały pewną skuteczność przeciwko mukorales i mogą być stosowane w połączeniu z amfoterycyną B w celu poprawy wyników klinicznych.

Interwencja chirurgiczna:
W ciężkich przypadkach mukormykozy może być konieczna operacja w celu usunięcia zakażonej tkanki. Celem jest szybka kontrola rozprzestrzeniania się infekcji i usunięcie ognisk inwazyjnych grzybów. Pojawienie się zaawansowanych technik chirurgicznych, takich jak endoskopowo sterowane chirurgiczne oczyszczanie, pozwoliło na większą precyzję usuwania zainfekowanej tkanki przy jednoczesnym zachowaniu jak największej ilości otaczającej struktury.

Nowe terapie:
Trwają badania mające na celu zidentyfikowanie nowych terapii mukormykozy. Obiecujące podejścia obejmują stosowanie środków przeciwgrzybiczych, które są ukierunkowane na procesy metaboliczne mukormykozy, takie jak inhibitory kalcyneuryny, oraz immunoterapię w celu wzmocnienia odpowiedzi immunologicznej gospodarza. Trwają również wstępne badania z wykorzystaniem terapii komórkami CAR-T (genetycznie modyfikowane komórki T) w celu ukierunkowania na mukormykozę.

Zapobieganie:

Zachowuj dobrą higienę:
Pierwszym krokiem w zapobieganiu infekcjom jest przestrzeganie dobrej higieny. Regularnie myj ręce mydłem i wodą przez co najmniej 20 sekund, zwłaszcza przed dotknięciem twarzy, nosa lub ust. Unikaj dotykania oczu lub nosa nieumytymi rękami. Upewnij się również, że często dotykasz powierzchni w swoim otoczeniu, które czyścisz i dezynfekujesz.

Skuteczne radzenie sobie z cukrzycą:
Osoby chore na cukrzycę są bardziej narażone na rozwój mukormykozy, dlatego ważne jest, aby prawidłowo regulować poziom cukru we krwi. Przestrzegaj diety, regularnie przyjmuj leki i regularnie sprawdzaj poziom cukru we krwi. Natychmiast skontaktuj się z lekarzem, jeśli zauważysz jakiekolwiek nietypowe wahania.

Unikaj czynników ryzyka środowiskowego:
Mukormykoza jest zwykle spowodowana wdychaniem zarodników pleśni z otoczenia. Aby zmniejszyć ryzyko narażenia, unikaj placów budowy lub zakurzonych środowisk, szczególnie jeśli masz osłabiony układ odpornościowy. Noś odpowiednie maski, szczególnie podczas prac ogrodniczych lub sprzątania, aby filtrować powietrze i zapobiegać wdychaniu zarodników pleśni.

Leczenie infekcji grzybiczych i bakteryjnych:
Istniejące infekcje grzybicze lub bakteryjne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia mukormykozy. Dlatego też niezwykle ważne jest szybkie i odpowiednie leczenie istniejących infekcji. Skonsultuj się z lekarzem w celu uzyskania dokładnej diagnozy i postępuj zgodnie z zaleconym leczeniem.

Unikaj samoleczenia sterydami:
Nieprawidłowe stosowanie sterydów może osłabić układ odpornościowy i zwiększyć ryzyko wystąpienia mukormykozy. Nigdy nie stosuj samoleczenia sterydami i stosuj je wyłącznie zgodnie z zaleceniami lekarza, ściśle przestrzegając jego zaleceń.